Η σαλαμοποίηση φέρνει ύφεση!

Στο παιχνίδι των αγορών είναι πιο επικίνδυνο να μένεις πίσω στο σκορ απ' ό,τι σε ποδοσφαιρικούς αγώνες. Η Ελλάδα έκανε το λάθος να μείνει πίσω στον αγώνα των αγορών.

Δημοσιεύθηκε: 25 Φεβρουαρίου 2010 - 07:46

Dr Money

Η Standard & Poor’s θεωρείται ο πιο συντηρητικός από τους τρεις μεγάλους διεθνείς οίκους στην αξιολόγηση του πιστωτικού κινδύνου για χώρες και επιχειρήσεις.

Θα ήταν λοιπόν οξύμωρο να μην επιβεβαίωνε τη φήμη της στην περίπτωση της Ελλάδας και να άφηνε τη Fitch να της παραβγεί.

Η χθεσινή προειδοποίηση της S&P για νέα υποβάθμιση της Ελλάδας μέσα στον επόμενο μήνα μπορεί να χαρακτηριστεί αναμενόμενη με κριτήριο την τιμολόγηση των ελληνικών κρατικών ομολόγων από τις αγορές.

Είναι όμως μια εξέλιξη που θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί αν οι κυβερνώντες διάβαζαν προσεκτικά την ανακοίνωση που είχε βγάλει η S&P στα μέσα Δεκεμβρίου.

Θα μπορούσε επίσης να είχε αποφευχθεί αν οι κυβερνώντες αφουγκράζονταν αυτά που τους έλεγαν οι γνώστες των αγορών και έδιναν λιγότερο βάρος στο περιβόητο πολιτικό κόστος και στις εσωκομματικές σειρήνες που αφορούν σε μια άλλη εποχή.

Όμως, δεν έκαναν προφανώς κάτι τέτοιο, για να φθάσουμε ως εδώ.

Αντίθετα, ανακοίνωσαν έναν προϋπολογισμό για το 2010 που δεν ενθουσίασε τις αγορές, καθότι η μείωση δεν θεωρήθηκε ικανοποιητική και επιπλέον διαπιστώθηκε ότι δεν ήταν αξιόπιστη γιατί βασιζόταν κυρίως στην αύξηση των φορολογικών εσόδων σε περίοδο ύφεσης.

Έγινε εν συνεχεία μια προσπάθεια να κερδηθούν οι εντυπώσεις μειώνοντας τον στόχο για το έλλειμμα στο 8,7% του ΑΕΠ από 9,2% προηγουμένως.

Η προσπάθεια έγινε μάλλον ευμενώς δεκτή από τις αγορές γιατί συνοδεύτηκε από την εξειδίκευση για την περικοπή των επιδομάτων των δημοσίων υπαλλήλων από τον κ. Παπακωνσταντίνου στην παρουσίαση που οργάνωσαν ξένες τράπεζες στο Λονδίνο.

Από εκεί και πέρα ξεκινά το γαϊτανάκι, με την ανακοίνωση της αύξησης των φόρων στα τσιγάρα και τα ποτά και τη φορολόγηση των γονικών παροχών στις αρχές Ιανουαρίου.

Έπεται το 3ετές Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης, κοντά στις 20 Ιανουαρίου, στο οποίο είχαν επενδυθεί πολλές ελπίδες, αλλά αποδυναμώθηκε γρήγορα από τα σχόλια των ξένων αναλυτών και τις δηλώσεις των κοινοτικών αξιωματούχων.

Γίνεται ενδιάμεσα η δημοπρασία των 5ετών ομολόγων με τις προσφορές-ρεκόρ των 20 δισ. ευρώ και πλέον, από την οποία η χώρα αντλεί 8 δισ. ευρώ, αλλά γίνεται και αυτή αντικείμενο αρνητικών σχολίων.

Έπεται το διάγγελμα του πρωθυπουργού με τα νέα μέτρα για τον φόρο στα καύσιμα, το πάγωμα των μισθών στο Δημόσιο και τις περικοπές στα επιδόματα των δημοσίων υπαλλήλων, λίγο πριν από τη συνάντηση κορυφής της Ε.Ε., από την οποία προέκυψε μια πολιτική δήλωση στήριξης της Ελλάδας.

