Τα μπαλώματα δεν είναι λύση στο ελληνικό πρόβλημα

Επιτέλους, θα πρέπει ο πολίτης να εξυπηρετείται άμεσα και να έχει τη δυνατότητα να επικοινωνεί ηλεκτρονικά με τις υπηρεσίες του Δημοσίου, καθώς επίσης και να έχει την ανταπόκριση της κάθε υπηρεσίας στην οποία απευθύνεται σε ορισμένο με νόμο χρονικό διάστημα και αυτό να ισχύει.

Ο συνωστισμός των πολιτών σε δημόσιες υπηρεσίες και οι εντάσεις μεταξύ πολιτών και δημοσίων υπαλλήλων θα πρέπει να εκλείψουν.

Φαινόμενα όπως η αδικαιολόγητη απουσία δημοσίων υπαλλήλων από τις θέσεις τους, όποια θέση κι εάν κατέχουν, σε ώρα εργασίας θα πρέπει να μην υφίστανται πλέον. Όπως επίσης και η άρνηση προσαρμογής κάποιων δημοσίων υπαλλήλων να μην χρησιμοποιούν την τεχνολογία, να μην στέλνουν για παράδειγμα ηλεκτρονικά συμβάσεις, βεβαιώσεις, πιστοποιητικά κ.ά. ή να μην δέχονται ηλεκτρονικά αιτήσεις, απαντήσεις κ.ά.

Θα πρέπει οι υπηρεσίες του Δημοσίου να συνδεθούν ηλεκτρονικά μεταξύ τους. Επί σειρά ετών έχουν δαπανηθεί εκατομμύρια ευρώ για την μηχανογράφηση του δημοσίου, χωρίς να έχει ποτέ αντιμετωπιστεί το θέμα της σωστής λειτουργίας και ηλεκτρονικής διασύνδεσης όλων των υπηρεσιών.

Δεν είναι λογικό ο πολίτης να αντιμετωπίζεται από το Κράτος εκ προοιμίου ως παραβάτης. Είναι κανόνας το εξής φαινόμενο: εάν ο πολίτης καθυστερήσει για τον οποιονδήποτε λόγο, να είναι συνεπής στις υποχρεώσεις του (ιδίως στις φορολογικές και ασφαλιστικές) «τιμωρείται» με πρόστιμα και ληστρικές προσαυξήσεις.

Υποχρεώσεις που, σε πολλές περιπτώσεις, ξεπερνούν συνολικά το 55% του συνολικού ετήσιου εισοδήματος του πολίτη. Και φυσικά, δεν υπάρχει καμία ανταποδοτικότητα παρότι θα έπρεπε αυτό να θεωρείται δεδομένο.

Αντίθετα το κράτος παρότι έχει υποχρεώσεις κι αυτό απέναντι στους πολίτες του, βρίσκει πολλές φορές τρόπο να μην εφαρμόζει αυτά που υποχρεούται. Δεν ισχύουν για το κράτος σε πολλές περιπτώσεις οι προθεσμίες. Δεν αποζημιώνει επί της ουσίας τον πολίτη πολλώ δε μάλλον εντόκως. Καθυστερεί πολύ να εκπληρώσει τις οικονομικές υποχρεώσεις του με την πρόφαση του φόρτου εργασίας ή με πρόφαση έναν έλεγχο ή με άλλες νομότυπες δικαιολογίες.

Και φυσικά, πάντα υπάρχει τουλάχιστον ένας τρόπος να φαίνεται το κράτος «νόμιμο», παρότι υπάρχουν νόμοι και κάποιοι είναι σαφείς.

Είναι κοινό μυστικό οι νομότυπες λύσεις που δίδονται. Για παράδειγμα, σε περίπτωση οφειλής φορέα του δημοσίου, εάν αυτός καθυστερήσει να καταβάλλει τις υποχρεώσεις του στους δικαιούχους στο χρονικό διάστημα που ορίζει σαφώς ο νόμος ή η σύμβαση που έχει συνάψει με φυσικό ή νομικό πρόσωπο, πολύ απλά τις καταβάλλει όταν μπορέσει.

