Σχέδιο Β: Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα!

Η χώρα δεν έχει πολλές επιλογές μετά την παρουσίαση του Προγράμματος Σταθερότητας στους εταίρους μας και την υποδοχή του από τις αγορές. Γι’ αυτό θα πρέπει να κάνει την επόμενη κίνησή της.

Δημοσιεύθηκε: 20 Ιανουαρίου 2010 - 07:51

Dr Money

Η χθεσινή δημοπρασία των 3μηνων εντόκων γραμματίων μπορεί να χαρακτηριστεί χειρότερη από εκείνη των 6μηνων και 12μηνων εντόκων την προηγούμενη εβδομάδα με κριτήριο την απόδοση.

Δεν είναι αστείο να είσαι χώρα της ευρωζώνης και να καλείσαι να πληρώσεις 100 μονάδες βάσης περίπου πάνω από το 3μηνο επιτόκιο Euribor για να δανειστείς 1,2 δισ. ευρώ για 3 μήνες.

Κοινώς, να πληρώνεις το ίδιο περίπου premium που πλήρωσες για να σηκώσεις 800 εκατ. ευρώ από την αγορά, πουλώντας 12μηνα έντοκα μία εβδομάδα νωρίτερα.

Παρ’ όλα αυτά, αρκετοί ανακουφίστηκαν από το αποτέλεσμα της χθεσινής δημοπρασίας, γιατί τα πράγματα θα μπορούσαν να είχαν πάει ακόμη χειρότερα αν η απόδοση έβγαινε κοντά στο 2% ή και υψηλότερα.

Το υψηλό κόστος δανεισμού του Δημοσίου για έντοκα που θεωρούνται λουκούμια για πολλούς αγοραστές σε μια περίοδο όπου η ΕΚΤ διατηρεί το βασικό επιτόκιό της στο 1% επιβεβαιώνει αυτό που όλοι γνωρίζουμε.

Η κατάσταση είναι δύσκολη και χρειάζονται λεπτοί χειρισμοί για να μην πέσει το σκάφος-Ελλάδα στα βράχια.

Όμως, η κατάσταση δεν είναι ακόμη οριακή και θα μπορούσε να εκτονωθεί σε σημαντικό βαθμό αν η χώρα έβγαινε στην αγορά και δανειζόταν ένα αξιόλογο ποσό, πληρώνοντας έστω μερικές μονάδες βάσης πιο πάνω από τα επίπεδα επιτοκίων της δευτερογενούς αγοράς.

Αρκετοί τραπεζίτες θεωρούν ότι ένα ποσό από 3 δισ. ευρώ και άνω με την έκδοση, π.χ., 5ετών ομολόγων θα ήταν αρκετό.

Όμως, είναι άλλο πράγμα να το λες κι άλλο να το κάνεις. Αν ήταν εύκολο θα είχε ήδη βγει ο ΟΔΔΗΧ να δανειστεί για λογαριασμό του Δημοσίου.

Προφανώς, δεν είναι.

Όμως, ο κίνδυνος του «ατυχήματος» παραμένει κι αυτό σημαίνει ότι το Δημόσιο θα πρέπει να είναι προσεκτικό.

Κοινώς, δεν μπορεί να το διακινδυνεύσει πηγαίνοντας σε δημοπρασία, π.χ. 3ετών ομόλογων ύψους 2 δισ. ευρώ, για να ανακαλύψει εκ των υστέρων είτε ότι οι προσφορές που υποβλήθηκαν ήταν για μικρότερο ποσό είτε ότι κατέληξαν κυρίως σε ελληνικές τράπεζες.

Επομένως, η δημοπρασία δεν αποτελεί εναλλακτική λύση για το Δημόσιο σ’ αυτήν τη φάση.

Για να σιγουρέψει το αποτέλεσμα θα μπορούσε να πάει στη λύση της ιδιωτικής τοποθέτησης, αν φυσικά υπήρχαν ενδιαφερόμενοι, όπου το αποτέλεσμα είναι ελεγχόμενο.

Η ιδιωτική τοποθέτηση έχει το πλεονέκτημα ότι μπορεί να σου φέρει κάποια λεφτά στο ταμείο που θα σε κάνουν να αισθάνεσαι πιο άνετος.

Όμως, θα τα πληρώσεις ακριβότερα και το κυριότερο θα δώσεις την εντύπωση στην αγορά ότι διστάζεις να βγεις να δανειστείς.

Υπό αυτές τις συνθήκες, το κοινοπρακτικό δάνειο αποτελεί την καλύτερη λύση.

Η σχετικά ουδέτερη υποδοχή του Προγράμματος Σταθερότητας από τις Βρυξέλλες, με βάση τουλάχιστον τα σχόλια που έχουν γίνει μέχρι στιγμής, δεν έχει δημιουργήσει ακόμη τη θετική δυναμική που αρκετοί ίσως περίμεναν.

Επιπλέον, με τους αγρότες να είναι αμετανόητοι, στήνοντας μπλόκα στις κύριες οδικές αρτηρίες, και την κυβέρνηση να πρέπει να τους υποσχεθεί πράγματα για να τους εξευμενίσει, δεν μπορεί να περιμένει κανείς ότι η ειδησεογραφία από την Ελλάδα θα βελτιωθεί σύντομα.

Κατόπιν τούτου, το Δημόσιο θα πρέπει να θέσει σε εφαρμογή το σχέδιο Β.

Κοινώς, να «πείσει» μερικές μεγάλες ξένες τράπεζες να συμμετάσχουν σε κοινοπραξία για την αγορά ενός ικανοποιητικού ποσού ελληνικών ομολόγων σε σχετικά καλή τιμή που αν χρειαστεί θα πάρουν στα βιβλία τους με αντάλλαγμα κάποιες άλλες δουλειές.

Αν λοιπόν δεν προκύψουν τίποτε καλές ειδήσεις τις επόμενες μέρες, το σχέδιο Β είναι ο μοναδικός τρόπος για να ανασάνει το Δημόσιο και οι υπόλοιποι παίκτες.

Άλλωστε, μπορεί κανείς να μη μάθει για τα ανταλλάγματα, εκτός φυσικά των ενδιαφερομένων σε υψηλό επίπεδο.

Dr. Money

[email protected]

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.