Ζητείται συναίνεση (τουλάχιστον) στα βασικά!

Η ώρα του κυρίαρχου λαού έφτασε και μετά τις επτά θα ξέρουμε την ετυμηγορία του. Είναι, σύμφωνα με πολλούς, το τέλος αυτού του κύκλου της μεταπολίτευσης και η απαρχή ενός νέου, σε μια εξαιρετικά δύσκολη για τον τόπο συγκυρία.

Αγνωστο αν θα υπάρξει αυτοδυναμία –εξαιρετικά αμφίβολο βάσει των τελευταίων δημοσκοπήσεων- ωστόσο, ανεξάρτητα από αυτό, η όποια κυβέρνηση προκύψει θα επωμιστεί από την πρώτη κιόλας στιγμή ένα πολύ δύσκολο έργο.

Από τις άμεσές της προτεραιότητες, για παράδειγμα, είναι η ολοκλήρωση της διαπραγμάτευσης με την τρόικα που έχει μείνει στην μέση από τα μέσα Δεκεμβρίου και με αρκετά μέτωπα να παραμένουν ανοιχτά και μην έχουν διευθετηθεί.

Είναι ένας πολύ βασικός λόγος, μακριά από τους λαϊκισμούς και τις κορώνες που ακούσαμε όλη την προεκλογική περίοδο, ώστε το σύνολο των κομμάτων να επιδείξουν τη στοιχειώδη υπευθυνότητα και να συμπορευτούν στην κοινή προσπάθεια που επιτάσσει το εθνικό συμφέρον.

Και θέλω να πιστεύω ότι ο Αλέξης Τσίπρας, εφόσον αυτός είναι ο επόμενος ένοικος του Μεγάρου Μαξίμου, θα ανταποκριθεί στην πρόκληση, θα κλείσει τα αυτιά του σε διάφορες σειρήνες της εσωκομματικής του αντιπολίτευσης και δεν θα κλωτσήσει την ευκαιρία να τελειώνουμε μια και καλή από τη συγκεκριμένη σχέση που έχει διαμορφωθεί με τους δανειστές. Ευκαιρία να δοθεί τέλος στο υφιστάμενο πρόγραμμα, τουλάχιστον με την ασφυκτική σημερινή του μορφή.

Όπως επίσης θέλω να πιστεύω ότι και οι αρχηγοί της αξιωματικής και της ελάσσονος αντιπολίτευσης επίσης θα ανταποκριθούν στις ανάγκες των καιρών και θα συμβάλλουν στην εθνική αυτή προσπάθεια, αφήνοντας στο περιθώριο ανεύθυνες κραυγές του παρελθόντος. Ειδικά μάλιστα ΝΔ και ΠΑΣΟΚ που έχουν βιώσει από κοντά τις δυσκολίες των συνομιλιών με την τρόικα, εφόσον επαληθευθούν οι δημοσκοπήσεις και βρεθούν εκτός κυβέρνησης, δεν έχουν καμία δικαιολογία προκειμένου να μην συνεισφέρουν στην πρόοδο της διαπραγμάτευσης.

Η συναίνεση, έστω στα στοιχειώδη, είναι το βασικό ζητούμενο της επόμενης μέρας και μόνο με αυτήν, παραμερίζοντας τα μικροκομματικά συμφέροντα, θα μπορέσουμε να πάμε τη χώρα ένα βήμα πιο μπροστά. Και βέβαια αυτή θα πρέπει να υπάρξει όχι μόνο στο θέμα της ολοκλήρωσης της αξιολόγησης του ελληνικού προγράμματος, αλλά και σε άλλα, όπως οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που για μία ακόμη φορά έχουν μείνει πολύ πίσω, η συζήτηση για το χρέος και η φροντίδα των μικρομεσαίων οικονομικά και κοινωνικά στρωμάτων, για τα μάτια των οποίων δόθηκε σκληρός προεκλογικός αγώνας ανάμεσα στα κόμματα.

Και φυσικά ούτε να συζητάμε δεν πρέπει το ενδεχόμενο να πάμε σε επαναληπτικές εκλογές. Κυβέρνηση επιβάλλεται πάσει θυσία να προκύψει από την παρούσα Βουλή, το απαιτεί η οικονομία πρώτα απ' όλα, ευρισκόμενη σε οριακό σημείο.

Άπαντες θα πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους, αν χρειαστεί να ρίξουν και λίγο νερό στο κρασί τους, αλλά δεύτερες συνεχόμενες εκλογές θα είναι ό,τι χειρότερο για τη χώρα.

Θα οφείλουν όλοι να αντιληφθούν ότι οι καιροί έχουν αλλάξει, οι σημερινές συγκυρίες είναι τελείως διαφορετικές από αυτές κάθε άλλης προηγούμενης εκλογικής διαδικασίας και ότι το παραμικρό λάθος μπορεί να αποβεί και μοιραίο.

Ας το συνειδητοποιήσουν πριν να είναι αργά!