Άρθρο 99: Όταν οι δικαστές «διαχειρίζονται» δισεκατομμύρια!

Με δεδομένο ότι οι προσφυγές των εταιρειών που θα ζητήσουν προστασία από τους πιστωτές αναμένεται να πολλαπλασιαστούν, κρίσιμο θα ήταν να μπορούσε να «διασφαλιστεί» ότι τα αρμόδια δικαστήρια θα λαμβάνουν κάθε φορά τις καλύτερες δυνατές αποφάσεις, προκειμένου οι επιχειρήσεις να διατηρηθούν εν ζωή και οι απώλειες των τραπεζών, προμηθευτών, εργαζομένων και Δημοσίου να είναι οι μικρότερες δυνατές.

Μιλάμε για ποσά δισεκατομμυρίων ευρώ, που θα φορτωθεί ολόκληρη η οικονομία στην «πλάτη της».

Ερευνώντας μάλιστα το παρελθόν, προκύπτει ότι τουλάχιστον μία δικαστική απόφαση του παρελθόντος (αυτή της Shelman) αποδείχτηκε ατυχής. Ας θυμηθούμε αυτή την υπόθεση βήμα προς βήμα.

Στις αρχές του 2014 η βιομηχανία ξύλου Shelman από κοινού με τις πιστώτριες τράπεζες ζήτησαν την ένταξη της εταιρείας στο άρθρο 99.

Το δικαστήριο ανέβαλε την εκδίκαση για αργότερα και μέχρι τότε επέτρεψε σε άλλους πιστωτές της εταιρείας τις νομικές ενέργειες για τη διεκδίκηση των ληξιπρόθεσμων απαιτήσεών τους.

Στο μεταξύ, λόγω της μαζικής απόλυσης εργαζομένων του εργοστασίου στο Βασιλικό Χαλκίδας, οι εργαζόμενοι ζήτησαν να κηρυχθεί η εταιρεία σε πτώχευση, πιστεύοντας ότι αυτό συνιστά την καλύτερη επιλογή για τη διεκδίκηση των δεδουλευμένων-αποζημιώσεών τους.

Το δικαστήριο εκδίκασε κατά προτεραιότητα το αίτημα των εργαζομένων και όχι εκείνο της εταιρείας από κοινού με τις πιστώτριες τράπεζες, η εκδίκαση του οποίου θα οδηγούσε στην παραμονή σε λειτουργία της εταιρείας και άρα θα οδηγούσε σε κάποιες καταβολές υποχρεώσεων προς τους εργαζομένους.

Τελικά, το δικαστήριο αποφάσισε την πτώχευση της Shelman και τον ορισμό συνδίκου πτώχευσης. Μέχρι σήμερα, ελάχιστες ρευστοποιήσεις περιουσιακών στοιχείων έχουν γίνει και βεβαίως καμία καταβολή προς εργαζόμενους, αλλά ούτε προς οποιονδήποτε άλλον.

Να σημειωθεί επίσης ότι είχε υπάρξει ενδιαφέρον από τουρκικό όμιλο για την εξαγορά του ενεργητικού των μονάδων της Shelman σε Μακεδονία και Θράκη, πράγμα που αν είχε συμβεί, οι εργαζόμενοι θα συνέχιζαν να εργάζονται και να αμείβονται (προς όφελος και της ελληνικής οικονομίας, γενικότερα).

Αντίθετα σήμερα, σύμφωνα με το καλύτερο δυνατό σενάριο, οι μονάδες και το «σήμα» θα βγουν προς πώληση κάπου μέσα στο φθινόπωρο, με την ελπίδα ότι τελικά θα υπάρξει ενδιαφερόμενος.

Ακόμη όμως και αν υπάρξει ενδιαφερόμενος (οι υπάρχουσες πληροφορίες είναι θετικές), πιθανολογείται βάσιμα ότι η τριετής περίπου απραξία των μονάδων που θα πουληθούν θα επιδράσει πτωτικά στο ύψος του τιμήματος. Και φυσικά δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα απασχοληθούν όλοι οι παλαιοί εργαζόμενοι.

Η περίπτωση της Jet Oil

Πριν από μερικές ημέρες, η εταιρεία Mamidoil - Jet Oil ζήτησε και αυτή την ένταξή της στα άρθρο 99. Το δικαστήριο ανέβαλε την κύρια δίκη για τον Νοέμβριο και απέρριψε το αίτημα των πιστωτριών τραπεζών να διεκδικήσουν με νομικές ενέργειες τα ύψους 200 εκατ. ευρώ περίπου ληξιπρόθεσμα δάνεια που έχουν δοθεί στην εταιρεία (πρακτικά δηλαδή να έχουν το δικαίωμα να ρευστοποιήσουν το κύριο περιουσιακό στοιχείο της εταιρείας, που είναι οι εγκαταστάσεις αποθήκευσης πετρελαιοειδών Καλοχωρίου).

Έδωσε δηλαδή στην εταιρεία προστασία έναντι των πιστωτών της μέχρι τον Νοέμβριο, οπότε η εταιρεία προσδοκά να φέρει ολοκληρωμένη λύση που θα περιλαμβάνει και στρατηγικό επενδυτή με «νέο χρήμα».

Είναι άραγε η σωστότερη επιλογή; Τι θα γίνει αν ο στρατηγικός επενδυτής δεν βρεθεί; Μήπως τότε ακολουθήσει πτώχευση, οπότε όταν μετά από κάποια χρόνια επιχειρηθούν να πουληθούν οι εγκαταστάσεις του Καλοχωρίου, το τίμημα να είναι πολύ χαμηλότερο;

Ερωτήσεις που είναι πολύ δύσκολο να απαντηθούν σήμερα...