Μια πολιτική ιστορία από το καφενείο του χωριού...

Χθες, κατέβηκα στα χωριό (Ξηροκάμπι Λακωνίας) για να ψηφίσω. Μια βόλτα στην πλατεία, στο καφενείο, επιβεβλημένη, παραμονές εκλογών. Η κουβέντα δεν αργεί να έρθει στα πολιτικά.

Πως τα βλέπεις εσύ από την Αθήνα με ρωτάει ο μπάρμπα Μήτσος. Μαύρα κι άραχλα του απαντάω σχεδόν μονολεκτικά. Έτσι όπως τα κάνανε παιδάκι μου, λέει, και αρχίζει. Δες που καταντήσαμε. Κάτσε μην έρθουν και χειρότερα του λέω για να τον προβοκάρω και λιγάκι.

Τι θα ψηφίσεις ρε μπάρμπα;

Αναποφάσιστος.

Καλά αναποφάσιστος πριν τις εκλογές;

Και ποιόν να ψηφίσω όλοι ψέματα λένε. Εγώ ήμουνα ΝΔ χρόνια, αλλά τον είδαμε και το Σαμαρά που μας έλεγε ότι θα μας βγάλει από τα μνημόνια και δεν έμεινε σύνταξη ούτε για δείγμα.

Ε είναι και ο Τσίπρας που θα σου αυξήσει τη σύνταξη. Τον πιστεύεις;

Ε, από τα δέκα που τάζει δεν θα κάνει τα δύο;

Σιγά μην τον αφήσουνε οι τροϊκανοί. Αφού λεφτά δεν έχουμε.

Θα τυπώσει είπε η Ραχήλ 100 δισεκατομμύρια.

Δεν τυπώνει 200 καλύτερα. Αυτά είναι μπούρδες, το καταλαβαίνω ακόμα κι εγώ που δεν έχω βγάλει το σχολείο. Άμα ήταν έτσι θα τύπωνε και ο Σαμαράς και θα τελειώναμε.

Έρχεται στην παρέα και ο κύριος Κώστας. Δυο παιδιά έχει, άνεργα και τα δύο.

Εγώ θα τον σταυρώσω τον Τσίπρα. Είπε ότι θα αυξήσει τον κατώτατο μισθό, θα ανοίξει δουλειές. Ξέρω ότι τα μισά που λέει δεν θα τα κάνει. Αλλά ελπίζω ότι κάτι θα κάνει από όλα. Στο κάτω κάτω της γραφής ας τον δοκιμάσουμε.

Ας τον δοκιμάσουμε κυρ Κώστα. Άμα ζήσεις κάτι, σταματάς να το φοβάσαι. Όπως φαίνεται άλλωστε τον θέλουν οι περισσότεροι...