Ακολουθούν οι ατυχείς επικρίσεις του πρωθυπουργού στην ομιλία του προς το υπουργικό συμβούλιο για τη Eurostat, την ΕΚΤ και ευρωπαϊκές χώρες, που κάνουν μπαρούτι τους εταίρους μας.

(Ο Πρόεδρος κ. Σαρκοζί φέρεται να ζήτησε την ομιλία του πρωθυπουργού μεταφρασμένη το ίδιο βράδυ από τον Γάλλο πρεσβευτή στην Αθήνα.)

Ακολουθεί το Ecofin, όπου εγκρίνεται μεν το Πρόγραμμα Σταθερότητας, αλλά δεν γίνεται αναφορά σε κάποιον μηχανισμό διάσωσης.

Έπεται η έμμεση ελληνική απειλή για προσφυγή στο ΔΝΤ, οι αντεγκλήσεις με τους Γερμανούς και τα ταξίδια του κ. Παπανδρέου στο εξωτερικό, όπου οι αγορές πληροφορούνται από επίσημα χείλη ότι τη βγάζουμε μέχρι τα μέσα Μαρτίου.

Κι όχι μόνο αυτό, αλλά τους πληροφορούμε ότι θέλουμε να δανειζόμαστε με τους ίδιους περίπου όρους με άλλες χώρες της ευρωζώνης, παρότι έχουμε τον χαμηλότερο βαθμό πιστοληπτικής διαβάθμισης.

Τι προβλέπεται να ακολουθήσει;

Το νέο πακέτο περιοριστικών μέτρων και η έξοδος στις διεθνείς αγορές για δανεισμό.

Είναι επόμενο λοιπόν να αναρωτιέται ο μέσος άνθρωπος που δεν γνωρίζει από αγορές πότε θα σταματήσει αυτό το βιολί.

Όμως, ο οποιοσδήποτε άνθρωπος με κοινή λογική και γνώση των αγορών κατανοεί ότι το βιολί θα μπορούσε να είχε τελειώσει πολύ νωρίτερα, τον Νοέμβριο ή τον Δεκέμβριο του 2009.

Θα μπορούσε, μάλιστα, το κόστος να είναι πολύ μικρότερο από αυτό που η ελληνική οικονομία και κοινωνία θα πληρώσουν το επόμενο 12μηνο και βάλε.

Πώς;

Πολύ απλά, εκπλήσσοντας τις αγορές με μείωση του ελλείμματος του 2010 κατά 5 ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ, δίνοντας μεγαλύτερη έμφαση στις περικοπές δαπανών και παρουσιάζοντας χρονοδιάγραμμα υλοποίησης των μέτρων εκ των οποίων ορισμένα, δηλαδή οι έμμεσοι φόροι, θα ήταν άμεσης απόδοσης.

Ταυτόχρονα με τα δημοσιονομικά θα έπρεπε να είχε γνωστοποιηθεί η υλοποίηση κάποιων διαρθρωτικών αλλαγών, π.χ. η απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων, αφήνοντας για διαβούλευση τα πιο περίπλοκα, όπως η κοινωνική ασφάλιση.

Αν είχαν γίνει τα ανωτέρω, το πιθανότερο είναι ότι δεν θα συζητάγαμε σήμερα ούτε για πακέτα διάσωσης ούτε για χρεοκοπία και φυσικά δεν θα είχαμε γίνει βούκινο διεθνώς ως απατεώνες, κλέφτες κτλ.

Φυσικά, αλλιώς είναι να επιβάλλει μια κυβέρνηση δυσάρεστες πολιτικές με δική της πρωτοβουλία και διαφορετικά να φαίνεται ότι πιέζεται από τις αγορές ή την Ε.Ε. και δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά.

Όμως, ακολουθώντας την τακτική της σαλαμοποίησης των μέτρων και του σερβιρίσματός τους σε διαφορετικό χρονικό διάστημα πετύχαμε το αδιανόητο:

Και περισσότερα μέτρα να πρέπει να πάρουμε συνολικά και λιγότερο αποτελεσματικά να είναι, απειλώντας τη μεν οικονομία με ύφεση διαρκείας, τη δε εικόνα της χώρας με δυσφήμηση διαρκείας.

Κι όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, αναζητούμε αποδιοπομπαίους τράγους είτε λέγονται S&P, είτε Fitch, είτε Goldman Sachs, είτε κάτι άλλο.

Dr.Money

[email protected]

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.