Χιονοστιβάδα πολιτικής ατολμίας

Η χώρα βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή και οι ιθύνοντες καλούνται να πάρουν κρίσιμες αποφάσεις σε μια περίοδο όπου η κόπωση από την εφαρμογή του μνημονίου έχει κάνει την εμφάνισή της.

Δημοσιεύθηκε: 28 Φεβρουαρίου 2011 - 07:49

Dr Money

Η αίσθηση που υπάρχει σε πολλούς τραπεζίτες, επιχειρηματίες και απλούς πολίτες είναι η ίδια:

Η κατάσταση στη μικροοικονομία, δηλαδή σε ολοένα και περισσότερους μισθωτούς, πολλές μικρομεσαίες επιχειρήσεις και σε ελεύθερους επαγγελματίες, είναι από άσχημη έως τραγική και είναι απλώς θέμα μερικών μηνών να απεικονιστεί στα μακροοικονομικά μεγέθη.

Αν έχουν δίκιο, τότε η χώρα θα βρεθεί αντιμέτωπη με βαθύτερη ύφεση από την αναμενόμενη και με δημοσιονομικές αστοχίες τους επόμενους μήνες, με αποτέλεσμα η τρόικα να απαιτήσει τη λήψη επιπρόσθετων μέτρων λιτότητας για να επιτευχθεί ο στόχος για το έλλειμμα, σύμφωνα με τη λογική που διέπει το μνημόνιο (conditionality).

Η κυβέρνηση, η οποία ήδη αγκομαχά να εκπληρώσει τους όρους του συμβολαίου που υπέγραψε με την Ε.Ε. και το ΔΝΤ, ερχόμενη σε σύγκρουση για τα διαρθρωτικά μέτρα με πολλές κοινωνικές ομάδες και συνδικάτα του ευρύτερου δημόσιου τομέα, θα πρέπει να είναι ενήμερη για την κατάσταση.

Ακόμη χειρότερα, οι όποιες ελπίδες είχε εναποθέσει για τη βελτίωση του κλίματος σε μεγάλα επιχειρηματικά ντιλ και την περίφημη πανευρωπαϊκή λύση στο θέμα του χρέους δείχνουν να ψαλιδίζονται.

Προς το παρόν, η επιμήκυνση της αποπληρωμής του δανείου των 110 δισ. ευρώ κατά τα ιρλανδικά πρότυπα και ίσως η χρέωση χαμηλότερου επιτοκίου, αν οι πιέσεις της νέας ιρλανδικής κυβέρνησης προς την Ε.Ε. αποδώσουν, είναι πιθανές.

Όμως, άλλα μέτρα, όπως η μείωση του δημοσίου χρέους μέσω της επαναγοράς ομολόγων σε χαμηλές τιμές από χαμηλότοκα, μακροπρόθεσμα δάνεια, που θα μας χορηγούσε το ταμείο (EFSF), πάνε μάλλον περίπατο, ενώ δύσκολο φαντάζει το ενδεχόμενο αγοράς ομολόγων από το EFSF στη δευτερογενή αγορά.

Όλα αυτά οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η Ελλάδα πιθανόν δεν θα είναι σε θέση να δανειστεί από τις αγορές για να καλύψει τις ανάγκες της μετά τον Μάρτιο του 2012, όπως προβλέπεται στο μνημόνιο.

Ως γνωστόν, οι ανάγκες του Δημοσίου καλύπτονται πλήρως από το δάνειο των 110 δισ. ευρώ μέχρι και τον Μάρτιο του 2012.

Από εκεί και πέρα η χώρα θα έπρεπε να είναι σε θέση να εκδίδει μεσομακροπρόθεσμα ομόλογα με λογικά επιτόκια για να χρηματοδοτεί μέρος των αναγκών της, με βάση την υπόθεση ότι η εφαρμογή του μνημονίου θα βοηθούσε στην ανάκτηση της χαμένης αξιοπιστίας της στις αγορές.

Είναι λοιπόν προφανές ότι οι εταίροι και το ΔΝΤ θα πρέπει να λάβουν τις αποφάσεις τους, αφού είναι πρακτικά πολύ δύσκολο να ανοίξουν οι αγορές για την Ελλάδα χωρίς τουλάχιστον δραστική αναδιάταξη του χρέους της.

