Ο 14ος μισθός, ο ΦΠΑ και η αντιστάθμιση!

Γιατί οι Ιρλανδοί να τιμωρούνται περισσότερο από τους Έλληνες που είναι απείθαρχοι και μας κοροϊδεύουν;

Το ανωτέρω ερώτημα θα μπορούσε να είναι ρητορικό, αλλά δεν είναι.

Είναι ένα από τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούν αρκετοί στις Βρυξέλλες και σε άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες για να ζητήσουν τη λήψη επιπρόσθετων περιοριστικών μέτρων από την ελληνική κυβέρνηση.

Θεωρητικά, οι εταίροι μας θέλουν να σιγουρευτούν ότι το δημοσιονομικό έλλειμμα θα μειωθεί στο 8,7% του ΑΕΠ το 2010, από 12,7% και βάλε το 2009, και η δημοσιονομική προσαρμογή θα συνεχιστεί τα επόμενα δύο χρόνια, γιατί έχουμε επιβαρυμένο παρελθόν.

Πρακτικά, θέλουν επίσης να μας κάνουν να πληρώσουμε για τη δημοσιονομική απειθαρχία μας, ματώνοντας κάπως ώστε να είμαστε πιο προσεκτικοί στο μέλλον.

Όλες οι συγκλίνουσες πληροφορίες οδηγούν στο συμπέρασμα ότι τα δύο κύρια επιπρόσθετα μέτρα που ζητάει η Ε.Ε. περιστρέφονται γύρω από την αύξηση του ΦΠΑ και την κατάργηση του 14^ου μισθού.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μια αύξηση των συντελεστών του ΦΠΑ κατά μία η δύο μονάδες θα επιβαρύνει επιπλέον τις λιανικές πωλήσεις, επιφέροντας πλήγμα στην κατανάλωση και ως εκ τούτου στην οικονομία.

Επιπλέον, είναι αμφίβολο αν η αύξηση του ΦΠΑ θα αποφέρει στον δημόσιο κορβανά τα χρήματα που ίσως εκτιμούν οι εταίροι μας λόγω της εκτεταμένης φοροκλοπής.

Ακόμη, έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τις πολιτικές εξαγγελίες του κυβερνώντος κόμματος, γεγονός που δημιουργεί δεύτερες σκέψεις.

Αυτή είναι η μία πλευρά του νομίσματος.

Η άλλη πλευρά του νομίσματος είναι ότι η χώρα θα πρέπει σε κάποιο σημείο να βγει να δανειστεί στις διεθνείς αγορές σημαντικά ποσά και, όσο καθυστερεί, ο κίνδυνος ενός "ατυχήματος" στον τραπεζικό κλάδο ή αλλού αυξάνεται.

Κατόπιν τούτου, η ελληνική πλευρά δεν έχει την πολυτέλεια να περιμένει, αφού αργά ή γρήγορα θα αναγκαστεί να λάβει το συγκεκριμένο μέτρο, πιθανόν υπό χειρότερες συνθήκες.

Αντίθετα, αν το λάμβανε σήμερα, παρακάμπτοντας τις πιθανές πολιτικές ενστάσεις, θα εξευμένιζε σε σημαντικό βαθμό τις αγορές και τους εταίρους μας, δημιουργώντας πιο κατάλληλες συνθήκες για να βγει στις αγορές και να δανειστεί.

Αναμφίβολα, τα πράγματα περιπλέκονται πιο πολύ στο θέμα της κατάργησης του 13^ου η του 14^ου μισθού.

Κάτι τέτοιο θα συμπίεζε πολύ την αγοραστική δύναμη των εργαζομένων και επομένως της κατανάλωσης, που αντιστοιχεί στο 80% περίπου του ΑΕΠ στην Ελλάδα, αφού είναι πολύ πιθανόν ότι θα επεκτεινόταν από τον δημόσιο τομέα στον ιδιωτικό.

Θα ήταν άδικο για τους εργαζομένους του ιδιωτικού τομέα, που τραβάνε το λούκι και ουσιαστικά χρηματοδοτούν με τους φόρους τους τις αποδοχές των στρατιών του υπεράριθμου και αντιπαραγωγικού δημόσιου τομέα.

Όμως, εκείνο που κυρίως ενδιαφέρει τους εταίρους μας στην Ε.Ε. είναι να μειωθούν οι πρωτογενείς δαπάνες του τακτικού προϋπολογισμού κατά κάποιο ποσό.

Αν αυτό μπορεί να γίνει χωρίς να θιγεί ο 13^ος ή ο 14^ος μισθός θα έπρεπε να τους αφήσει αδιάφορους. Το ίδιο ισχύει για τις αγορές.

