Ποτέ πια πτώχευση!

Για ευρωπαϊκή χώρα που σε μεγάλο βαθμό αμφισβητεί την ταυτότητά της, αρνείται την πραγματικότητα και ψάχνει για «εχθρούς» που την επιβουλεύονται ώστε να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, το κόστος του κρατισμού τα τελευταία 192 χρόνια από την απελευθέρωσή της είναι βαρύ και ασήκωτο. 

«Από το 1821 μέχρι το 2009», γράφει ο ομότιμος καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Γιώργος Μπήτρος στο τελευταίο βιβλίο του Ποτέ Πια Πτώχευση (εκδ. Επίκεντρο, 2015), «η χώρα πτώχευσε πέντε φορές. Αυτό συνέβη τα έτη 1826, 1843, 1860, 1893 και 1932». Και, ενώ το 2009 ήταν στα πρόθυρα νέας χρεοκοπίας, αυτή αποφεύχθηκε λόγω της συμμετοχής της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την ευρωζώνη, ήτοι στην οικονομική και νομισματική ένωση (ΟΝΕ). Πάντα δε, η βασική αιτία των στάσεων πληρωμών είναι ο κρατισμός και το συναφές με αυτόν πελατειακό πολιτικό σύστημα που τον παράγει και συνεχώς τον εκτρέφει.

Υπό αυτές τις συνθήκες, υποστηρίζει ο καθηγητής Γ. Μπήτρος, το αποτέλεσμα δεν μπορούσε να είναι διαφορετικό διότι οι πνευματικοί και πολιτικοί ηγέτες που διαμόρφωσαν το σύστημα αυτό –από τον Ξενοφώντα Ζολώτα έως τους Αν. Γ. Παπανδρέου και Κ. Καραμανλή– ήσαν όλοι οπαδοί κάποιας μορφής σοσιαλισμού. Κατά συνέπεια και στην Ελλάδα συμβαίνει ό,τι στις κοινωνίες με σοσιαλιστικές δομές και αντιλήψεις, των οποίων η κοινωνική και οικονομική οργάνωση βρίσκεται μακρυά από τα αποτελεσματικά και παραγωγικά πρότυπα –γεγονός που εγκυμονεί μόνον κινδύνους.

Έτσι, η σημερινή Ελλάδα, παρά την ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την πολύχρονη συμμετοχή της σε δυτικού τύπου θεσμικά όργανα, όπως για παράδειγμα ο Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Αναπτύξεως (ΟΟΣΑ), όσον αφορά τα περιουσιακά δικαιώματα, τα όρια στην χρήση τους, την επίλυση διαφορών που αναφύονται κλπ., εύλογα θα μπορούσε να ισχυρισθεί κάποιος ότι βρισκόμαστε σε προκαπιταλιστικό στάδιο.

«Πολλοί πολίτες συνεχίζουν να παραβιάζουν τους νόμους χωρίς κυρώσεις (π.χ. αυθαίρετες οικοδομές, αυθαίρετο παρκάρισμα, αυθαίρετη χρήση αδειών λειτουργίας από νυχτερινά κέντρα). Τα δικαστήρια αργούν να εκδώσουν αποφάσεις και όταν τις εκδίδουν αυτές δεν εφαρμόζονται (π.χ. το κράτος αρνείται συστηματικά να εφαρμόσει τις αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας).

Τέλος, και ίσως το πλέον θεμελιώδες, με πρόσχημα την φορολογική δικαιοσύνη, το κράτος το ίδιο αυθαιρετεί, καταφεύγοντας σε αναδρομικές φορολογίες του πλούτου και του εισοδήματος των πολιτών, σε οιονεί δήμευση των περιουσιών μέσα από πολλαπλές φορολογίες, και γενικά σε ένα θεσμικό πλαίσιο το οποίο χαρακτηρίζεται από πολλούς νόμους χωρίς τάξη», γράφει ο Γιώργος Μπήτρος.

Επισημαίνει δε, πολύ σωστά, ότι ακόμα και σήμερα το ελληνικό Δημόσιο παράγει, διανέμει και μερικώς παρέχει τουλάχιστον το 60% του ΑΕΠ, ποσοστό ρεκόρ για μεικτή οικονομία της αγοράς. Στο πλαίσιο αυτό, ο συγγραφέας υπογραμμίζει ότι «η οργάνωση της οικονομίας μας δεν είναι καπιταλιστική, διότι στο μεγαλύτερο τμήμα της άλλοι φέρουν τον κίνδυνο των επενδύσεων, άλλοι ασκούν τον έλεγχο και απολαμβάνουν τα οφέλη, και ακόμη άλλοι καλύπτουν τις ζημιές. Αντίθετα, στο αναδυόμενο παγκόσμιο πρότυπο, το ποσοστό των αγαθών και υπηρεσιών που θα παράγεται στον δημόσιο τομέα θα είναι σημαντικά πιο κάτω του 30%. Αυτό σημαίνει ότι το μίγμα δημόσιου και ιδιωτικού τομέα που έχουμε είναι μη διατηρήσιμο».

Με διαφορετικά λόγια, είναι ξεκάθαρο ότι, στον ήδη πολυσύνθετο νέο διεθνή καταμερισμό της εργασίας, η Ελλάδα, με τις σημερινές δομές της, είναι μία παρασιτική απόφυσή του, η οποία αργά ή γρήγορα θα αποβληθεί από το διεθνές σύστημα. 

