Nixon: Ελπίδα για την Ελλάδα η εκλογή Μητσοτάκη

Είναι εύκολο να κάνεις μια λίστα με το τι θα πάει στραβά στην Ευρώπη το 2016, γράφει ο αρθρογράφος της WSJ Simon Nixon, ωστόσο λιγότερο εύκολο είναι να προσδιορίσεις τι μπορεί να πάει καλά και να ανακόψει την αίσθηση μιας επαπειλούμενης καταστροφής. Μια θετική έκπληξη όμως, σύμφωνα με τον ίδιο, μπορεί να υπάρξει αυτό το σαββατοκύριακο στην Ελλάδα, όταν η Νέα Δημοκρατία θα ψηφίσει για νέο αρχηγό. 

Σύμφωνα με τον Nixon, από πολλές πλευρές ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ένας σημαιοφόρος των μεταρρυθμίσεων χωρίς συμβιβασμούς σε ένα διεφθαρμένο πολιτικό και οικονομικό σύστημα, όπως αυτό της Ελλάδας. Γιος πρώην πρωθυπουργού (Κωνσταντίνου Μητσοτάκη), ο οποίος ήταν από τους λίγους που προ κρίσης προσπάθησαν να αντιμετωπίσουν τα βαθιά προβλήματα της Ελλάδας και αδελφός της Ντόρας Μπακογιάννη, είναι ευάλωτος στην κατηγορία ότι είναι μέρος μιας δυναστείας πολιτικών. Η κριτική απέναντι στον ίδιο είναι επίσης ότι του λείπει το χάρισμα και ότι είναι κακός επικοινωνιακά.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, όμως, θεωρείται ευρύτατα ως ένας από τους πλέον αποτελεσματικούς υπουργούς που κέρδισε τον σεβασμό των δανειστών της χώρας για την προσπάθειά του να εξορθολογήσει τον δυσλειτουργικό δημόσιο τομέα και να εισάγει έννοιες όπως η προαγωγή με βάση την αξία. Εν τω μεταξύ η άρνηση της αδελφής του να τον στηρίξει δημόσια, σημειώνει ο Nixon, θεωρείται ευρέως ως απόρροια της προσδοκίας της για τον πολιτικά φιλόδοξο γιο της (Κώστα Μπακογιάννη) και μπορεί να θεωρηθεί ότι τουλάχιστον ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ανεξάρτητος.

Η εκλογή Μητσοτάκη μπορεί να είναι μια κρίσιμη στιγμή για την Ελλάδα, ένα χρόνο μετά την εκλογή Τσίπρα που προκάλεσε έξι μήνες σύγκρουσης με την Ευρώπη και κόντεψε να οδηγήσει σε έξοδο της χώρας από το ευρώ. Ο Κυρ. Μητσοτάκης θα έχει την εντολή να διορθώσει τα κακώς κείμενα στο κόμμα του, που είναι σχεδόν χρεοκοπημένο και βαθιά ανυπόληπτο. Η πόρτα θα είναι ανοικτή για την επανατοποθέτησή του ως ενός μοντέρνου κεντροδεξιού ευρωπαϊκού κόμματος υπέρ της επιχειρηματικότητας που θα ελπίζει να αποτελέσει το σημείο συνάντησης για όλες τις κεντρώες δυνάμεις της χώρας, περιλαμβανομένων και αυτών από αριστερά που έμειναν «ορφανοί» από την σχεδόν εξαφάνιση του ΠΑΣΟΚ και την πολιτική αποτυχία του Ποταμιού.

Αυτό, σύμφωνα με τον Nixon, μπορεί να έχει σημαντικές επιπτώσεις στην Ελλάδα. Όπως είναι τα πράγματα, ο Αλέξης Τσίπρας εκμεταλλεύτηκε πλήρως το γεγονός ότι πολιτικά είναι κυρίαρχος. Παρότι στην επιφάνεια ο ΣΥΡΙΖΑ τηρεί τους όρους του προγράμματος, Ευρωπαίοι αξιωματούχοι προειδοποιούν ότι υπάρχει ο κίνδυνος μιας αποφασιστικής αναμέτρησης καθώς πλησιάζει η πρώτη αξιολόγηση. Το ΔΝΤ, του οποίου η συμμετοχή είναι πολιτικά απαραίτητη για την Ευρώπη, είναι βέβαιο ότι θα πιέσει για βαθύτερες μεταρρυθμίσεις σε τομείς όπως η αγορά εργασίας και το ασφαλιστικό, πέραν όσων ο Αλ. Τσίπρας είναι πρόθυμος να δεχτεί.

