Ενα κτίριο γεμάτο από τις... ασθένειες του κράτους

Ανακοινώθηκε ότι η έδρα του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Φαρμάκου (ΕΜΑ) θα μεταφερθεί από το Λονδίνο στο Άμστερνταμ. Η Αθήνα, μαζί με πολλές άλλες πόλεις, είχε θέσει υποψηφιότητα. Το Spiegel έγραψε ότι είχαμε συμφωνήσει να μας υποστηρίξουν οι Γερμανοί, αποδεικνύοντας ότι και ξένα μέσα γράφουν μπούρδες. Πίσω από μια (αναμενόμενη) αποτυχία κρύβεται ένα κτίριο για το οποίο το ελληνικό Δημόσιο έχει ξοδέψει δεκάδες (!) εκατομμύρια ευρώ, χωρίς να το αξιοποιήσει ποτέ.

Το κτίριο έχει τη δική του ιστορία

Το κτίριο της Κεράνης ΑΕ στον Ρέντη κατασκευάστηκε τη δεκαετία του 1970 και μέχρι το 1995 χρησιμοποιήθηκε ως καπναποθήκη. Το 1998 αγοράστηκε από το ελληνικό Δημόσιο προς 34 εκατ. ευρώ (11,9 δισ. δραχμές). Τα επόμενα τέσσερα χρόνια δαπανήθηκαν περίπου άλλα τόσα για να αναδιαμορφωθεί σε κτίριο γραφείων συνολικού εμβαδού 42.295 τ.μ. Το αρχικό σχέδιο μετεγκατάστασης του ΥΠΕΧΩΔΕ απέτυχε «λόγω αντιδράσεων των εργαζομένων».

Από τότε το έργο «H μετεγκατάσταση απέτυχε μετά από αγώνες των εργαζομένων» παίχτηκε πολλές φορές, με πρωταγωνιστές-ηθοποιούς από το πολιτικό προσωπικό όπως τον Δημήτρη Αβραμόπουλο (το 2004 πρότεινε να μεταφερθούν οι υπηρεσίες του υπουργείου Τουρισμού), τον Ανδρέα Λοβέρδο (το 2010 ανακοίνωσε μετακόμιση των υπηρεσιών του υπουργείου Εργασίας όπως και η διάδοχός του Λούκα Κατσέλη).

Συνέχισαν ο Παντελής Οικονόμου (το 2011 για το υπουργείο Οικονομικών), ο Μάξιμος Χαρακόπουλος (το 2012 για το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης), ο πρώην υπουργός Δικαιοσύνης Αντώνης Ρουπακιώτης (για τη στέγαση των δικαστηρίων Πειραιά). Αν κάποια νύφη είχε τόσους μνηστήρες που την εγκατέλειψαν, θα είχε αυτοκτονήσει. Το κτίριο του Κεράνη έμεινε όρθιο να ερειπώνεται, καθώς δεν έχει την επιλογή να αυτοκατεδαφιστεί από απογοήτευση.

Από τα τέλη του 2013 το κτίριο ανήκει στην Πανγαία ΑΕΕΑΠ που το απέκτησε από το ΤΑΙΠΕΔ έναντι 26,8 εκατ. ευρώ μέσω διαδικασίας «sale and lease-back» διάρκειας 20 ετών, στο πέρας της οποίας η κυριότητα του κτιρίου θα επανέλθει στο Δημόσιο. Ήδη έχουν περάσει τέσσερα χρόνια από τότε.

Ο τελευταίος υπουργός που απέτυχε ήταν ο Τρύφωνας Αλεξιάδης, όταν επιχείρησε τη μεταφορά των υπηρεσιών του ΥΠΟΙΚ. Θεωρώ ότι ήταν ο πλέον ειλικρινής, ενώ παραδέχθηκε στη Βουλή ότι το μηνιαίο μίσθωμα των 221 χιλ. ευρώ που καταβάλλει το Δημόσιο (2,65 εκατ. τον χρόνο) «δεν είναι το μοναδικό κόστος για να κρατάμε το κτίριο κλειστό, διότι το Δημόσιο επιβαρύνεται με ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, φύλαξη του κτιρίου από αστυνομικούς 24 ώρες το 24ωρο, που είναι υποχρεωμένοι να είναι εκεί».

Ανίκανοι υπουργοί και υποκριτές συνδικαλιστές

Ανέφερα αναλυτικά τα ονόματα για δύο λόγους: Πρώτον, για να θυμόμαστε τους αποτυχημένους υπουργούς που ακόμα και σήμερα σιτίζονται από τον κρατικό προϋπολογισμό. Θα πρότεινα να φτιαχτεί μια μαρμάρινη επιγραφή στην είσοδο, γιατί αυτοί είναι οι χορηγοί όποιας υπηρεσίας εγκατασταθεί τελικά εκεί. Χωρίς την ανικανότητά τους, θα είχαν καταλάβει τα γραφεία κάποιοι άλλοι.