Σε κάποιες δε περιπτώσεις για να είναι καλυμμένος, ζητά από το φυσικό ή το νομικό πρόσωπο, να υπογράψει υπεύθυνη δήλωση στην οποία να δηλώνεται ότι καμία απαίτηση σε βάρος του φορέα δεν θα υπάρξει. Φυσικά, η υπογραφή της υπεύθυνης δήλωσης γίνεται πριν την καταβολή της εκπρόθεσμης υποχρέωσης του φορέα. Επίσης, είναι φανερό δε ότι ο συναλλασσόμενος δεν μπορεί να μην δεχθεί τη διαδικασία αυτή γιατί το «σύστημα» θα το βρίσκει συνεχώς μπροστά του.

Το πρόβλημα της εύρυθμης λειτουργίας του δημόσιου τομέα είναι καθαρά πολιτικό και μόνο με πολιτική βούληση μπορεί να λυθεί. Αλλά για να γίνει αυτό, κάποιος πρέπει να αναλάβει το πολιτικό κόστος. Μόνο τότε θα εκλείψουν τα φαινόμενα αντιπαραγωγικότητας, αδιαφορίας, διαφθοράς και μη χρηστής διαχείρισης.

Διότι στην πλειονότητα των περιπτώσεων όταν δεν τηρείται ο νόμος από τα φυσικά ή νομικά πρόσωπα, αυτό γίνεται με την ανοχή των εκπροσώπων του δημοσίου, οι οποίοι δεν φροντίζουν να τηρηθεί ο νόμος, είτε γιατί αυτός δεν είναι σαφής ή γιατί το «σύστημα» αφήνει περιθώρια για τέτοιες συμπεριφορές.

Η παιδεία

Δεν είναι λογικό, ούτε αποδεκτό πλέον, να μην μπορεί ο πολίτης να αναπτύξει ελεύθερα την προσωπικότητά του όταν δεν έχει εξασφαλίσει βασικές προϋποθέσεις για να συμβεί αυτό, όταν δεν έχει εξασφαλίσει τα προς το ζην, όταν δεν λαμβάνει υψηλό επίπεδο παιδείας. Όπως αναφέρεται στο άρθρο 16 του Συντάγματος, η ανάπτυξη της τέχνης της επιστήμης, της έρευνας και της διδασκαλίας είναι ελεύθερες η ανάπτυξη και η προαγωγή τους αποτελεί υποχρέωση του Kράτους.

Σε αυτή την περίπτωση μπορεί να απαντηθεί άραγε το ερώτημα γιατί δεν προάγει την ανάπτυξη τους το κράτος αλλά επί της ουσίας αφήνει την παραπαιδεία να ανθεί με τις ευλογίες του; Αναρωτιέμαι γιατί εξακολουθούμε να θεωρούμε δεδομένη αυτή την κατάσταση που επικρατεί στη παιδεία . Γιατί δεν υπάρχει κρίση από το Υπουργείο, γιατί δεν εκπαιδεύει συνεχώς τους εκπαιδευτικούς γιατί δεν εξασφαλίζει ένα υγιές περιβάλλον μάθησης στα παιδιά, γιατί επαφίεται στο φιλότιμο του κάθε εργαζόμενου .

Κάθε χρόνο δαπανώνται εκατομμύρια από τα νοικοκυριά σε φροντιστήρια (ιδιαίτερα ή ομαδικά) και αυτό φυσικά συμβαίνει όχι γιατί οι πολίτες θέλουν να δαπανούν τα χρήματά τους, αλλά γιατί θέλουν να δώσουν στα παιδιά τους ότι θα έπρεπε να δίνει το δημόσιο σύστημα εκπαίδευσης εάν λειτουργούσε σωστά. Ακόμα και η ανάπτυξη της ιδιωτικής εκπαίδευσης σε όλες τις βαθμίδες θα ήταν θεμιτή εάν γινόταν σωστά και με προγραμματισμό και σωστούς ελεγκτικούς μηχανισμούς.