Τα νούμερα του προϋπολογισμού, όπως μας δόθηκαν από μεγάλη ιδιωτική τράπεζα, μιλάνε από μόνα τους.

Το κονδύλι των μισθών και των συντάξεων ανήλθε στα 25 δισ. ευρώ το 2009, αυξημένο κατά 11% περίπου(!) σε σχέση με το 2008.

Ένα μέρος της αύξησης οφείλεται στις μεγάλες προσλήψεις του 2009, των οποίων ένα μεγάλο μέρος δεν πρόκειται να ανανεωθεί όταν λήξουν οι συμβάσεις μέσα στη φετινή χρονιά.

Το κονδύλι των επιχορηγήσεων κτλ ανήλθε σε 13,59 δισ. ευρώ το 2009 από 9,8 δισ. το 2008, αυξημένο κατά 35,6%!

Σημειωτέον ότι το ίδιο κονδύλι ανερχόταν σε 3,97 δισ. ευρώ το 2002.

Ποιος ορθολογικός τρίτος παρατηρητής, που θα έβλεπε τέτοιες αυξήσεις κονδυλίων σε μια χώρα με τόσο μεγάλο δημοσιονομικό της έλλειμμα, δεν θα ζητούσε περικοπές δαπανών, πιθανόν αντίστοιχες με τις αυξήσεις που δόθηκαν από το 2008 στο 2009;

Είναι λοιπόν σαφές ότι το αίτημα της Ε.Ε. για περαιτέρω μείωση των δαπανών του ελληνικού προϋπολογισμού έχει βάση, καθότι η είσπραξη των προκαθορισμένων φόρων σε καθεστώς ύφεσης δεν μπορεί να θεωρηθεί σίγουρη.

Δεν γνωρίζουμε τι περιθώρια υπάρχουν για επιπλέον περικοπές στο κονδύλι των επιχορηγήσεων.

Αν όμως υπάρχουν, θα πρέπει να γίνουν ώστε να μειωθεί το υπόλοιπο των περικοπών που ζητούν οι εταίροι μας.

Με δεδομένο ότι δεν μπορεί να γίνει τίποτα με τις πληρωμές τόκων επί του δημοσίου χρέους, απομένει το κονδύλι των μισθών και συντάξεων των υπαλλήλων του Δημοσίου.

Όπως τονίσαμε και προηγουμένως, θα ήταν λάθος να θιγεί ο 14^ος μισθός, γιατί θα συμπαρέσυρε τους εργαζομένους του ιδιωτικού τομέα.

Ως εκ τούτου, οι όποιες επιπλέον περικοπές των αποδοχών των δημοσίων υπαλλήλων θα έπρεπε να προέλθουν από την περαιτέρω μείωση των επιδομάτων κατά το ποσοστό που απαιτείται για να επιτευχθεί ο στόχος των οικονομιών στον προϋπολογισμό.

Δεν είναι σίγουρα ένα ευχάριστο μέτρο, όμως θα πρέπει να ληφθούν υπόψη 3 παράμετροι:

Πρώτον, οι γενικότερες επιπτώσεις στην οικονομία αν καταργηθεί ο 13^ος ή ο 14^ος μισθός γιατί θα επεκταθούν και στον ιδιωτικό τομέα.

Δεύτερον, το προνόμιο της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων που δεν κινδυνεύουν να χάσουν τη δουλειά τους, σε αντίθεση με τους συναδέλφους τους στον ιδιωτικό τομέα.

Αυτό το προνόμιο έχει αξία που γίνεται μεγαλύτερη σε περίοδο κρίσης όπως η τωρινή.

Τρίτον, οι σημαντικές αυξήσεις, συμπεριλαμβανομένης της ωρίμανσης σε μισθούς και επιδόματα των δημοσίων υπαλλήλων επί σειρά ετών.

Κοντολογίς, δεν χρειάζεται να γίνει κατάργηση του 13^ου ή του 14^ου μισθού για να επιτευχθεί ο στόχος των επιπλέον περικοπών στο προϋπολογισμό που φέρονται να ζητάνε οι εταίροι μας.

Αυτό μπορεί να γίνει με άλλον τρόπο, με μεγαλύτερες μειώσεις στα επιδόματα του Δημοσίου.

Αναμφίβολα, χρειάζεται πολιτική βούληση για να ληφθούν τέτοια μέτρα καθότι έχουν σημαντικό πολιτικό κόστος.

Όμως, οι έκτακτες καταστάσεις απαιτούν έκτακτα μέτρα κι αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα.

Dr. Money

[email protected]