Δεύτερον, για να καταγραφεί η αγένειά τους. Κανένας τους δεν ζήτησε μια ελάχιστη συγγνώμη, όπως κάνουν οι περισσότεροι άνθρωποι όταν δεν κάνουν όσα υπόσχονται. Οι δικαιολογίες των συνδικαλιστών ήταν πολλές. Το κτίριο ήταν ακατάλληλο (έτσι γενικώς), δεν υπήρχε συγκοινωνιακή πρόσβαση, είχε αμίαντο (παρότι διαψεύστηκε). Το μόνο που δεν είπαν, ήταν ότι υπήρχαν φαντάσματα στα υπόγεια.

Οι κρυμμένες και ανομολόγητες αιτίες ήταν άλλες. Ένα τέτοιο κτίριο θα συγκέντρωνε διευθύνσεις και τμήματα καθιστώντας δυσκολότερα τα μακρόσυρτα διαλείμματα (εντός ωραρίου). Άλλο να ψωνίζεις ή να πίνεις καφέ στο Σύνταγμα και άλλο σε μια περιοχή Β’ κατηγορίας. Ακόμα και οι ολοήμερες απουσίες (κοπάνες) θα ήταν λιγότερες, καθώς θα χανόταν η «οικογενειακή θαλπωρή» μιας μικρής και απομονωμένης δημόσιας υπηρεσίας.

Δεν είναι όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι ίδιοι

Διευκρινίζω ότι δεν είμαι οπαδός της θεωρίας «οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι τεμπέληδες». Στο ελληνικό Δημόσιο υπάρχουν χιλιάδες εξαιρετικοί επαγγελματίες και επιστήμονες, οι οποίοι μάλιστα είναι καταδικασμένοι να παίρνουν τις ίδιες αμοιβές με τον χειρότερο συνάδελφό τους. Ούτε την ηθική δικαίωση να ξεχωρίσουν δεν διαθέτουν σαν επιλογή, καθώς η αξιολόγηση είναι απαγορευμένη.

Τους συναντάμε συχνά. Σβήνουν φωτιές πριν καούν οι περιουσίες μας, τους φωνάζουμε για προστασία όταν κινδυνεύουμε, τους θαυμάζουμε όταν αερομαχούν στο Αιγαίο, μαθαίνουν στα παιδιά μας γράμματα ή προσπαθούν να κρατήσουν όρθια κάποια ιδρύματα που στις άλλες χώρες ονομάζουν πανεπιστήμια αλλά δεν μοιάζουν με τα δικά μας.

Αν κινδυνεύσει η υγεία μας, τότε έχουμε να λέμε για αυτούς που μας περιποιήθηκαν σε ένα δημόσιο νοσοκομείο δουλεύοντας σε συνθήκες που θα απέφευγε και ο πιο υπομονετικός άνθρωπος. Φτάσαμε να ανακαλύψουμε κάτι ανύπαρκτο όπως το «ελληνικό φιλότιμο», για να δικαιολογήσουμε το θαύμα της ύπαρξης τέτοιων ανθρώπων. (Ο λόγος που δεν μεταφράζεται το φιλότιμο σε άλλες γλώσσες είναι γιατί δεν υπάρχει στην πραγματικότητα, εκτός και αν πιστεύουμε ότι κάποια θεϊκή οντότητα, για κάποιους ανεξήγητους λόγους, ευνόησε τους κατοίκους της άκρης της Βαλκανικής χερσονήσου).

Όσοι δημόσιοι υπάλληλοι αξίζουν, ασφυκτιούν εργασιακά και υποεκπροσωπούνται συνδικαλιστικά. Αλλιώς το κτίριο του Κεράνη θα λειτουργούσε εδώ και πολλά χρόνια και θα είχαν εξοικονομηθεί εκατομμύρια ευρώ για τη χώρα.

Φόροι εκτός λογικής αντί ορθολογισμού

Ο προϋπολογισμός του 2018 προβλέπει και άλλη αύξηση των φόρων. Πρέπει να πληρωθεί και το ενοίκιο των άδειων γραφείων όπου μπορούν να στεγαστούν 2.300 υπάλληλοι με 506 θέσεις parking.

Από τον Νοέμβριο 2016 εκεί εργάζονται μόνο 30 υπάλληλοι της νεοσύστατης ειδικής γραμματείας ιδιωτικού χρέους. Πιθανόν όταν «παλιώσουν» και αυτοί να ζητήσουν να πάνε κάπου αλλού.

Το κτίριο του Κεράνη πέρασε όλες τις αρρώστιες του Ελληνικού Κράτους και είναι πλέον ένα σύγχρονο μνημείο του πελατειακού κράτους που μας βούλιαξε σε ένα τέλμα, το οποίο (δυστυχώς) έχουμε πλέον συνηθίσει. Όσο παραμένει έρημο, θα μας θυμίζει γιατί δεν υπάρχει εύκολη θεραπεία για την περίπτωσή μας.

* Ο Κώστας Μαρκάζος είναι οικονομολόγος