Οι ”κουμπάροι” της Σοφοκλέους

Οι φωτογραφίες των πασίγνωστων πλέον ”κουμπάρων” της Επιτροπής Ανταγωνισμού, δεμένων με χειροπέδες, σίγουρα δημιουργούν έντονο αίσθημα αδικίας σε σωρεία επενδυτών της Σοφοκλέους. Διότι οι ”κουμπάροι” της αγοράς κυκλοφορούν ελεύθεροι και ατιμώρητοι, γράφει ο Γιώργος Παπανικολάου. Και πρέπει να τους θυμηθούμε!

Δημοσιεύθηκε: 28 Σεπτεμβρίου 2006 - 08:00

του Γιώργου Παπανικολάου

Δυναμική Ζωή, Έμφασις, Ipirotiki, Domus, Sex Form. Εταιρίες που κατέρρευσαν σαν χάρτινοι πύργοι χωρίς να λειτουργήσει καμία από τις ασφαλιστικές δικλίδες του συστήματος.

Πράγματι, σε δύο από αυτές τις περιπτώσεις οι επιχειρηματικοί φορείς, οι βασικοί μέτοχοι, πλήρωσαν πολύ μεγαλύτερο τίμημα ακόμη κι από τους μετόχους που έχασαν τα χρήματά τους.

Τι γίνεται όμως με τους υπόλοιπους πρωταγωνιστές και δευτεραγωνιστές αυτών των χρηματιστηριακών εγκλημάτων;

Τι ενέργειες έγιναν απέναντι στα εκτελεστικά μέλη των διοικητικών συμβουλίων, προέδρους, αντιπροέδρους και λοιπούς, στους οικονομικούς διευθυντές, απέναντι σε όσους έβαζαν την υπογραφή τους κάτω από τους ισολογισμούς, τους εσωτερικούς ελεγκτές, αλλά κι απέναντι στους ορκωτούς ελεγκτές αυτών των εταιριών;

Την ώρα που η Δικαιοσύνη εξακολουθεί να διεκπεραιώνει (αυτή μάλλον είναι η πιο σωστή λέξη) τις υποθέσεις του 1999 -ναι, επτά χρόνια μετά, είμαστε ακόμη στη διεκπεραίωση- οι πιο ”φρέσκες” υποθέσεις περιμένουν στο… ψυγείο, στις ελάχιστες βέβαια περιπτώσεις στις οποίες υπάρχει ποινική δίωξη.

Στην περίπτωση της Επιτροπής Ανταγωνισμού, η αντίδραση απέναντι στους εμπλεκόμενους ήταν ακαριαία - βλέπετε, υπήρχε ο παράγων πολιτικό κόστος. Κι έτσι βγήκαν οι φωτογραφίες με τις χειροπέδες.

Δυστυχώς, στα μεγάλα χρηματιστηριακά εγκλήματα αυτής της περιόδου το πολιτικό κόστος φαίνεται ότι δεν εκτιμάται ως… επαρκές.

Κι έτσι δεν βρίσκεται εισαγγελέας να επέμβει ακόμη και αυτεπάγγελτα, δεν βρίσκεται δικαστήριο να δικάσει με κατεπείγουσες διαδικασίες, δεν γίνονται οι απαραίτητες ενέργειες ώστε να τιμωρηθούν όχι μόνον οι ηθικοί αυτουργοί και οι πρωτεργάτες, αλλά και τα πειθήνια όργανά τους.

Πώς είναι άραγε δυνατόν να καταρρέει, να ”εξαϋλώνεται” μια ΕΙΣΗΓΜΕΝΗ εταιρία που έως πρότινος εμφάνιζε κερδοφόρα οικονομικά στοιχεία και να μην ανοίγει ούτε μύτη;

Είναι άραγε λογικό να γίνεται αποδεκτό ότι αν έγινε κάτι στραβό σε μια ΕΙΣΗΓΜΕΝΗ εταιρία αυτό έγινε εν αγνοία του οικονομικού διευθυντή, του γενικού διευθυντή, του αρχιλογιστή, του εσωτερικού ελεγκτή αλλά και του ορκωτού ελεγκτή;

Ή μήπως δεχόμαστε ότι ”δικαίως” οι υπόλοιποι είτε ”τα πήραν”, είτε έκαναν τα στραβά μάτια, ή απλά δεν μίλησαν ”για να βγάλουν το ψωμάκι τους” ή σε ορισμένες περιπτώσεις και το... παντεσπάνι τους;

Δεχόμαστε μήπως ότι κάποιοι δικαιολογούνται ”να βγάζουν το ψωμάκι τους”, διακυβεύοντας παρανόμως τα χρήματα των άλλων, των μετόχων, των επενδυτών;

Δεχόμαστε μήπως ότι αρκεί να αποκαλύψουμε τη διάπραξη του εγκλήματος έστω κι εκ των υστέρων, κι ότι δεν έχει ουσία η τιμωρία του;

Αν το δεχόμαστε αυτό, όλοι εμείς, επενδυτές, αρχές, επαγγελματίες της αγοράς και δημοσιογράφοι, τότε το πρόβλημα είναι πολύ πιο σοβαρό και δεν αφορά μόνον στην αξιοπιστία της Σοφοκλέους, στην περίφημη ”εταιρική διακυβέρνηση” και στο αίσθημα αδικίας των ”καμένων” επενδυτών.

Διότι αυτή η κοινωνική, πλέον, ανοχή της ”ρεμούλας” σε κάθε έκφρασή της, αυτός ο ωχαδερφισμός και η απάθεια εκτρέφουν τα φαινόμενα των ”κουμπάρων” ανεξαρτήτως παράταξης, ιδεολογίας και συγκυρίας.

Κι αν είναι έτσι, τότε αναζητώντας τους ενόχους θα πρέπει πρώτα να κοιτάξουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη.

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.