Τράπεζες: Ο κίνδυνος από τα ντιλ!

Οι εξαγορές και συγχωνεύσεις είτε στον τραπεζικό κλάδο είτε αλλού δεν είναι θεραπεία για κάθε νόσο όπως πιστεύουν πολλοί. Κάλλιστα θα μπορούσαν να μετατραπούν σε παγίδα.

Δημοσιεύθηκε: 28 Ιουνίου 2010 - 07:51

Dr Money

Όταν τα πράγματα ζορίσουν, οι πιο αδύναμοι παίκτες ψάχνουν για αποκούμπι προκειμένου να σωθούν.

Δεν είναι κάτι καινούργιο.

Είναι απόλυτα φυσιολογικό και συμβαίνει σε όλο τον κόσμο.

Θα ήταν λοιπόν οξύμωρο να μη συνέβαινε στον ελληνικό τραπεζικό κλάδο, που έχει σε μεγάλο βαθμό πέσει θύμα της οικονομικής κατάστασης της χώρας και των συνεπειών του δημοσιονομικού εκτροχιασμού.

Η κυβέρνηση και η κεντρική τράπεζα έχουν διαμηνύσει προς όλες τις κατευθύνσεις ότι τάσσονται υπέρ των μεγαλύτερων και ισχυρότερων σχημάτων.

Είναι μια εύλογη τοποθέτηση, αλλά δεν είναι σίγουρο ότι είναι κι εφικτή.

Ο λόγος είναι απλός.

Η σημερινή συγκυρία δεν μοιάζει με την αντίστοιχη της εποχής των παχέων αγελάδων, όταν οι διεθνείς επενδυτές ήταν διατεθειμένοι να δώσουν τα κεφάλαια που χρειάζονταν η Εθνική Τράπεζα, η Alpha Bank, η Eurobank και η Τράπεζα Πειραιώς, είτε συμμετέχοντας στις αυξήσεις των μετοχικών κεφαλαίων τους είτε αγοράζοντας τα χρεόγραφά τους.

Υπό αυτήν την έννοια, το μέγεθος δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία όσο θα είχε μερικά χρόνια πριν, από τη στιγμή που το ελληνικό κράτος δεν έχει πρόσβαση στις διεθνείς κεφαλαιαγορές.

Το μεγαλύτερο μέγεθος θα αποκτήσει έννοια όταν η ελληνική δημοκρατία θα μπορεί να δανειστεί ξανά στις διεθνείς αγορές, γιατί αλλιώς θα βλέπουν οι ξένοι έναν μεγάλο τραπεζικό παίκτη κι αλλιώς έναν μικρό.

Από την άλλη πλευρά, το μεγαλύτερο μέγεθος που προκύπτει από τη συγχώνευση δύο εγχώριων τραπεζών ευνοεί τη συγκράτηση στο σκέλος του κόστους των καταθέσεων αφού περιορίζει τον ανταγωνισμό.

Κάποιος μπορεί επίσης να ισχυριστεί ότι θα προκύψουν συνέργιες στο εσωτερικό, π.χ. μείωση του διαφημιστικού προϋπολογισμού, και περισσότερο στο εξωτερικό όπου οι απολύσεις προσωπικού και το κλείσιμο των καταστημάτων είναι πιο εύκολο.

Όμως, η συνένωση δυνάμεων φέρνει επίσης συνένωση προβλημάτων, π.χ. δανείων και ομολόγων, που μπορεί να ενέχουν μεγαλύτερες παγίδες για το νέο σχήμα σε επίπεδο ρευστότητας και κεφαλαιακής επάρκειας.

Αυτό ίσως αγνοείται στη χώρα μας, αλλά εξετάζεται με μεγάλο ενδιαφέρον από τους ξένους αυτήν την περίοδο όπου το ρίσκο της χώρας λαμβάνεται σοβαρά υπόψη.

Όλοι αναγνωρίζουν ότι η συνένωση δυνάμεων από δύο τράπεζες που είναι σε ικανοποιητικό βαθμό συμπληρωματικές ως προς το δίκτυο, τα χαρτοφυλάκια των δανείων κτλ ευνοεί την επιτυχία του νέου σχήματος.

Όμως, δεν είναι εύκολο να βρει κανείς τέτοιο παράδειγμα στον χώρο των μεγάλων ελληνικών τραπεζών, με εξαίρεση ίσως τις διεθνείς δραστηριότητες ορισμένων εξ αυτών.

Επομένως, το όποιο τραπεζικό ντιλ θα πρέπει να είναι δομημένο κατά τέτοιον τρόπο ώστε να πείσει τους υφιστάμενους μετόχους των εμπλεκομένων να το στηρίξουν και νέους να εισέλθουν.

Καλώς ή κακώς, τα ντιλ δεν είναι φάρμακο διά πάσαν νόσον.

Αν οι ξένοι αντιληφθούν ότι το νέο μεγαλύτερο σχήμα αποβλέπει περισσότερο στη σωτηρία κάποιου παίκτη, κοινώς πρόκειται για ντιλ σωτηρίας (bailout) ενός εκ των δύο, παρά στη δημιουργία αξίας για τους μετόχους, το αποτέλεσμα μπορεί να είναι χειρότερο για τους εμπλεκομένους και πιθανόν για όλη την αγορά.

Με άλλα λόγια, τα ντιλ δεν είναι απλώς πανάκεια.

Ενέχουν επίσης κινδύνους σε εποχές όπου η αξιοπιστία του κράτους αμφισβητείται.

Dr. Money

[email protected]

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.