Αν αυτό συμβεί, η χώρα θα γίνει εύκολη λεία στις φαιοκόκκινες δυνάμεις που επιβουλεύονται την δημοκρατία, θα αποβληθεί από διεθνείς οργανισμούς και συνασπισμούς και θα καταστεί ένα είδος Βόρειας Κορέας του 21ου αιώνα, όπου οι Παν. Λαφαζάνης, Νικ. Μιχαλολιάκος, Ζωή Κωνσταντοπούλου και το ΚΚΕ θα διαγωνίζονται για το ποιος θα έχει το πάνω χέρι, με πιθανούς μπαλαντέρ τους Αλέξη Τσίπρα και Γ. Βαρουφάκη.

Για να αποφύγουμε την τραγική αυτή εξέλιξη, ο καθηγητής Γιώργος Μπήτρος προτείνει μία πανεθνική κινητοποίηση, εφικτή μόνον αν τραβήξουμε μία διαχωριστική γραμμή από το παρελθόν και τις καταστροφικές στρεβλώσεις του. «Κάθε φορά που ο ελληνισμός απειλήθηκε, τα έδωσε όλα και νίκησε», γράφει. Και με αυτό το κριτήριο επιμένει ότι «αν συνειδητοποιήσουμε τον ύπουλο χαρακτήρα των νέων κινδύνων που μάς απειλούν, μπορούμε να καταφέρουμε ώστε:

»*Οι Έλληνες να ξαναγίνουμε σεβαστοί εταίροι στην ευρωπαϊκή οικογένεια, όχι μόνον για το παρελθόν μας αλλά και επειδή προσφέρουμε έναν μοναδικό τρόπο ζωής, που συνδυάζει την οικονομική ανεξαρτησία με την απόλαυση της ζωής και την ισχυρή πολιτιστική ταυτότητα.

»*Το ελληνικό κράτος να αλλάξει πρόσωπο. Να υπάρχουν, δηλαδή:

- Λίγοι νόμοι, απλοί και ευέλικτοι, και η εφαρμογή τους να είναι άτεγκτη,

- Λίγοι δημόσιοι υπάλληλοι, αλλά υψηλόμισθοι, αδιάφθοροι και ακομμάτιστοι,

- Μικρό κράτος, το οποίο: (α) να παρέχει υψηλής ποιότητας υπηρεσίες, (β) να διαφυλάσσει και να αξιοποιεί την ζωογόνο δύναμη του ανταγωνισμού για να προστατεύει τους πολίτες από πάσης φύσεως μονοπώλια και συντεχνίες και (γ) να στηρίζει αποτελεσματικά όσους έχουν αντικειμενική αδυναμία να επιτύχουν ένα ανθρώπινο επίπεδο διαβίωσης.

»*Ως κεντρικές επιδιώξεις της ελληνικής κοινωνίας να αναδειχθούν:

- Ο σεβασμός του φυσικού και ανθρώπινου περιβάλλοντος και η επούλωση των καταστροφών που έχουν ήδη γίνει, και

- Η κατάκτηση ενός άλλου επιπέδου παιδείας, υπό την ευρύτερή της έννοια, στην οποία να περιλαμβάνονται και τα στοιχεία που προσδιορίζουν την εθνική μας ταυτότητα, όπως είναι η Ιστορία, η πνευματική μας παράδοση και η γλώσσα.

»*Οι Έλληνες να απελευθερωθούν από την παθολογική τους εξάρτηση από το κράτος, να στηριχθούν στις ατομικές τους δυνατότητες και να ενστερνιστούν αξίες και αρετές όπως είναι η υπευθυνότητα, η ευγένεια, ο σεβασμός, το φιλότιμο, η φιλαλληλία και η αυτοπειθαρχία, που δυστυχώς βρίσκονται για δεκαετίες σε συνεχή υποχώρηση.

»Χωρίς αμφιβολία, οι εμπειρίες των τελευταίων ετών δείχνουν ότι οι απαιτούμενες αλλαγές δεν μπορούν να γίνουν με την ταχύτητα και την αποτελεσματικότητα που απαιτείται. Ο λόγος είναι ότι, παρά την μεταστροφή που έχει επέλθει στην σκέψη πολλών διανοούμενων και πολιτικών και παρά την πίεση που ασκούν οι εκπρόσωποι της ΕΕ και του ΔΝΤ, το πολιτικό σύστημα δείχνει εξαιρετικά αδύναμο να επωμισθεί το σχετικό βάρος. Αλλά, υπό την πίεση της πολυεπίπεδης κρίσης που περνάμε και τους κινδύνους που προδιαγράφουν οι τάσεις στις οποίες αναφέρθηκα, τα οφέλη από το άνοιγμα της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας θα γίνονται όλο και πιο ορατά και η αντίσταση θα καμφθεί», γράφει ο Γιώργος Μπήτρος.

Θα προσθέταμε, ωστόσο, ότι στο επίπεδο αυτό παραλείπει να υπογραμμίσει τον ολέθριο ρόλο μέρους των μέσων μαζικής επικοινωνίας και της διαπλοκής τους με τον κρατισμό και τους πελάτες του. Δυστυχώς, στην σημερινή Ελλάδα του λαϊκισμού και της ασυναρτησίας, ο ρόλος των ΜΜΕ και του Διαδικτύου είναι πλέον κορυφαίας σημασίας.

Ας αναλογιστεί κανείς ποια προβολή είχε και έχει εν μέρει ο άνθρωπος που θέλησε να διαλύσει οριστικά την ελληνική οικονομία και όλα τα υπόλοιπα γίνονται εύκολα κατανοητά.