Aν έχεις… Λάτση διάβαινε;

Aίσθηση έχει προκαλέσει η απόφαση της κυβέρνησης να εντάξει το The Mall στις «fast track» επενδύσεις (διαδικασία που ως γνωστόν αφορά μελλοντικές επενδύσεις) μετά την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, που πρακτικά αναιρεί πολλά από τα στοιχεία στα οποία στηρίχθηκε η δόμηση και η λειτουργία του, θέμα που ανέδειξε χθες με τη δική της οπτική γωνία η Ελευθεροτυπία, για να ακολουθήσουν κι άλλα μέσα.

Πρόκειται για ιστορία που σέρνεται εδώ και κάτι χρόνια, μια ιστορία που στην ουσία δείχνει πάνω από όλα το διαρκές δίλημμα αυτής της χώρας, ανάμεσα στην πραγματοποίηση μεγάλων επενδύσεων και στο δαιδαλώδες νομικό πλαίσιο που διαδοχικές κυβερνήσεις έχουν δημιουργήσει.

Ωστόσο, τέτοιου είδους διλήμματα δεν μπορούν να λύνονται ευκαιριακά, πρόσκαιρα, με τεχνάσματα που δείχνουν ακροβατικά, ενώ ταυτόχρονα καλλιεργούν στην κοινή γνώμη την αίσθηση ότι υπάρχουν άλλα μέτρα και άλλα σταθμά, ανάλογα με το επώνυμο και την οικονομική επιρροή.

Αυτή η… «fast track» ρύθμιση, μέσω της οποίας επιχειρείται να υπερκεραστεί το πρόβλημα της απόφασης του Σ.τ.Ε. (σύμφωνα με την οποία η περιβαλλοντική μελέτη είναι ανεπαρκής, ενώ η υπέρογκη αύξηση του συντελεστή δόμησης έρχεται σε αντίθεση με άρθρο του Συντάγματος) δημιουργεί ακόμη περισσότερες εντυπώσεις, στον χρόνο στον οποίο συμβαίνει.

Διότι επέρχεται μετά την ανάδειξη του ομίλου Λάτση και των συνεταίρων του ως αναδόχων για το έργο του Ελληνικού.

Προφανώς ουδείς αναμένει ότι το The Mall θα κατεδαφιστεί, πλην ίσως ορισμένων «φανατικών». Αναμφίβολα θα έπρεπε να βρεθεί μια λύση, ενδεχόμενο άλλωστε που με την απόφασή του αποδέχθηκε και το Συμβούλιο της Επικρατείας, ζητώντας από την κυβέρνηση (ΥΠΕΚΑ) να επανέλθει με ενέργειες για τη συμπλήρωση της περιβαλλοντικής μελέτης και την αιτιολόγηση των υπερβάσεων στον συντελεστή δόμησης.

Όλοι όμως αναμένουν ότι κάποια στιγμή θα σταματήσει η φάμπρικα των ειδικών περιπτώσεων, μικρών και μεγάλων, που παρεκκλίνουν της νομοθεσίας, κατά το δοκούν του κάθε υπουργού, της κάθε κυβέρνησης, συχνά -σε μικρότερης έκτασης συμβάντα- χάρη στη «σχέση» με κάποιους υπηρεσιακούς παράγοντες.

Ας μην κρυβόμαστε, αυτό τον σκοπό άλλωστε εξυπηρετούσε και συνεχίζει να εξυπηρετεί η δαιδαλώδης και συχνά αντικρουόμενη νομοθεσία, οι μυριάδες διατάξεις επί διατάξεων.

Να ευνοήσει τη συναλλαγή της «εξουσίας» με τον «πελάτη», τη διαπλοκή, αλλά και να καταστήσει τον επενδυτή έρμαιο των διαθέσεων του κράτους.

Αναμφίβολα, ειδικά στην τρέχουσα συγκυρία, η πορεία αυτής της υπόθεσης δημιουργεί δυσάρεστες εντυπώσεις στην κοινή γνώμη. «Αν έχεις Λάτση διάβαινε» θα πει ο μέσος πολίτης - και ποιος θα τον αδικήσει;

Οι φωτογραφικές ρυθμίσεις πάντα αυτό το αποτέλεσμα έχουν.

Γι' αυτό και το μείζον είναι να σταματήσουν γενικώς οι «fast track» λύσεις, οι οποίες υιοθετούνται. Να αλλάξει επιτέλους το νομικό πλαίσιο σε κρίσιμα σημεία. Κι ασφαλώς όλο το χωροταξικό, το πολεοδομικό, οι χρήσεις γης, αποτελούν κατ’ εξοχήν παραδείγματα απαρχαιωμένου θεσμικού πλαισίου που στην πράξη -και το βλέπουμε αυτό γύρω μας- αδυνατεί να καλύψει όχι μόνο τις επενδυτικές, αλλά και τις περιβαλλοντικές ανάγκες της Ελλάδας.

Κι ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Ένας από τους λόγους για τους οποίους δεν εμφανίζονται ξένοι επενδυτές στη φάση της κατακύρωσης μεγάλων επενδύσεων, ή ιδιωτικοποιήσεων (παρότι εκδηλώνουν ενδιαφέρον) αφορά ακριβώς τέτοια θέματα.

Οι περισσότεροι από αυτούς δεν θέλουν να συνδιαλέγονται με το κράτος με τον τρόπο που απαιτεί η σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα. Δεν τους αρέσει το «θα τα βρούμε» σε ακανθώδη θέματα. Θέλουν ξεκάθαρο πλαίσιο και κανόνες.

Κι αυτό, προς το παρόν, δύσκολα το βρίσκουν.