Dixon: Γιατί είναι λάθος ένα τελεσίγραφο προς την Ελλάδα

Θα πρέπει οι πιστωτές της Ελλάδας να της δώσουν τελεσίγραφο; διερωτάται ο Hugo Dixon σε άρθρο στους New York Times.

Ορισμένοι ειδήμονες λένε ναι. Για παράδειγμα ο Simon Nixon της The Wall Street Journal, υποστήριξε την προηγούμενη εβδομάδα ότι οι συνομιλίες ανάμεσα στην Αθήνα και τους δανειστές δεν οδηγούν πουθενά, οπότε η Ευρωζώνη και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο θα πρέπει να παρουσιάσουν στην Ελλάδα μια «προσφορά» take-it-or-leave- it, με συγκεκριμένη προθεσμία και να δηλώνουν ότι θα σταματήσουν τη στήριξη των τραπεζών αν δεν συμφωνήσουν.

Σύμφωνα με τον Hugo Dixon αυτή είναι μια κακή ιδέα. Ένα τέτοια τελεσίγραφο είναι μάλλον περιττό, επειδή οι διαπραγματεύσεις ανάμεσα στην Ελλάδα και τους πιστωτές της σημειώνουν πρόοδο, έστω και σε αργούς ρυθμούς. Ένα τελεσίγραφο θα μπορούσε να φανεί χρήσιμο στα χέρια των Ελλήνων εθνικιστών, που θα υποστήριζαν ότι οι ξένοι και πάλι εκφοβίζουν την Αθήνα.

Ακόμα και αν αυτές οι τακτικές γονάτιζαν την Αθήνα βραχυπρόθεσμα, η κυβέρνηση δε θα είχε την «πατρότητα» του προγράμματος, που σημαίνει ότι θα υπήρχαν αμφιβολίες για τη σωστή εφαρμογή του. Το αποτέλεσμα της εφαρμογής μιας συμφωνίας είναι πιο σημαντικό από την επίτευξη μιας πρώτης συμφωνίας.

Δεν υπάρχει εγγύηση ότι η Ελλάδα θα επιτύχει συμφωνία με τους πιστωτές της. Και οι δύο πλευρές θα πρέπει να προβούν σε παραχωρήσεις και ο χρόνος είναι περιορισμένος πριν εξαντληθούν τα χρήματα της Αθήνας, επισημαίνει ο αρθρογράφος.

Η μεγαλύτερη παραχώρηση των πιστωτών έως τώρα είναι ότι έπαψαν να ζητούν ένα μη ρεαλιστικό πρωτογενές πλεόνασμα 3% για φέτος και φαίνεται να συμβιβάζονται με το μισό πλεόνασμα από αυτό.

Στο μεταξύ, η αριστερή κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, έχει συμφωνήσει σε «οριακές αλλαγές» στο ΦΠΑ και αναγνώρισε ότι οι ιδιωτικοποιήσεις θα συνεχιστούν έως ένα βαθμό.

Οι πιστωτές θα πρέπει να εξηγήσουν επίσης ποιες είναι οι κόκκινες γραμμές για τα υπόλοιπα ζητήματα, δηλαδή τις συντάξεις και τις εργασιακές μεταρρυθμίσεις. Μπορούν ακόμα να προτείνουν και λύσεις.

Ένας από τους λόγους που η Ελλάδα έχει αποτύχει τόσο πολύ τα προηγούμενα χρόνια είναι επειδή οι πολίτες ποτέ δεν πίστεψαν στις μεταρρυθμίσεις που υποχρεώθηκαν να εφαρμόσουν. Σαν τον ασθενή που παίρνει τις πρώτες δόσεις ενός αντιβιοτικού και πετάει το υπόλοιπο στα σκουπίδια. Η Ελλάδα ποτέ δε ολοκλήρωσε την θεραπεία, με συνέπεια η μόλυνση να μην έχει νικηθεί.

Η Ελλάδα ποτέ δε θα γίνει ένα επιτυχημένο, σύγχρονο κράτος έως ότου βάλει κανόνες στον εαυτό της και επιμείνει σε αυτούς. Αυτό είναι ακόμα πιο σημαντικό από τους ισορροπημένους προϋπολογισμούς και την απελευθέρωση της αγοράς, επισημαίνει ο Hugo Dixon.

Και αυτό είναι κάτι που η Γερμανία πρέπει να καταλάβει.

Οι πιστωτές της Ελλάδας είναι μερικές φορές εξοργισμένοι για το χάσιμο χρόνου της Αθήνας και για την αδυναμία της να παρουσιάσει λεπτομερείς δικές της προτάσεις. Αλλά πρέπει να αντισταθούν στον πειρασμό να παρέμβουν στην αυτονομία της χώρας.

Είναι εύκολο να δούμε πως αυτό το σενάριο θα ταίριαζε στους Έλληνες εθνικιστές, τόσο από δεξιά όσο και από αριστερά οι οποίοι θα υποστήριζαν ότι οι ξένοι υπαγορεύουν τις εντολές τους.

Σε περίπτωση ρήξης, οι πιστωτές δε θα ήθελαν να πιαστούν με το πιστόλι στον κρόταφο του κ. Τσίπρα ». Αντίθετα θα ήθελαν να αποφασίσει ο ίδιος για το τι είναι καλύτερο για τη χώρα από ένα σύνολο ομολογουμένως, δυσάρεστων επιλογών.

Το πιο πιθανό είναι να υπάρξει σύντομα μια βραχυπρόθεσμη συμφωνία για να σταματήσει η επικείμενη χρεοκοπία της Ελλάδας. Αλλά αυτό θα είναι το πρώτο βήμα της ανάκαμψης.

Η Ελλάδα όχι μόνο θα πρέπει να τηρήσει τις υποσχέσεις της αλλά σε λίγους μήνες θα πρέπει να προχωρήσει στη συμφωνία ενός νέου πακέτου βοήθειας, ύψους επιπλέον 50 ή 55 δισ. ευρώ, για να λάβει και κάποια ελάφρυνση χρέους.

Σε αντάλλαγμα ο κ. Τσίπρας θα πρέπει να συμφωνήσει σε μεταρρυθμίσεις και να τις εφαρμόσει για πολλά χρόνια.

Είναι δύσκολο να είναι κανείς αισιόδοξος ότι η Ελλάδα θα ακολουθήσει αυτόν τον δρόμο για μια τόσο μακρά περίοδο, δεδομένης της εχθρότητας στις μεταρρυθμίσεις των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ. Υπάρχει όμως η πιθανότητα ο πρωθυπουργός να προχωρήσει σε εκλογές ώστε να «νομιμοποιήσει» το νέο deal.

Αντίθετα, το ενδεχόμενο μιας επιτυχημένης μακροπρόθεσμης ανάκαμψης είναι αρκετά μικρό εάν οι πιστωτές στην Ελλάδα υπονομεύουν την αυτονομία της, παρουσιάζοντας μια προσφορά take-it-or-leave-it.