Θα παραδοθούμε χωρίς μάχη;

Μεταξύ των υψηλών spreads και του σχεδίου διάσωσης που δεν «πείθει», δεν υπάρχουν πολλές διέξοδοι. Ή θα δηλώσουμε ανήμποροι, ή θα κόψουμε τις φλυαρίες και θα πάρουμε μέτρα που θα «ξαφνιάσουν» τις αγορές.

Δημοσιεύθηκε: 9 Απριλίου 2010 - 07:39

Γιώργος Παπανικολάου [email protected]

Είναι πλέον φανερό ότι η εξέλιξη των spreads, η πτώση στις μετοχές, η φιλολογία για τη δυνατότητα των ελληνικών τραπεζών να χρηματοδοτηθούν από τις ξένες αγορές δημιουργούν σταδιακά, όλα μαζί, μια «τέλεια καταιγίδα» που ωθεί τη χώρα μας στην ανεπιθύμητη «αγκαλιά» της όποιας ξένης βοήθειας.

Ασφαλώς και οι αγορές παίζουν το δικό τους παιχνίδι. Το σχέδιο διάσωσης που άκουσαν από τα ευρωπαϊκά χείλη ήταν αρκετά αόριστο και «απρόθυμο» ώστε να τους δώσει κίνητρο να «εκβιάσουν» την ενεργοποίησή του, για να δουν τι τελικά θα γίνει.

Κι αυτό κάνουν.

Ωστόσο, οι ευθύνες της σημερινής κυβέρνησης για τον εκτροχιασμό της κατάστασης είναι μεγάλες. Η κυβέρνηση Παπανδρέου ανάλωσε μήνες ανοίγοντας σωρεία θεμάτων που δεν μπορεί να κλείσει γρήγορα και αμέλησε να πάρει τα απαραίτητα μέτρα, έως ότου ήταν πολύ αργά, αφού το κλίμα αναξιοπιστίας στις αγορές είχε ήδη διαμορφωθεί.

Ακόμη και τώρα, αφενός καθυστερεί στη θεσμοθέτηση και εφαρμογή των μέτρων που έχει εξαγγείλει και αφετέρου αναλώνεται σε ατυχείς δηλώσεις ότι «τα χειρότερα πέρασαν» (προσωπική δήλωση του Παπανδρέου που καταρρίφθηκε από τις εξελίξεις σε χρόνο-ρεκόρ) ή ότι «δεν θα χρειαστούμε βοήθεια», ενώ θα έπρεπε να ξέρει πως τέτοιες δηλώσεις θυμίζουν στις αγορές αντίστοιχες τοποθετήσεις στελεχών της Lehman Brothers ότι «όλα βαίνουν καλώς», λίγο πριν… βουλιάξει!

Τέλος, τα ίδια δε τα μέλη της δείχνουν να πελαγοδρομούν διαφωνώντας μεταξύ τους ακόμη και για θέματα στα οποία έπρεπε να υπάρχει πλήρης ομοφωνία - και αφήνοντας να διαρρεύσουν «απόψεις» ζημιώνουν την εικόνα της χώρας.

Οι κάθε λογής φλυαρίες, όμως, περισσεύουν. Στον ελάχιστο χρόνο που φαίνεται να απομένει πριν δούμε τα χειρότερα, απαιτούνται αμέσως έργα που θα δώσουν το στίγμα μιας νέας οικονομικής πολιτικής.

Μέτρα περαιτέρω περιορισμού του δημόσιου τομέα, με ιδιωτικοποιήσεις παθητικών ΔΕΚΟ, καταργήσεις οργανισμών και θέσεων, αλλά και πάταξη της αδιάκοπης σπατάλης.

Μέτρα αύξησης της ανταγωνιστικότητας, με διαρθρωτικές αλλαγές και προσέλκυση νέων κεφαλαίων από το εξωτερικό. Ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς παντού, περιλαμβανομένης της Τοπικής Αυτοδιοίκησης όπου η ασυδοσία είναι οργιώδης. Μείωση των αμυντικών δαπανών, με συγκεκριμένο σχέδιο, εκμετάλλευση της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου.

Μόνον εφόσον ληφθούν με ταχύτητα τέτοιου είδους μέτρα, που θα δώσουν στο εξωτερικό την εικόνα ότι είμαστε αποφασισμένοι να αλλάξουμε ριζικά την οικονομική πολιτική η οποία μας έφερε ως εδώ, υπάρχει ελπίδα για αναστροφή της καταστροφικής δυναμικής που εκδηλώνεται στα spreads και στα CDS.

To γεγονός ότι χθες, έστω και για λίγο, τα ασφάλιστρα κινδύνου (CDS) των ελληνικών ομολόγων ξεπέρασαν αυτά των… ισλανδικών, μιας χώρας που έχει ήδη χρεοκοπήσει(!), ασφαλώς δίνει την εικόνα αυτής της δυναμικής που μπορεί μεν να είναι «άδικη», πλην όμως είναι απολύτως υπαρκτή.

Για ποιους λόγους δεν τα κάνει όλα αυτά η κυβέρνηση; Ο πρώτος σχετίζεται με το περίφημο πολιτικό κόστος. Ο δεύτερος είναι σίγουρα θέμα ικανοτήτων ή «άποψης» συγκεκριμένων προσώπων που τη στελεχώνουν.

Στη συγκυρία όπου βρισκόμαστε όμως το «πολιτικό κόστος» είναι πολυτέλεια. Αν δεν λάβουμε εμείς τα μέτρα που απαιτούνται, θα τα πάρουν για εμάς -και πιο σκληρά- οι όποιοι «χορηγοί» της «βοήθειας» την οποία αναπόφευκτα θα χρειαστούμε.

Συνεπώς, ο κ. Παπανδρέου, που εν γνώσει του επέλεξε να πάρει την εξουσία σε μια εξαιρετικά κρίσιμη περίοδο, οφείλει να κυβερνήσει προς όφελος της χώρας δίνοντας λύσεις, αντί να αναμένει τον αποδιοπομπαίο τράγο (είτε είναι το ΔΝΤ είτε κάποιο όργανο της ΟΝΕ), που θα κάνει τη «βρόμικη δουλειά» για λογαριασμό του.

Όσο για τα πρόσωπα, είναι περιττό να ειπωθεί ότι σε μια κυβέρνηση «έκτακτης ανάγκης», όπως η σημερινή, δεν υπάρχει χώρος για εκείνους που δεν μπορούν να σηκώσουν το βάρος της θέσης τους. Θα πρέπει να αντικατασταθούν αμέσως με πρόσωπα εγνωσμένης αξίας και τεχνοκρατικών ικανοτήτων, γιατί όχι και εκτός πολιτικού χώρου.

Υπάρχει ακόμη ελάχιστος χρόνος. Που όμως μπορεί να αποδειχτεί αρκετός εφόσον ληφθούν μέτρα δραστικά και με ακαριαίο τρόπο, ώστε πραγματικά να «ξαφνιάσουν» τις αγορές αλλά και τους εταίρους μας στην ΟΝΕ, που μας θεωρούν «μαύρα πρόβατα».

Με τον τρόπο αυτόν, ακόμη κι αν δεν καταφέρουμε τελικά να αποφύγουμε τη χρήση εξωτερικής βοήθειας, καθώς χάσαμε ήδη πολύτιμα περιθώρια αντίδρασης, είναι πιθανό ότι τουλάχιστον θα τη λάβουμε με σαφώς καλύτερες συνθήκες.

Κι εν πάση περιπτώσει θα έχουμε δώσει τη μάχη.

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.