Το σίγουρο είναι ότι καμία επιλογή δεν είναι ευχάριστη.

Είτε μας χορηγήσουν επιπλέον χρηματοδότηση μέσω του EFSF, όπως η Ιρλανδία, με αντάλλαγμα επιπλέον επίπονα μέτρα και κηδεμονία για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, είτε επιλέξουν κάτι άλλο πιο δραστικό, π.χ. επισημοποίηση της χρεοκοπίας μέσω της αναδιάρθρωσης του δημοσίου χρέους, που θα συνοδεύεται από μικρότερης κλίμακας επίσημη χρηματοδότηση μελλοντικά.

Είτε εμείς τους εκπλήξουμε κουνώντας τους μαντίλι και επιστρέφοντας στη δραχμή.

Υπό αυτές τις συνθήκες, δεν εκπλήσσει η συμπεριφορά ούτε αρκετών μελών της κυβέρνησης, που εμφανίζει αρρυθμίες και σαφή έλλειψη συντονισμού, ούτε της κοινοβουλευτικής ομάδας του κυβερνώντος κόμματος, η οποία εισπράττει τη διογκούμενη λαϊκή δυσαρέσκεια.

Για όλους αυτούς τους ανθρώπους το επιχείρημα των οπαδών του μνημονίου ότι η μακροοικονομική κατάσταση είναι μεν άσχημη, αλλά αναμενόμενη δεν έχει τόση αξία όσο το πολιτικό τους μέλλον.

Είναι όμως πλέον σαφές από όσα έχουν γίνει γνωστά ότι η προσφυγή της χώρας στο ΔΝΤ ήταν πολιτική επιλογή και ασφαλώς θα κριθεί από τους ιστορικούς του μέλλοντος.

Αν η κυβέρνηση δεν θέλει να μη μείνει στην Ιστορία ως εκείνη που οδήγησε τη χώρα στη χρεοκοπία, θα πρέπει να δείξει πολιτική τόλμη και να τιμήσει τους όρους του μνημονίου που υπέγραψε για να πάρει το δάνειο των 110 δισ. ευρώ.

Φυσικά, το πολιτικό κόστος αποδεικνύεται πολύ μεγαλύτερο από εκείνο που θα αναλάμβανε αν υλοποιούσε ένα εμπροσθοβαρές φιλόδοξο πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής και διαρθρωτικών αλλαγών μετά τον εκλογικό της θρίαμβο τον Οκτώβριο του 2009, αλλά αυτό δεν μπορεί πλέον να αλλάξει.

Αν πάλι η κυβέρνηση θεωρεί ότι δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος από μόνη της, τότε θα πρέπει να αναζητήσει ευρύτερες πολιτικές συμμαχίες με τον τρόπο που η ίδια θα επιλέξει.

Σε κάθε περίπτωση, η επιδείνωση των οικονομικών συνθηκών και η κόπωση που παρατηρείται στην κυβέρνηση, στο κυβερνών κόμμα και στην κοινωνία δεν είναι καλός οιωνός.

Αν μάλιστα η ατολμία παραμείνει το κύριο χαρακτηριστικό της κυβερνητικής πολιτικής, το μέλλον επιφυλάσσει δυσάρεστες εκπλήξεις.

Πάντως, οι της τρόικας θα πρέπει να αισθάνονται δικαιωμένοι ως προς κάτι, γιατί το είχαν προβλέψει.

Ο μεγαλύτερος κίνδυνος για το οικονομικό πρόγραμμα, τον δεύτερο χρόνο εφαρμογής του, θα είναι η κόπωση, έλεγαν σε συνομιλητές τους.

Έπεσαν μέσα διάνα.

Θεραπεία όμως γι’ αυτό δεν είχαν.

Dr. Money

* Συμφωνείτε ή διαφωνείτε με τον αρθρογράφο; Τι γνώμη έχετε;

To Εuro2day.gr ενθαρρύνει τον διάλογο και την έκφραση απόψεων από τους αναγνώστες. Σχολιάστε το άρθρο και πείτε την άποψή σας δημόσια για όσα συμβαίνουν και μας αφορούν όλους. Αν θεωρείτε το άρθρο σημαντικό, διαδώστε το με τα εργαλεία κοινωνικής δικτύωσης.

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.