Nτ. Κον-Μπεντίτ: Γιατί λατρεύω το ποδόσφαιρο

Γνωριστήκαμε στο Παρίσι τον εκρηκτικό Μάη του ’68. Αυτός ξεσήκωνε κόσμο και φοιτητές με τις χυμώδεις αλλά εμπρηστικές ομιλίες του στα αμφιθέατρα και εγώ κάλυπτα για τη γαλλο-βελγική εφημερίδα Nord-Eclair τα γεγονότα που αποτέλεσαν το σπουδαιότερο μάθημα δημοσιογραφίας στην καριέρα μου. Πολύ αργότερα ξανασυναντηθήκαμε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, όταν ο Ντανιέλ ήταν ευρωβουλευτής των Παρισίων και το 2014 στην Αθήνα σε μία συνέντευξη που έδωσε στο βιβλιοπωλείο της κυρίας Γεωργιλή στη Σκουφά.

Επικοινώνησα όμως μαζί του όταν έμαθα ότι εκδίδει ένα βιβλίο για το ποδόσφαιρο, για το οποίο αμφότεροι μοιραζόμαστε την ίδια αγάπη. Με τον περίεργο τίτλο «Υπό τις σχάρες... η αμμουδιά» («Sous les crampons... la plage», εκδόσεις Robert Laffont), ο Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ περιγράφει στην ουσία δύο από τα τρία μεγάλα πάθη του, που είναι η πολιτική και το ποδόσφαιρο -με πρώτο τον έρωτα.

Μιλώντας με τον Γάλλο δημοσιογράφο του TV5 Πατρίκ Σιμονέν, ο πρωτεργάτης του Μάη ’68 αποκαλύπτει ότι όταν παρακολουθεί έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, γίνεται άλλος άνθρωπος. «Η μπάλα με συναρπάζει, με γοητεύει, με κάνει προπονητή, παίκτη και δεν ξέρω τι ακόμα… Βρίσκομαι σε έκσταση, αυτή είναι η μαγκιά της μπάλας. Το ποδόσφαιρο είναι τέχνη. Πρόκειται για ένα συνολικό θέαμα που ξεσηκώνει, εμένα δε προσωπικά με τρελαίνει», τονίζει ο πρώην ευρωβουλευτής, ο οποίος έχει παρακολουθήσει 15 παγκόσμια κύπελλα.

Ποιος ήταν ο πρώτος ποδοσφαιρικός αγώνας που παρακολούθησες, Ντανιέλ;

Τον ημιτελικό του παγκοσμίου κυπέλλου 1958, στη Σουηδία, ανάμεσα στη Γαλλία -όπου και γεννήθηκα το 1945- και τη Βραζιλία. Σε εκείνον τον αγώνα οι Γάλλοι, που κανείς δεν περίμενε ότι θα έφθαναν τόσο ψηλά, από κακή τους τύχη, λόγω του τραυματισμού του μεγάλου τους τότε σέντερ-μπακ Ρομπέρ Ζουκέ, έχασαν 5-2 από μία Βραζιλία η οποία διέθετε ένα απίθανο επιθετικό τρίο. Ο Πελέ, ο Βαβά και ο Γκαρίντσα, μαζί με τον Ντίντι, ήταν οι παικταράδες που έδωσαν στη Βραζιλία το κύπελλο με το 5-2 κατά της Σουηδίας στον τελικό. Η Γαλλία, πάντως, με τον Ζιστ Φοντέν που αναδείχτηκε πρώτος σκόρερ του κυπέλλου με 15 γκολ, στην ουσία έμεινε και αυτή στην ιστορία.

Επειδή το βιβλίο το συγγράψατε μαζί με τον Πατρίκ Λεμουά, πρώην αρχισυντάκτη της «Εκίπ», που δεν είναι ιδιαιτέρως φιλελεύθερος, πώς βλέπεις τον σημερινό κατακλυσμό χρήματος στο ποδόσφαιρο;

Όλα αυτά ξεχνιούνται όταν μπαίνεις στο γήπεδο. Κανείς δεν ενδιαφέρεται για το χρήμα, όταν βλέπει το γκολ του Ρονάλντο με ψαλίδι και παρατηρεί τους Ιταλούς φιλάθλους να τον αποθεώνουν παρά το ότι είχε σκοράρει κατά της ομάδας τους. Μεγάλη στιγμή όμως και η υπόκλιση του Πορτογάλου στο φίλαθλο κοινό.