Δεν είναι αποδεκτό να χάνονται εκατομμύρια από τα έσοδα του κράτους από την παραπαιδεία επειδή το ίδιο λειτουργεί με λάθος τρόπο.

Υγειονομική περίθαλψη και σύνταξη

Το Κράτος υποχρεούται να δημιουργήσει ένα σύστημα το οποίο θα εξασφαλίζει μια αξιοπρεπή δημόσια ασφαλιστική κάλυψη και μια αξιοπρεπή σύνταξη για τους πολίτες του. Γιατί μόλις και μετά βίας έχουμε δημόσια ασφαλιστική κάλυψη. Και φυσικά δεν είναι δεδομένη, όπως θα έπρεπε μια αξιοπρεπής σύνταξη για όλους. Είναι επιτακτική η ανάγκη εφαρμογής ενός ολοκληρωμένου σχεδίου και η ανάγκη ομαδικής συνεργασίας για την εφαρμογή αυτού!

Είναι αυτονόητο ότι θα πρέπει να εφαρμοστεί ένα δίκαιο και αποτελεσματικό ασφαλιστικό σύστημα.

Εάν αυτό δεν μπορεί αυτό να επιτευχθεί, είναι προτιμότερο από το να υπάρχει συνεχώς αντιπαράθεση μεταξύ Κράτους και πολιτών, να υπάρξει μια ειλικρινής τοποθέτηση από τους κυβερνώντες και να ξεκινήσουν να λειτουργούν όλα με βάση την ιδιωτική πρωτοβουλία και συνεργασία δηλαδή να υπάρχει ιδιωτική ασφάλιση και κάλυψη για σύνταξη και να μην επαναλαμβάνεται συνεχώς η ίδια ιστορία. Δηλαδή ή θα δημιουργηθούν σωστές δομές ή σε άλλη περίπτωση ας αφήσουν τους πολίτες, χωρίς να πληρώνουν συνεχώς τις συνέπειες λανθασμένης διοίκησης, να διαχειριστούν τα χρήματά τους και να ορίσουν οι ίδιοι κατά πως θέλουν τη ζωή τους.

Σε αυτή την περίπτωση το Κράτος θα πρέπει να αναλάβει τις υποχρεώσεις του απέναντι σε όλους τους πολίτες που έχουν διανύσει το μεγαλύτερο μέρος της επαγγελματικής τους ζωής και οι οποιεσδήποτε αλλαγές να ξεκινήσουν να ισχύουν για τους νέους εργαζόμενους όπως είναι δεοντολογικά και ηθικά σωστό. Εκτός κι εάν καταφέρει να συμφωνήσει ένα δίκαιο μεταβατικό στάδιο σε συνεργασία με τον ιδιωτικό τομέα.

Αναποτελεσματικό φορολογικό σύστημα και Δικαιοσύνη

Δεν είναι δυνατόν να εγκλωβίζονται συνεχώς οι πολίτες με τους άδικους νόμους που ψηφίζονται και μάλιστα μερικές φορές και με αναδρομική ισχύ. Δεν είναι λογικές οι αλλαγές που γίνονται. Είναι απορίας άξιον γιατί δεν εφαρμόζεται το απλούστατο και αποτελεσματικότατο και δικαιότερο φορολογικό σύστημα «έσοδα- έξοδα». Είναι δεν ακόμη απορίας άξιον, γιατί ενώ είναι πασιφανές ότι ορισμένοι νόμοι είναι αντισυνταγματικοί (καθ’ ολοκληρίαν ή μερικώς) τους ψηφίζει η Βουλή!

