Με αυτές τις κάλπες πρέπει να ανησυχήσουμε!

Ας φύγουμε λίγο από το θέμα της κυβερνητικής σταθερότητας, που κυριάρχησε ως δίλημμα σε αυτές τις εκλογικές αναμετρήσεις, κι ας δούμε κάποια άλλα ανησυχητικά μηνύματα που έβγαλε η κάλπη.

Ασφαλώς η συνεχής άνοδος της Χρυσής Αυγής είναι το κορυφαίο μήνυμα αυτών των εκλογών. Προφανώς σε μια μερίδα των συμπατριωτών μας, ούτε οι ποινικές διώξεις, ούτε το νεοναζιστικό «στίγμα» έπαιξαν αρνητικό ρόλο. Τουναντίον, η Χρυσή Αυγή φαίνεται να αυξάνει τα ποσοστά της έως και κατά 50% σε σχέση με τις εθνικές εκλογές και αναδεικνύεται σε μεγάλο κερδισμένο!

Δεύτερο ανησυχητικό κατά τη γνώμη μου σημείο είναι η διαφαινόμενη επικράτηση… ποδοσφαιρικών ομάδων σε μεγάλους δήμους. Η περίπτωση του κ. Αχιλλέα Μπέου, που έχει μεν αποφυλακιστεί, υπό όρους, πλην όμως αναμένει ενδεχόμενη παραπομπή του σε δίκη, για υποθέσεις στημένων αγώνων, είναι ασφαλώς η βαρύτερη.

Αλλά και στην περίπτωση του κ. Μώραλη (που υποστηρίζεται ανοιχτά από τον Ολυμπιακό κι έχει στον συνδυασμό του τον κ. Μαρινάκη) υπάρχουν σοβαρά θέματα σε ό,τι αφορά την «ανάδειξη» του ποδοσφαίρου (και των ισχυρών του χρήματος που ανέκαθεν προσέλκυε) σε μείζονα και άμεσο παράγοντα της πολιτικής ζωής.

Τρίτο κατά την άποψη μου θέμα είναι η πεντακάθαρη πλέον -και διευρυνόμενη σε έκταση- υποβάθμιση ορισμένων περιοχών της Ελλάδας. Είτε πρόκειται για ανεργία, είτε για προβλήματα μετανάστευσης, είτε για σωρεία άλλων παραγόντων, η κατανομή των ποσοστών των κομμάτων, σε διαφορετικές γειτονιές, δήμους, αλλά και νομούς, δίνει την εικόνα μιας Ελλάδας που τεμαχίζεται πολιτικά και κυρίως κοινωνικά, λειτουργώντας σε εντελώς διαφορετικές ταχύτητες.

Κι αν στην επαρχία μιλούμε για περιοχές με λιγότερο και περισσότερο πλούτο, σε ορισμένες γειτονιές μεγάλων πόλεων ίσως δεν είμαστε μακριά από το να μιλάμε για γκέτο.

Πού οφείλονται τα παραπάνω;

Ασφαλώς η οικονομική κρίση έχει παίξει ρόλο. Μεγαλύτερος όμως μάλλον είναι ο ρόλος της θεσμικής και «αξιακής» κρίσης που συνεχίζει να μαστίζει όχι μόνον την ελληνική πολιτική αλλά, ας το ομολογήσουμε επιτέλους, και την ίδια την κοινωνία, μετά από δεκαετίες σταδιακού εκμαυλισμού.

Συνέπεια της κρίσης, της πολιτικής αναξιοπιστίας, της ίδιας της παγκοσμιοποίησης ήταν επίσης και ο παραγκωνισμός των «ιδεολογιών», που οδήγησε τον κόσμο, ιδίως τους νέους, στην άρνηση της πολιτικής.

Αυτή η άρνηση, όμως, αυτή η αποστροφή έναντι της «συστημικής» πολιτικής φαίνεται να οδηγεί σε επικίνδυνες κατευθύνσεις.