Τα τροφεία της ΔΕΗ, ο «Πιλάτος» του ΣΥΡΙΖΑ και η... ταμπακέρα

Οι προσπάθειες του επικοινωνιακού μηχανισμού της κυβέρνησης να «θεραπεύσει» την προσβολή που προκάλεσε στο κοινό περί δικαίου αίσθημα η συλλογική σύμβαση της ΔΕΗ με τη ΓΕΝΟΠ δύσκολα θα έχουν αποτελέσματα.

Αντίθετα, αναδεικνύει τις δυσλειτουργίες και την προβληματική συνεννόηση μεταξύ των μελών της σημερινής κυβέρνησης, εμμέσως επιβεβαιώνει την αναβίωση του ομφάλιου λώρου μεταξύ του συνδικάτου και του κόμματος-κυβέρνησης, ενώ επιπλέον δείχνει την αδυναμία επικοινωνιακής διαχείρισης ενός θέματος που προκαλεί την κοινή γνώμη.

Τα εκτεταμένα σχόλια που συνόδευσαν τη δημοσιοποίηση των λεπτομερειών της συλλογικής σύμβασης ΔΕΗ-ΓΕΝΟΠ αποδεικνύουν πέραν πάσης αμφιβολίας ότι επίδομα υπέρ του συνόλου των εργαζομένων της ΔΕΗ, που στην ουσία αποτελεί έναν 13ο μισθό, προσβάλλει το μεγαλύτερο μέρος των πολιτών, που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο βιώνουν τα αποτελέσματα της κρίσης, οικονομικής, κοινωνικής, πολιτικής.

Όταν εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα είναι άνεργοι και πολλαπλάσιοι εργάζονται με μισθούς πείνας, είναι σκάνδαλο να εξασφαλίζεται για τους εργαζόμενους μιας μονοπωλιακής κρατικής ΔΕΚΟ, και μάλιστα από το παράθυρο, 13ος μισθός με την καθιέρωση επιδόματος τροφής.

Θα ήταν διαφορετικό και θα μπορούσε να γίνει αποδεκτό αν το επίδομα αυτό αφορούσε τους εργαζόμενους στην πρώτη γραμμή της παραγωγής. Στα ορυχεία, στις μονάδες, στις εναέριες γραμμές. Άλλο αυτό και άλλο τα έξι ευρώ την ημέρα να δίνονται οριζόντια για όλους, χωρίς καμία διάκριση. Και για όσους δουλεύουν βάρδια στα ορυχεία και για όσους εργάζονται στα γραφεία με ωράριο Δημοσίου. Ο τρόπος που ανακοινώθηκε το μέτρο (σ.σ. η ΔΕΗ φαίνεται τώρα να εξετάζει σταδιακή εφαρμογή και υπό όρους) καθιστά σαφές ότι σκοπό είχε την αύξηση των αποδοχών και όχι «την εξυπηρέτηση των λειτουργικών αναγκών της Επιχείρησης, τη βελτίωση των όρων και των συνθηκών εργασίας, καθώς και την αύξηση της παραγωγικότητας», όπως αναφέρει το κείμενο της σύμβασης.

Το δεύτερο φάουλ έχει να κάνει με τη διαχείριση του θέματος, από το επιτελείο του Μεγάρου Μαξίμου. Με το χθεσινό non paper, προσπάθησε να ρίξει την μπάλα στην εξέδρα. Υποστήριξε δηλαδή ότι «δεν έχει ιδέα για το φόνο». Ρίχνει τις ευθύνες στην προηγούμενη κυβέρνηση, στη θητεία της οποίας ξεκίνησε η συλλογική διαπραγμάτευση, στον πρόεδρο και διευθύνοντα σύμβουλο της ΔΕΗ που επίσης ορίστηκε από την προ-προ-προηγούμενη κυβέρνηση, και υπεραμύνεται της ανεξαρτησίας των συλλογικών διαπραγματεύσεων.

