Ανάγκη για managers δημιουργικής τριβής

Καινοτομήστε, αλλιώς θα μείνετε πίσω! Τόσο απλή είναι αυτή η ανάγκη για όλες τις επιχειρήσεις σήμερα. Απλή αλλά επιτακτική. Ωστόσο, αυτό είναι δύσκολο να γίνει, διότι οι καινοτομίες εμφανίζονται εκεί που υπάρχει σύγκρουση ανάμεσα σε διαφορετικές ιδέες, αντιλήψεις και μεθόδους επεξεργασίας και αξιολόγησης πληροφοριών.

Αυτό, με τη σειρά του, συχνά προϋποθέτει συνεργασία ανάμεσα σε διαφόρους εμπλεκόμενους που βλέπουν τον κόσμο (γενικά, και των επιχειρήσεων) με διαφορετικό τρόπο.

Το αποτέλεσμα είναι ότι η σύγκρουση που πρέπει να γίνεται με εποικοδομητικό τρόπο μεταξύ ιδεών πολύ συχνά καταλήγει να γίνεται αντιπαραγωγικά μεταξύ προσώπων που τείνουν ενστικτωδώς να μην καταλαβαίνουν ο ένας τον άλλον. Οι διαφωνίες παίρνουν προσωπικό χαρακτήρα και η δημιουργική διαδικασία καταρρέει.

Οι μάνατζερ αντιδρούν, κατά κανόνα, με δύο τρόπους σε αυτό το φαινόμενο.

Από τη μία, οι μάνατζερ που απεχθάνονται τις συγκρούσεις ή εκτιμούν μόνον τη δική τους μέθοδο, αποφεύγουν ενεργά τη σύγκρουση των ιδεών. Προσλαμβάνουν και ανταμείβουν άτομα με συγκεκριμένη νοοτροπία, συνήθως άτομα όπως τον εαυτό τους. Οι οργανισμοί τους πέφτουν θύματα αυτού που αποκαλούμε «σύνδρομο του βολικού κλώνου». Οι συνεργάτες έχουν παρόμοια ενδιαφέροντα και εκπαίδευση -και, γενικά, όλοι σκέπτονται με τον ίδιο τρόπο. Επειδή όλες οι ιδέες περνούν από όμοια γνωστικά κόσκινα, επιβιώνουν μόνον οι οικείες. Για παράδειγμα, ένας όμιλος ανάπτυξης νέων επιχειρήσεων που αποτελείται αποκλειστικά από εργαζομένους με το ίδιο επιστημονικό υπόβαθρο και σύνολο εμπειριών, θα αξιολογεί κάθε ιδέα με ένα συγκεκριμένο σύνολο υποθέσεων και αναλύσεων εργαλείων. Ένας τέτοιος όμιλος θα αγωνίζεται για να κάνει καινοτομίες, συνήθως μάταια.

Από την άλλη, οι μάνατζερ που εκτιμούν τους εργαζόμενους με ποικιλία διαφορετικών τρόπων σκέψης, συχνά δεν καταλαβαίνουν πώς να ασκήσουν μάνατζμεντ. Νομίζουν ότι αν κλειδώσουν μία ομάδα διαφορετικών ατόμων μέσα στον ίδιο χώρο, αυτό αναγκαστικά θα οδηγήσει στη δημιουργική επίλυση κάποιου προβλήματος. Παραβλέπουν το γεγονός ότι οι άνθρωποι με διαφορετικό στυλ συχνά δεν καταλαβαίνουν ή δεν σέβονται ο ένας τον άλλον και ότι αυτού του είδους οι διαφορές μπορεί να πυροδοτήσουν προσωπικές διαφωνίες. Για παράδειγμα, σε πολλές εταιρείες ο λάτρης της λεπτομέρειας απορρίπτει τον οραματιστή, ο ιδεολόγος απεχθάνεται την ατέρμονα ανάλυση και ο ατομιστής θεωρεί τα αιτήματα μίας ομάδας ως την έσχατη σπατάλη χρόνου. Τα άτομα αυτά δεν μπορούν να συνεργαστούν χωρίς βοήθεια.

Οι μάνατζερ που υποστηρίζουν με επιτυχία τις καινοτομίες σκέπτονται με τρόπο ώστε να μπορούν να έρθουν διαφορετικές απόψεις σε αντιπαράθεση, στο πλαίσιο μίας παραγωγικής διαδικασίας που ονομάζεται «δημιουργική τριβή».

Τέτοιοι μάνατζερ καταλαβαίνουν ότι κάθε άνθρωπος σκέπτεται με διαφορετικό τρόπο -αναλυτικό ή ενστικτώδη, εννοιολογικό ή εμπειρικό, κοινωνικό ή ανεξάρτητο, καθοδηγούμενο από τη λογική ή τις αξίες. Καταστρώνουν σκόπιμα μία σειρά μεθόδων και προοπτικών στον οργανισμό, ανεξάρτητα αν αυτός είναι μία ομάδα έργου ή μία ολόκληρη εταιρεία, και καταλαβαίνουν ότι οι άνθρωποι με διαφορετικό επίπεδο γνώσεων πρέπει να σέβονται τον τρόπο σκέψης των άλλων. Οι μάνατζερ αυτοί καθορίζουν τους βασικούς κανόνες συνεργασίας για να υπάρχει πειθαρχία στη δημιουργική διαδικασία.

Πάνω απ’ όλα, οι μάνατζερ που θέλουν να ενθαρρύνουν τις καινοτομίες σε έναν οργανισμό πρέπει να εξετάζουν τι κάνουν οι ίδιοι για να προωθήσουν ή να ανακόψουν τη δημιουργική τριβή.