Ο Αδάμ και η Εύα δεν... μένουν Ευρώπη

«Δεν είμαι αφελής. Ξέρω ότι η Εκκλησία διαθέτει πολιτική δύναμη και ψήφους. Γι' αυτό θα δούμε αλλαγή στάσης και απουσίες από προοδευτικούς που είναι προοδευτικοί μέχρι να χτυπήσει η καμπάνα».

Με αυτή τη φράση ο βουλευτής του Ποταμιού Γιώργος Μαυρωτάς απευθύνθηκε στους «300» από το βήμα της Βουλής, λίγο πριν ξεκινήσει η ψηφοφορία για το περίφημο νομοσχέδιο που επιτρέπει τη νομική αλλαγή της ταυτότητας φύλου.

Στην ουσία, με αυτή τη φράση τα είπε όλα.

Το εν λόγω νομοσχέδιο -νόμος, πια- αφορά σε ένα κοινωνικό ζήτημα που δεν αγγίζει την πλειοψηφία των πολιτών. Το δικαίωμα στη νομική επιλογή φύλου, όταν ο ενδιαφερόμενος αισθάνεται (και συμφωνούν μαζί του μισή ντουζίνα επιστήμονες που θα τον «εξετάσουν»), ότι το βιολογικό του φύλο δεν ανταποκρίνεται σ' αυτό που ο ίδιος βιώνει.

Αυτό είναι το ένα θέμα. Σηκώνει πολλή συζήτηση σε επιστημονική, νομική και κοινωνική βάση. Βασική προϋπόθεση για τη διεξαγωγή της είναι το ανοικτό, σύγχρονο, μυαλό και, πάνω απ' όλα, η συμφωνία στο δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού.

Το άλλο θέμα είναι ο σκοταδισμός και η υποκρισία.

* Σκοταδισμός, όταν επιχειρείς προσέγγιση σε τέτοια κοινωνικά ζητήματα με όρους... Αδάμ και Εύας.

* Υποκρισία, όταν δέχεσαι πως το ανθρώπινο είδος δεν προέκυψε από τους θεϊκούς πρωτόπλαστους αλλά κάνεις γαργάρα (κατά το κοινώς λεγόμενο) την πεποίθησή σου, διότι «όποιος τα βάζει με την Εκκλησία ψάχνει να βρει την ψήφο του στις εκλογές». Οπότε καταψηφίζεις αυτό που πιστεύεις, ή απουσιάζεις από την ψηφοφορία, ή στρίβεις δια του «παρών». 

Εκκλησία rules, λοιπόν. Αυτό ζήσαμε επί διήμερο στη Βουλή. Της συζήτησης επί του νομοσχεδίου προηγήθηκε η εναντίον του απόφαση της Ιεράς Συνόδου και της αγιορείτικης κοινότητας μετά της σχετικής επιστολής στους βουλευτές.

Πολλοί, αλλά ευτυχώς όχι οι περισσότεροι, πήραν το ψηφοθηρικό μήνυμα και ξιφούλκησαν.

«Αν ήταν φυσιολογικό, ο Θεός θα δημιουργούσε τον Αδάμ και τον Γιώργο» ήταν η χαρακτηριστική ατάκα ενός βουλευτή της ΝΔ από του άμβωνος... συγγνώμη, από του βήματος της Βουλής. Ο ίδιος θα θεωρεί πως έχει την επανεκλογή στο τσεπάκι καθώς το ποίμνιο θα τον προικοδοτήσει. Εάν πίστευε όσα είπε, ακόμη χειρότερα.

Το «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια» ήταν αυτό που κυριάρχησε στις ομιλίες ακραιφνών εκπροσώπων του χριστεπώνυμου πλήθους και το «πού οδεύομεν ως κοινωνία, ως έθνος» επιστρατεύθηκε ως ρητορικό ερώτημα για να οδηγήσει τη σκέψη στο δικό τους προφανές: η Εύα να μη γίνει Γιώργος.