Ωστόσο, μπορεί να φανταστεί κανείς, ότι ο κ. Αρθούρος Ζερβός δεν ενημέρωσε τον πολιτικό του προϊστάμενο, υπουργό ΠΑΠΕΝ Παναγιώτη Λαφαζάνη, για το περιεχόμενο της σύμβασης; Είναι δυνατόν ο παντοδύναμος υπουργός με ισχυρή πρόσβαση στα συνδικάτα να μην ήταν ενήμερος για το επίδομα τροφής; Κανείς δεν μπορεί να πιστέψει το αντίθετο.

Το αν τώρα ο κ. Λαφαζάνης είχε την καλοσύνη να ενημερώσει και τον υπουργό που εκπροσωπεί το ελληνικό δημόσιο στο μετοχικό κεφάλαιο της ΔΕΗ, δηλαδή τον κ. Βαρουφάκη, αυτό είναι θέμα που πρέπει να αντιμετωπίσει κεντρικά η κυβέρνηση, γιατί διαφορετικά το μαγαζί δεν μπορεί να δουλέψει. Ο κ. Βαρουφάκης πάντως ευθαρσώς βγήκε στην τηλεόραση του Star και στο Νίκο Χατζηνικολάου να ομολογήσει όχι μόνο την άγνοιά του, αλλά με τη φράση «αν έγινε έχω πρόβλημα» και τον προβληματισμό του για τη χορήγηση αυξήσεων στο σύνολο των εργαζομένων της ΔEΗ. Εν τέλει, ασχέτως του πότε ξεκίνησαν οι διαπραγματεύσεις ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, σημασία έχει ότι η υπογραφή έγινε με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και με αρμόδιους υπουργούς τους Λαφαζάνη και Βαρουφάκη.

Την εποχή που «έδεναν τα σκυλιά με λουκάνικα», οι επικεφαλής των μονοπωλιακών ΔΕΚΟ, κυρίως άνθρωποι του κομματικού μηχανισμού, ή αποτυχόντες βουλευτές, για να έχουν ήσυχο το κεφάλι τους και να αποφεύγουν αψιμαχίες με τα συνδικάτα που συνήθως ελέγχονταν από το δικό τους κόμμα, πολύ εύκολα υπέγραφαν συμβάσεις με κάθε είδους παροχές, προς εργαζόμενους και συνδικαλιστές. Η ΓΕΝΟΠ ήταν η ναυαρχίδα των συνδικάτων των ΔΕΚΟ. Στελέχη της διέπρεψαν σε κομματικά οφίκια, μέχρι που το οικοδόμημα κατέρρευσε μετά τις αποκαλύψεις του πορίσματος Ρακιντζή για διασπάθιση δημόσιου χρήματος και την παραπομπή στη Δικαιοσύνη συνδικαλιστών.

Τα πράγματα όμως έχουν αλλάξει. Οι μονοπωλιακές ΔΕΚΟ, μεταξύ των οποίων και η ΔEΗ, είτε επειδή δεν εκσυγχρονίστηκαν, είτε επειδή λειτουργούν με κανόνες προηγούμενων δεκαετιών, είτε επειδή απέφυγαν να εκτεθούν στον ανταγωνισμό, ταλαιπωρούνται. Το χειρότερο, παίρνουν στο λαιμό τους και τους πελάτες τους, με υψηλές χρεώσεις, που ανεβάζουν το κόστος διαβίωσης και παραγωγής.

Και κάτι τελευταίο. Όσο αντίθετοι είμαστε στην οριζόντια χορήγηση του επιδόματος τροφής, την ίδια αντίθεση εκφράζουμε και στην οριζόντια μείωση αποδοχών, κυρίως για όσους εργαζόμενους της ΔEΗ, αλλά και κάθε άλλης κρατικής επιχείρησης, βρίσκονται στην πρώτη γραμμή, είτε κατέχουν θέσεις ευθύνης.

Πόσο ήσυχοι μπορούμε να είμαστε όταν στελέχη της ΔΕΗ από τα οποία εξαρτάται η ασφάλεια εξοπλισμού αξίας εκατοντάδων εκατομμυρίων, η ομαλή ηλεκτροδότηση της χώρας, ή τα οποία εισηγούνται προμήθειες εκατομμυρίων αμείβονται με 2.500 ευρώ το μήνα; Και όταν τις ίδιες αποδοχές έχει και ο οδηγός του υπηρεσιακού τους αυτοκινήτου;