Ελπίζοντας στον «από μηχανής» Θεό των… δανειστών!

Δεν ξέρω πόση σημασία έχει τώρα η καταγραφή της αλληλουχίας καταστροφικών πράξεων και παραλείψεων που μας έφεραν ως εδώ, μέσα σε πέντε χρόνια κρίσης. Αυτό που ξέρω, κι αυτό που έχει σημασία, είναι ότι η Ελλάδα κάνει αυτές τις μέρες ένα άλμα στο κενό.

Η απόφαση της κυβέρνησης να προκαλέσει δημοψήφισμα, μπορεί να είναι δημοκρατική, πλην όμως έρχεται πολύ αργά, θέτοντας σε άμεσο κίνδυνο τη χώρα, ενώ θέτει ένα ερώτημα που αμέσως μετά την 30η Ιουνίου, α) τυπικά θα έχει πάψει να υφίσταται, β) ουσιαστικά θα ισοδυναμεί με «ναι ή όχι στη χρεοκοπία», η έστω στον αυξημένο κίνδυνο χρεοκοπίας.

Με αυτά τα δεδομένα, μπορώ να βρω μόνον δύο «καλοπροαίρετες» εξηγήσεις για την αναμφισβήτητα εξαιρετικά υψηλού ρίσκου κίνηση του κ. Τσίπρα και του κόμματος του.

- Είτε ότι κλιμακώνει «το παιχνίδι του δειλού», μήπως και σύρει τους δανειστές σε έναν καλύτερο συμβιβασμό, που θα αλλάξει την αρνητική της τοποθέτηση στο επιχειρούμενο δημοψήφισμα, (όπως προκύπτει ξεκάθαρα από τις δηλώσεις Βαρουφάκη)

- Είτε ότι αντιμέτωπος με την όντως ανυποχώρητή στάση των δανειστών, καταφεύγει στο δημοψήφισμα, ελπίζοντας ότι ένα «όχι» θα επιφέρει εκ των υστέρων, το παραπάνω αποτέλεσμα, όπως προκύπτει άλλωστε και από τις χθεσινές δηλώσεις του κ. Τσίπρα.

Υπάρχει όμως και μια τρίτη λιγότερο «καλοπροαίρετη» εξήγηση. Ότι προκειμένου να παραμείνει στην εξουσία και να διατηρήσει την ενότητα του κόμματος του, προσδοκά ένα «όχι» ρισκάροντας τις πιθανές συνέπειες, ενώ έχει ταυτόχρονα κατά νου ότι στην περίπτωση ενός «ναι» που ίσως επέφερε στη συνέχεια εκλογές, θα παραμείνει επικεφαλής του πιο ισχυρού κόμματος της αντιπολίτευσης.

Σε κάθε περίπτωση, με πρωτοβουλία της κυβέρνησης, η Ελλάδα βρίσκεται πλέον αντιμέτωπη με το φάσμα της χρεοκοπίας, έχοντας ως ακροτελεύτια ημερομηνία- στην καλύτερη των περιπτώσεων- την 20 Ιουλίου, οπότε και λήγουν ελληνικά ομόλογα τα οποία κατέχει η ίδια η ΕΚΤ. Αυτό ήταν από την αρχή το μόνο «αμετακίνητο» ορόσημο.

Ως τότε βεβαίως πολλά μπορεί να συμβούν. Θεωρητικά τουλάχιστον, θα μπορούσε να υπάρξει κάποιος συμβιβασμός με την Ευρώπη, ακόμη και στα πλαίσια ενός νέου μεσοπρόθεσμου προγράμματος, που θα αποτελέσει και μια νέα αρχή. Το γεγονός άλλωστε ότι το πρόγραμμα έληξε, δεν σημαίνει ότι «χάθηκαν» τα λεφτά, όπως πολλάκις έχει ακουστεί. Αν το θέλουν οι δανειστές, τότε εύκολα θα… ξαναβρεθούν.

Αν το θέλουν. Διότι αλλιώς η χρεοκοπία είναι δεδομένη.

Το χειρότερο δε, κι αυτό που πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε όλοι, είναι ότι με την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η ελληνική οικονομία σήμερα, ακόμη κι αν δεχτεί η κοινωνία την περιπέτεια μιας νέας χρεοκοπίας εντός του ευρώ, ακόμη κι αν δεχτεί την κόλαση της εξόδου από το ευρώ, η εξάρτηση της από την Ευρώπη και τα ισχυρά της κράτη, δεν πρόκειται να εξαλειφθεί.

Μια χρεοκοπία, θα έχει μεσοπρόθεσμα τεράστιες συνέπειες στην οικονομία και την κοινωνία μας- και η αλλαγή νομίσματος, ακόμη μεγαλύτερες.

Η χώρα μας θα καταστεί για σημαντικό διάστημα εξαιρετικά ευάλωτη σε εσωτερικές καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης, αλλά και σε εξωτερικές απειλές. Κι εκείνοι μέσα στην Ευρώπη που εδώ και καιρό στάθμιζαν προσεκτικά το σενάριο της απομάκρυνσης της, θα σταθμίζουν πλέον τα οφέλη από μια «παραδειγματική» συντριβή της, κόντρα σε όσους θα προτάσσουν τους γεωπολιτικούς κινδύνους.

Έχουμε λοιπόν εισέλθει σε μια περίοδο πρωτόγνωρου κινδύνου, ελπίζοντας στον από μηχανής «Θεό». Που όλως παραδόξως, αν εμφανιστεί, θα έχει τη μορφή των… δανειστών μας!

Διότι τα όνειρα περί Κίνας, Ρωσίας ή άλλων «ευεργετών», έχουν ήδη διαψευστεί, οριστικά και αμετάκλητα!