Σε όσα πηγαδάκια τόλμησαν κάποιοι να μιλήσουν για κοινωνικό δικαίωμα ή, έστω, για το ορμονικό πάρτι που ανατρέπει το βιολογικό σχήμα, η απορία στο βλέμμα των ειλικρινώς επικριτών πρόδιδε την ασχετοσύνη τους, ενώ η σπουδή των υποκριτών να διακόψουν τη συζήτηση υποδήλωνε τη συνειδητή επιλογή τους να υποστηρίξουν άλλες θέσεις απ' αυτές που πιστεύουν.

Η επίκληση του... εξωγήινου από τον αρχηγό της «φιλελεύθερης παράταξης» ήταν, απλώς, το κερασάκι στην τούρτα και ορθώς, από την πλευρά του, ο πρωθυπουργός άδραξε την ευκαιρία να τον κατηγορήσει για... γιαλαντζί φιλελεύθερο και να πάρει το χαρτί στο προοδευτικό (χωρίς εισαγωγικά) κοινό.

Μελαγχολεί και τρομάζει ο πραγματικά προοδευτικός και κοινωνικά φιλελεύθερος πολίτης, όταν αναλογιστεί από πόσα κύματα και με πόσο μεγάλη χρονοκαθυστέρηση πέρασαν από το ελληνικό Κοινοβούλιο αλλαγές οι οποίες σε άλλες χώρες της πολιτισμένης δυτικής Ευρώπης είχαν θεωρηθεί προ πολλού αυτονόητες: η κατάργηση της μοιχείας, ο πολιτικός γάμος, το σύμφωνο συμβίωσης ετερόφυλων ζευγαριών (ομοίως και των ομοφύλων, προ δύο ετών), η ονοματοδοσία των παιδιών (αντί της υποχρεωτικής βάφτισης), η αναγνώριση της μονογονεϊκής οικογένειας (που ξήλωσε από τα επίσημα χαρτιά τον εξευτελιστικό όρο «αγνώστου πατρός»), ή η αποτέφρωση, είναι οι πιο χαρακτηριστικές.

Επ' ευκαιρία: ο νόμος για την αποτέφρωση ψηφίσθηκε το 2006, αλλά οι διατάξεις που τον καθιστούν εφαρμόσιμο εγκρίθηκαν από τη Βουλή... τον Ιούνιο που μας πέρασε, καθώς το «ιερό» σαμποτάζ ήταν από τα πιο άγρια.

Με άλλα λόγια: θα ήταν απόλαυση μία συζήτηση στη Βουλή επί τεχνικών, επιστημονικών, κοινωνικών, νομικών παραμέτρων που σχετίζονται με τη νομική αλλαγή της ταυτότητας φύλου, εάν γινόταν στη βάση του σεβασμού στα των κοινωνικών δικαιωμάτων.

Κυρίως, εάν ήταν αποκομμένη από την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη.

Δεν ήταν όμως. Αλήθεια, μένουμε Ευρώπη; Αν ναι, σε ποια χρονική στιγμή της; Στην πριν ή στη μετά τον Διαφωτισμό;

ΥΓ 1: Πριν προλάβει να καθαρογραφεί το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας στη Βουλή, κυκλοφόρησε δημοσκόπηση σύμφωνα με την οποία το 71% των ερωτηθέντων διαφωνεί με τη νομική αλλαγή ταυτότητας φύλου. Μα, εάν τα κοινωνικά δικαιώματα και, κυρίως, των μειονοτήτων, προϋπέθεταν τη συμφωνία της πλειοψηφίας σε μία συντηρητική κοινωνία με πανίσχυρη Εκκλησία, ακόμα στα συρτάρια θα βρίσκονταν. Και οι υποστηρικτές τους θα έκλειναν τον κύκλο τους χωρίς να αφήσουν πίσω το παραμικρό προοδευτικό αποτύπωμα.

ΥΓ 2: Στη γερμανική Βουλή κατατέθηκε τον Ιούνιο νομοσχέδιο για τον πολιτικό γάμο μεταξύ ομοφύλων. Η Άγκελα Μέρκελ δήλωσε ευθαρσώς ότι διαφωνεί και ότι θα ψηφίσει «όχι». Δεν επέβαλε κομματική πειθαρχία, παρότι βρισκόταν σε προεκλογική περίοδο, και δεν τοποθετήθηκε με θρησκευτικούς όρους. Το νομοσχέδιο υπερψηφίσθηκε.