Το γερμανικό αποτέλεσμα φέρνει αναμνήσεις και στρατηγική διαίρεση στην ΕΕ

Η οικονομική κρίση του 2008 εξελίχθηκε σε κοινωνική και πολιτική κρίση σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες.

Η ΕΕ, η οποία ήταν κάποτε παράδειγμα συνεργασίας και προόδου, έχει αποκτήσει πλέον πληθώρα κομμάτων σε διαφορετικές χώρες που αντιτίθενται σε αρκετά από εκείνα που η ίδια πρέσβευε όταν σχεδιάστηκε όπως ο διακρατισμός ή διεθνισμός αν προτιμάτε.

Είναι η απόρροια της χρόνιας διελκυστίνδας μεταξύ της παλιάς φρουράς που παραμένει πιστή στις αρχικές αξίες και της νέας φρουράς που πιστεύει ότι η ΕΕ έχει εγκαταλείψει κάποιες πολυπολιτισμικές αξίες της. Πουθενά αλλού δεν εκφράζει αυτή η πολυπολιτισμική διαίρεση πιο πολύ από το θέμα της μετανάστευσης. Τις δυο ομάδες χωρίζει άβυσσος και η εκλογή Τραμπ στις ΗΠΑ έριξε περισσότερο λάδι στη φωτιά.

Για πάνω από 15 χρόνια, η Γερμανία ήταν το προπύργιο της παλιάς φρουράς με καγκελάριους την Α. Μέρκελ και πιο πρόσφατα τον Ο. Σόλτς. όλο αυτό το διάστημα πολλά συνέβησαν με την Βρετανία να αποχωρεί από την ΕΕ, χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης να στρέφονται εναντίον των Βρυξελλών και της Γερμανίας και ευρωσκεπτικιστικά κόμματα να κερδίζουν έδαφος σε αρκετές χώρες.

Η Γερμανία δεν ήταν η εξαίρεση με την σταθερή εκλογική άνοδο του κόμματος AfD (Εναλλακτική για την Γερμανία). Του κόμματος που ήλθε δεύτερο στις χθεσινές εκλογές με ποσοστό άνω του 20%. Κι εδώ αρχίζουν τα προβλήματα, όχι μόνο για τη Γερμανία, αλλά και την ευρωζώνη και ΕΕ.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Γερμανία χρειάζεται την ΕΕ. Η βιομηχανική παραγωγή της ξεπερνά την εσωτερική ζήτηση για αγαθά και χρειάζεται την ΕΕ ως ελεύθερη εμπορική για να εξάγει χωρίς να ανησυχεί για ανατίμηση του νομίσματός της αφού μοιράζεται το ίδιο νόμισμα, το ευρώ. Αν θυμόμαστε καλά, οι γερμανικές εξαγωγές προς την ΕΕ είναι κάπου 30% μεγαλύτερες από τις εισαγωγές από τις υπόλοιπες χώρες.

Όμως, η ΕΕ έχει παίξει και παίζει ένα εξίσου σημαντικό ρόλο για την Γερμανία με δεδομένο το παρελθόν της κι όσα έκανε στο 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Τον ρόλο της αποκατάστασης του ονόματός της. Η μεταπολεμική Γερμανία θα ήταν μια μεγάλη οικονομική δύναμη -η μεγαλύτερη στην ΕΕ και η 3η μεγαλύτερη στον κόσμο- αλλά όχι στρατιωτική δύναμη.

Όπως ανέφερε κάποτε ένας γεωπολιτικός αναλυτής, «η ναζιστική Γερμανία ήταν εθνικιστική, αλλά η Γερμανία της ΕΕ θα ήταν ευρωπαϊκή», Η ναζιστική Γερμανία ήταν ξενοφοβική, όμως η Γερμανία της ΕΕ θα καλωσόριζε όλους τους τρίτους. Η Γερμανία του Χίτλερ ήταν μιλιταριστική, όμως η Γερμανία της ΕΕ θα είναι ειρηνική.

Όπως αποδείχθηκε στη πορεία, άλλα κράτη της ΕΕ δεν φοβόντουσαν τον δικό τους εθνικισμό. Φοβόντουσαν ή αντιπαθούσαν αν προτιμάτε την δύναμη των γραφειοκρατών της ΕΕ στις Βρυξέλλες κι αλλού που στήριζε η Γερμανία και τις προσπάθειές τους να επιβάλουν τις θέσεις τους στις άλλες χώρες. Αλλού λιγότερο κι αλλού περισσότερο. Κοινώς, η ΕΕ προκάλεσε κινητοποίηση των εθνικιστών που ανησυχούν ότι θα χάσουν την κουλτούρα τους σε διάφορες χώρες.

Όμως, η ξενοφοβία που η Μέρκελ και ο Σολτς νόμιζαν ότι πολεμούσαν αλλού, εισχώρησε στην Γερμανία, υποβοηθούμενη από εγκλήματα τα οποία διέπραξαν μετανάστες αιτούντες άσυλο. Η μεγάλη άνοδος του AfD επιβεβαιώνει αυτή την εξέλιξη. Επιπλέον, οι οικονομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει μέρος του πληθυσμού την υποβοηθούν.

Αν όμως οι ανησυχίες για την μετανάστευση στη Γερμανία εξελιχθούν σε εορτασμούς της γερμανικής κουλτούρας, όπως συμβαίνει αλλού, μερικοί αναλυτές θεωρούν ότι θα αναζωπυρωθεί ακόμη περισσότερο ο εθνικισμός σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες που δεν πολυσυμπαθούν την Γερμανία. Όχι μόνο για τις σύγχρονες πρακτικές της αλλά και την ιστορία της με αποτέλεσμα να αισθάνονται αντιπάθεια απέναντι της.

Ακολουθήστε το Euro2day.gr στο Google News!Παρακολουθήστε τις εξελίξεις με την υπογραφη εγκυρότητας του Euro2day.gr

FOLLOW USΑκολουθήστε τη σελίδα του Euro2day.gr στο Linkedin

Γι’ αυτό η μεγάλη άνοδος του ακροδεξιού κόμματος AfD στις χθεσινές εκλογές δεν θα πρέπει να προσπεραστεί γρήγορα επειδή δεν θα συμμετάσχει στη κυβέρνηση.