Οι συνεχείς αυξήσεις στην φορολόγηση των εισοδημάτων δεν οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια πουθενά, όπως άλλωστε περίτρανα αποδεικνύεται στις μέρες μας. Το θέμα δεν είναι να αυξάνονται συνεχώς οι φόροι αλλά να δημιουργηθεί οικονομία, να λειτουργήσουν οι αγορές για να αυξηθεί ο κύκλος εργασιών και τα κέρδη από τα οποία θα αντλήσει έσοδα το κράτος. Να μειωθεί η ανεργία και η οικονομική μετανάστευση και κατά συνέπεια να αυξηθεί η εργασία για να μπορεί να κυκλοφορήσει το χρήμα και να αυξηθεί η κίνηση στις αγορές της οικονομίας.

Όσον αφορά στον τομέα της δικαιοσύνης, οι πάρα πολύ μεγάλες καθυστερήσεις στην απονομή της έχουν σαν αποτέλεσμα την αποτροπή επενδύσεων, τη δημιουργία επισφαλειών και σε πολλές περιπτώσεις την οικονομική εξαθλίωση φυσικών και νομικών προσώπων. Ευνοεί την αύξηση των παραβατικών συμπεριφορών, την αύξηση της διαφθοράς. Ενισχύει την εικόνα ενός αναξιόπιστου κράτους και συνδράμει στην γεωμετρική αύξηση της απογοήτευσης των πολιτών. Σαφείς νόμοι και γρήγορη απονομή δικαιοσύνης είναι βασικές προϋποθέσεις ανάπτυξης και ισονομίας.

Το πρόβλημα είναι, ότι δεν υπάρχει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο λειτουργίας του Κράτους και γι’ αυτό εμφανίζονται προβλήματα σε κάθε τομέα οικονομικό, ασφαλιστικό, αγροτικό, παραγωγής, δικαιοσύνη κ.λπ.

Στην πλειονότητα των περιπτώσεων είναι σαφές ότι δεν υπάρχει πρόθεση μη ομαλής και δίκαιης λειτουργίας του Κράτους, όμως αυτό δεν αρκεί.

Και δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα επί της ουσίας εάν δεν αλλάξει εκ βάθρων η λειτουργία του Κράτους. Εάν δεν διαταραχθούν οι ήδη υπάρχουσες και αποδεδειγμένα αντιπαραγωγικές διαδικασίες λειτουργίας του Δημόσιου Τομέα. Λειτουργούν φορείς και οργανισμοί του ευρύτερου Δημόσιου Τομέα για να επιλύονται προβλήματα που δημιουργούνται από την λειτουργία του Δημόσιου Τομέα, με αποτέλεσμα να είναι πολύ υψηλές οι κρατικές δαπάνες και αυτό μόνο και μονό για να μην διαταραχθούν οι ισορροπίες του συστήματος.

Μόνο ένας αδιάβλητος και αδιάφθορος μηχανισμός λειτουργίας του κράτους, θα μπορούσε να αλλάξει τον ρου των πραγμάτων και να τα βάλει με το πελατειακό σύστημα. Μόνο ένας τέτοιος μηχανισμός θα μπορούσε πραγματικά να προασπίσει και να προστατεύσει τα ανθρώπινα, εργασιακά και άλλα δικαιώματα των πολιτών, φυσικών και νομικών προσώπων και αυτό ευχόμαστε και ελπίζουμε να γίνει σύντομα!

Κι από την άλλη πλευρά δεν είναι λογικό πάνω από 100 χρόνια τώρα εμείς οι πολίτες κάθε φορά να προσπαθούμε να αντλούμε προοπτική ανάκαμψης και αισιοδοξίας με την εναλλαγή πολιτικών προσώπων, θα πρέπει να αλλάξουμε νοοτροπία, να επιδιώξουμε, να απαιτήσουμε και να συνεργαστούμε όλοι για την δημιουργία ενός αποτελεσματικού συστήματος λειτουργίας του Κράτους μας!

Είναι φανερό ότι εάν μια διαδικασία ή ένα σύστημα είναι αναποτελεσματικό θα πρέπει να αλλάξει.

* Η Μαρίνα Πολίτου είναι Γενική Γραμματέας του Λ.Σ.Α.