Η βία δεν ξορκίζεται με λόγια

Θα είναι ευχής έργον αν το μακελειό στο Ν. Ηράκλειο αφυπνίσει τις εγχώριες πολιτικές ηγεσίες, αλλά και τα «αφεντικά» της τρόικας για τους κινδύνους που έχει προκαλέσει η συνεχιζόμενη πολυεπίπεδη κρίση.

Η εκτόξευση της ανεργίας, η κάθετη μείωση του βιοτικού επιπέδου, ο διεθνής διασυρμός της χώρας, η συνεχής αβεβαιότητα για το μέλλον έχουν σημαδέψει την ελληνική κοινωνία.

Σε μεγάλα τμήματά της η οργή και η απογοήτευση για την ποιότητα του εγχώριου πολιτικού συστήματος σιγοβράζει, δημιουργώντας εύκρατο περιβάλλον για την επικράτηση ακραίων αντιλήψεων και συμπεριφορών.

Κρίνοντας από όσα συνεχίζουν να συμβαίνουν στο πολιτικό σκηνικό, από τις κενές υποσχέσεις, τις πρόχειρες μέχρι αηδίας νομοθετήσεις, τις συχνά εμπρηστικές αντεγκλήσεις και συμπεριφορές, αυτές οι διαστάσεις της ελληνικής πραγματικότητας δεν έχουν γίνει αντιληπτές από τις πολιτικές «ελίτ», είτε αυτές βρίσκονται στα δεξιά, είτε στα αριστερά.

Ομοίως, οι «καλβινιστές» της τρόικας, αλλά και τα αφεντικά τους στις Βρυξέλλες και στην Ουάσιγκτον δεν φαίνεται να έχουν αντιληφθεί ότι τα όρια της ελληνικής κοινωνίας(και ίσως όχι μόνον) κοντεύουν να εξαντληθούν.

Ότι ίσως οι άτεγκτες και άνισες πολιτικές τους εκτρέφουν φαινόμενα όπως η πολιτική τρομοκρατία, που έτειναν να εκλείψουν τις τελευταίες δεκαετίες στο μεγαλύτερο μέρος της «ανεπτυγμένης» ευρωπαϊκής ηπείρου.

Ήδη από το βράδυ της Παρασκευής υπήρξε πληθώρα δηλώσεων, σε όλο το πολιτικό φάσμα, που καταδίκαζαν απερίφραστα την εγκληματική ενέργεια. Υπήρξαν εκκλήσεις για ψυχραιμία και ενότητα, διαβεβαιώσεις ότι το φαινόμενο θα παταχθεί.

Τα λόγια όμως δεν αρκούν για να ξορκίσουμε τη βία και τον κίνδυνο αποσταθεροποίησης. Όπως δεν αρκεί και η «καταστολή», που συνήθως φέρνει περισσότερη βία.

Χρειάζονται έργα. Χρειάζονται αλλαγές πολιτικής.

Οι ηγέτες του εγχώριου πολιτικού συστήματος πρέπει επιτέλους να συνειδητοποιήσουν ότι οι τόνοι στους οποίους διεξάγουν την αντιπαράθεση, η αδυναμία τους να βρουν έστω και τον ελάχιστο κοινό τόπο, η ανικανότητά τους να εμπνεύσουν προς ένα όραμα, αντί να διχάζουν την κοινωνία, αποτελούν μέγιστο κίνδυνο για τη σταθερότητα και την πορεία της χώρας.

Ο διεθνής παράγων, αυτοί δηλαδή που συνηθίσαμε τώρα πια να αποκαλούμε δανειστές, πρέπει επιτέλους να καταλάβουν ότι παίζουν με τη φωτιά.

Ότι επιμένουν να αγνοούν τις ελληνικές ιδιαιτερότητες, την Ιστορία μας, έστω κι αυτές τις χτυπητές αδυναμίες της κοινωνίας μας, που όμως δεν διορθώνονται από τη μια στιγμή στην άλλη, με οικονομικούς αυτοματισμούς.

Ότι ένας λαός, όποια κουσούρια κι αν υποτίθεται ότι έχει, δεν γίνεται να αντιμετωπίζεται συνεχώς από τους ίδιους τους εταίρους του ως απείθαρχο ζωντανό, με μαστίγια και καρότα.

Ότι η κατάσταση πρέπει ΤΩΡΑ κάπως να εκτονωθεί…

Γιατί συχνά αρκεί μια σπίθα για να ανάψει η φωτιά.