Ο εφοπλισμός σώζει τη δημόσια υγεία

Από χρόνια τώρα η δημόσια υγεία στη χώρα μας υποφέρει, και μάλιστα πολύ σοβαρά. Ο κρατισμός, ο κομματισμός, η διαφθορά και οι ακραίες σπατάλες είναι τα μεγάλα προβλήματά της -τα οποία επιδεινώθηκαν, βέβαια, με αφορμή την οξεία κρίση χρέους και την κατάρρευση της ρευστότητας που αυτή προκάλεσε.

Η νοσοκομειακή περίθαλψη στην χώρα μας καταρρέει, παρά το γεγονός ότι οι δημόσιες δαπάνες κάθε άλλο παρά μειούμενες είναι. Ωστόσο, ένα σημαντικό μέρος τους πηγαίνει για διορισμούς «ημετέρων», παρά στην διατήρηση ενός υποφερτού επιπέδου δημόσιας υγείας και περίθαλψης.

Ευτυχώς, όμως, στη χώρα υπάρχουν κάποιοι επιχειρηματίες, εφοπλιστές και ιδιωτικοί θεσμοί που, με την αίσθηση αλληλεγγύης και γενναιοδωρίας που έχουν, συμβάλλουν ώστε το σύστημα να μην καταρρεύσει πλήρως. Εφοπλιστές όπως ο Θανάσης Μαρτίνος και ιδρύματα όπως αυτά που μας κληροδότησαν οι Σταύρος Νιάρχος, Αριστοτέλης Ωνάσης και άλλοι λιγότερο «επώνυμοι» επιχειρηματίες και εφοπλιστές, με τις δωρεές τους σώζουν το περίφημο Εθνικό Σύστημα Υγείας (ΕΣΥ), από την μία πλευρά, αλλά δυστυχώς, από την άλλη, συμβάλλουν στο να παραμένει ζωντανό ένα τέρας του ελληνικού κρατισμού -το οποίο, ακόμα χειρότερα, δεν θέλει να μεταρρυθμιστεί.

Διότι, αν υπήρχε πραγματική βούληση κάτι να γίνει στον τομέα της δημόσιας υγείας, τότε οι ολέθριοι λαϊκιστές των Συριζανέλ δεν θα είχαν αντιταχθεί με τρόπο χυδαίο (και ανεύθυνο, ως εκ τούτου) στο μέτρο της επιβολής ελάχιστου νοσηλείου 25 ευρώ για κάθε εισαγωγή για νοσηλεία σε νοσοκομείο του ΕΣΥ, το οποίο ήθελε να υιοθετήσει πριν τρία και πλέον χρόνια η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου. Υπενθυμίζουμε ότι με το μέτρο αυτό -στην εφαρμογή του οποίου υπήρχαν σαφείς εξαιρέσεις για κοινωνικούς λόγους- θα ενισχύονταν μερικώς τα οικονομικά των νοσοκομείων, παράλληλα όμως θα υπήρχε και μία σχετική εκλογίκευση στις απίθανες στρεβλώσεις που χαρακτηρίζουν τη δημόσια υγεία.

Όπως επισημαίνεται από έγκυρους γνώστες του οικονομικού περιβάλλοντος στον νοσοκομειακό χώρο, η χρηματοδότηση των νοσοκομείων σήμερα δεν είναι δυνατόν να πραγματοποιηθεί με επάρκεια από το κράτος και τα ασφαλιστικά Ταμεία για τρεις βασικούς λόγους:

Πρώτον, διότι οι ελληνικές κυβερνήσεις έχουν χάσει πια τη δυνατότητα που είχαν μέχρι πρόσφατα να ασκούν «κοινωνική πολιτική» με τον συνεχώς διογκούμενο δανεισμό από το εξωτερικό και το εσωτερικό, για να παρέχονται δωρεάν υψηλού κόστους υπηρεσίες όχι μόνον σε εκείνους που τις έχουν ανάγκη αλλά δεν διαθέτουν επαρκείς ιδίους οικονομικούς πόρους, αλλά και στους πιο ευκατάστατους.

Δεύτερον, διότι οι εισφορές στα διάφορα ασφαλιστικά ταμεία έχουν καταποντιστεί σε εξαιρετικά χαμηλά επίπεδα όχι μόνον εξαιτίας της αυξημένης ανεργίας και των μειωμένων εισοδημάτων, αλλά και λόγω του ότι ένα μεγάλο μέρος των ασφαλισμένων δεν πληρώνει πλέον τις εισφορές που οφείλει στα ασφαλιστικά ταμεία.

Τρίτον, τα φορολογικά έσοδα της χώρας έχουν επίσης καταποντισθεί, παρά την υπερφορολόγηση των γνωστών υποζυγίων, αφού ένα μεγάλο μέρος των φορολογουμένων δεν πληρώνει όχι μόνον τους φόρους εισοδήματος και περιουσίας αλλά ούτε καν τον ΦΠΑ.

Υπό αυτές τις συνθήκες, γίνεται ηλίου φαεινότερον ότι χωρίς καταβολή ενός ελάχιστου ποσού από τους νοσηλευόμενους στα δημόσια νοσοκομεία, μόνον προβλήματα λειτουργίας τους θα προκύπτουν, με άμεσες επιπτώσεις και στη δημόσια υγεία. Διότι στην εποχή μας, οι ιατρικές εξελίξεις είναι ταχύτατες, η δε παρακολούθησή τους απαιτεί σοβαρές επενδύσεις, οι οποίες έχουν μεσοπρόθεσμο χαρακτήρα και άρα πρέπει να είναι ταχείας αποσβέσεως. Πώς θα πραγματοποιηθούν, όμως, παρόμοιες επενδύσεις στην Ελλάδα, όταν η πολιτική εξουσία είναι έρμαιο του λαϊκισμού και της κοντόθωρης πολιτικής προοπτικής;

Έρχεται λοιπόν η… «καταραμένη» ιδιωτική πρωτοβουλία να δώσει κάποιες λύσεις σε ένα τεράστιο κοινωνικό πρόβλημα, το οποίο κανείς δεν θέλει να αντιμετωπίσει στις πολύπλευρες, πραγματικές διαστάσεις του.