Ο ΣΥΡΙΖΑ εν τω μεταξύ πιέζει για το «παράλληλο πρόγραμμα» που περιλαμβάνει μέτρα που παίρνονται χωρίς συνεννόηση με τους δανειστές και μπορούν να έχουν σημαντικές συνέπειες για τις μακροπρόθεσμες οικονομικές προοπτικές της χώρας.

Σύμφωνα με τον Nixon, έχει γεμίσει τη δημόσια διοίκηση με δικούς της ανθρώπους και έχει ορκιστεί να ακυρώσει μεταρρυθμίσεις που είχαν στόχο να εισάγουν την αξιοκρατία και να προσελκύσουν παγκόσμια ταλέντα στην πανεπιστημιακή κοινότητα της Ελλάδας προς όφελος της επιστροφής των παλαιών πολιτικών διορισμών.

Μια αναμορφωμένη και αναζωογονημένη Νέα Δημοκρατία, ικανή να προσφέρει εύρωστη αντιπολίτευση, θα μπορούσε να πιέσει τον ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να ανταποκριθεί στις ίδιες τις δικές του φιλόδοξες, αλλά σε μεγάλο μέρος ανεκπλήρωτες υποσχέσεις για μεταρρυθμίσεις. Επιπλέον θα τόνωνε το ηθικό του κλονισμένου ιδιωτικού τομέα, του οποίου η τύχη είναι ζωτικής σημασίας για τις οικονομικές προοπτικές της Ελλάδας. Οι επιχειρήσεις θα παρηγορούνταν στη σκέψη ότι τουλάχιστον ένα μέρος του πολιτικού συστήματος ανταποκρίνεται στις ανάγκες τους.

Παράλληλα, θα πρόσφερε στους πιστωτές της Ελλάδας ένα επιπρόσθετο πλεονέκτημα στις απαιτήσεις τους, ώστε ο κ. Τσίπρας να φέρει αποτελέσματα στις δεσμεύσεις του από τη διάσωση, «απαλλάσσοντάς» τον από τον άσο που κρύβει στο μανίκι του: τον ισχυρισμό του ότι η πιθανότερη εναλλακτική στην αριστερή του κυβέρνηση θα ήταν μια ακραία δεξιά κυβέρνηση του νεοφασιστικού κόμματος της Χρυσής Αυγής.

Αλλά μια νίκη του κ. Μητσοτάκη θα είχε απήχηση και εκτός Ελλάδας. Η αύξηση της στήριξης των λαϊκιστικών κομμάτων σε όλη την Ευρώπη πάντα αντανακλούσε πολλά περισσότερα από μια απλή απόρριψη της λιτότητας ή εχθρότητα απέναντι στην ΕΕ. Από τις αναποτελεσματικές εκλογικές αναμετρήσεις στην Ισπανία και την Πορτογαλία στα τέλη του περασμένου έτους, μέχρι την ίδια την Ελλάδα, έχει οδηγηθεί κυρίως από μια απόρριψη μιας παλιάς πολιτικής τάξης που θεωρείται ευρέως ως διεφθαρμένη.

Αν, έπειτα από όλα όσα έχει περάσει η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, το μεγαλύτερο κόμμα της επιλέξει ως ηγέτη του τον υποψήφιο που υπόσχεται την πιο ολοκληρωτική ρήξη με το παρελθόν και τη μεγαλύτερη πρόκληση για τα πιο ισχυρά κατεστημένα συμφέροντα του κόμματός του, αυτό θα έστελνε ένα μήνυμα πως η πολιτική ανανέωση στην Ευρώπη είναι πιθανή, ακόμη και υπό τις λιγότερο ελπιδοφόρες συνθήκες, καταλήγει ο Nixon.