Με δεδομένη την απαγόρευση εισόδου που έχεις στη Ρωσία, υποθέτω ότι θα παρακολουθήσεις τηλεοπτικά αυτό το παγκόσμιο κύπελλο…

Ναι, με προσωπική εντολή του Πούτιν δεν μπορώ να πάω στη Ρωσία. Εξάλλου, έχω δηλώσει ότι οι δημοκράτες θα πρέπει να σαμποτάρουν αυτό το παγκόσμιο κύπελλο. Ήδη είπα στον Εμανουέλ Μακρόν ότι αν η Γαλλία φθάσει μέχρι τον τελικό, για λόγους πολιτικής ηθικής και ευπρέπειας δεν θα πρέπει να παραστεί στον αγώνα. Είναι ντροπή όταν βλέπουμε τι γίνεται στη Συρία και με ποιον τρόπο η Ρωσία προσάρτησε την Κριμαία…

Άρα πολιτική και ποδόσφαιρο διαπλέκονται;

Δεν υπάρχει καμία απολύτως αμφιβολία. Όταν έγινε η κλήρωση για τους ομίλους του παγκοσμίου κυπέλλου, αμέσως μετά τον λόγο πήρε ο Πούτιν. Αν αυτό δεν είναι πολιτική πράξη, τότε τι είναι;

Συνδέεσαι φιλικά με τον πρόεδρο Μακρόν, τον οποίο και στήριξες στις προεδρικές εκλογές. Κουβεντιάζετε για ποδόσφαιρο μεταξύ σας;

Βεβαίως, και πολύ. Ο «πιτσιρικάς» υποστηρίζει την Ολυμπίκ Μασσαλίας, αλλά βέβαια τον ενδιαφέρει και η Εθνική Ομάδα.

Με ποια ομάδα είσαι εσύ, Ντανιέλ;

Έχω στην καρδιά μου την Άιντραχτ της Φρανκφούρτης, μία πόλη στην οποία έχω ζήσει πολλά χρόνια και όπου για μία περίοδο υπήρξα και δημοτικός σύμβουλος, εκπροσωπώντας τους Πράσινους.

Γιατί κάποιοι που το «παίζουν» αριστεροί, όπως ο Μελανσόν στη Γαλλία για παράδειγμα, απεχθάνονται το ποδόσφαιρο;

Γιατί είναι αρχιϋποκριτές! Ο Μελανσόν ιδιαιτέρως, σιχαίνεται και τη ζωή. Δεν ξέρουν να χαίρονται. Εγώ, όταν βλέπω άγνωστους ανθρώπους να αγκαλιάζονται και να φιλιούνται μετά από ένα γκολ που σημείωσε παίκτης της ομάδας τους, κυριολεκτικά το χαίρομαι. Πρόκειται για στιγμές έντασης και χαράς που μου αρέσουν. Πέρα λοιπόν από το θέαμα, το χρήμα και την εμπορευματοποίηση, στο ποδόσφαιρο κυριαρχούν άλλα συναισθήματα, που οι υποκριτές δεν καταλαβαίνουν.

Πενήντα χρόνια μετά τον Μάη ’68, τι μένει;

Χα, χα, χα, πιστεύω πως τίποτε. Άλλη εποχή τότε, άλλο το σήμερα. Ο κόσμος άλλαξε και όποιος δεν το πήρε χαμπάρι τόσο το χειρότερο γι’ αυτόν. Τον Μάη του ’68 η νεολαία ήθελε ελευθερία (σ.σ. Σύνθημα της εποχής ήταν το «απαγορεύεται το απαγορεύειν»). Σήμερα οι κοινωνίες μας είναι στρεσαρισμένες και αγωνιούν. Το 1968 δεν υπήρχαν οι Πράσινοι και η οικολογία ήταν άγνωστη. Στις μέρες μας, ένας Πράσινος υπήρξε υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας. Παράλληλα, πολύς λόγος γίνεται για την κλιματική αλλαγή και άλλα οικολογικά φαινόμενα.

Και η Ευρώπη; Θα τα βγάλει πέρα στον κόσμο που αλλάζει;

Αν δεν ενωθεί πραγματικά, υπό μορφήν ομοσπονδίας, και αν δεν ενισχύσει τους μηχανισμούς αλληλεγγύης μεταξύ των χωρών-μελών, θα έχει πρόβλημα. Θα πέσει θύμα των γελοίων λαϊκιστών που ξεφυτρώνουν παντού και που είναι αδίστακτοι καιροσκόποι. Αν η Ευρώπη χάσει το παιχνίδι της ενοποίησης-ολοκλήρωσης, το 2030 καμία ευρωπαϊκή χώρα δεν θα είναι στο G20. Ας το έχουμε υπόψη μας…