Η τιμωρία των μισθωτών συνεχίζεται

Αλήθεια, πόσο κοστίζει κάθε χρόνο η άνοδος των εκάστοτε κυβερνητικών κουστωδιών και των λοιπών στη Θεσσαλονίκη για να ακούσουν την ομιλία του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ και να κάνουν δημόσιες σχέσεις; Ή ιδιωτικές σχέσεις; 

Η ερώτηση μας υπεβλήθη από πρώην υψηλόβαθμο τραπεζικό στέλεχος αλλά δεν είχαμε απάντηση. Όμως, τη βρήκαμε εύστοχη και την αναπαράγουμε γιατί έχει νόημα. Καλή η ΔΕΘ αλλά μήπως αυτή η μετακίνηση θα πρέπει να σταματήσει για δημοσιονομικούς και άλλους λόγους;     

Ας έλθουμε όμως στο θέμα. Ανάμεσα στα πολλά τα οποία επισήμανε η  έκθεση Πισσαρίδη πριν από μερικά χρόνια, ήταν η ανάγκη για διεύρυνση της φορολογικής βάσης καθώς το μεγάλο βάρος σήκωνε η μισθωτή εργασία. Η έκθεση πρότεινε την εναρμόνιση των κλιμακίων φορολογίας εισοδήματος και ασφαλιστικών εισφορών, ώστε να μην επιβαρύνονται τα εισοδήματα από εργασία εκτός των άλλων. 

Στα χρόνια που ακολούθησαν, η κυβέρνηση κατήργησε σταδιακά την εισφορά αλληλεγγύης για τους μισθωτούς και από του χρόνου για τους μη μισθωτούς. Επίσης, ψαλίδισε κάνα δυο συντελεστές φορολογίας εισοδήματος για τους μισθωτούς. Είναι δυο μέτρα τα οποία πιστώνεται και των οποίων το δημοσιονομικό κόστος πλησίασε το 1,8-2 δισ. ευρώ, αν δεν κάνουμε λάθος. 

Παρ’ όλα αυτά δεν μπορούμε να μην επισημάνουμε ότι η εισφορά αλληλεγγύης ήταν ένας προσωρινός φόρος που κράτησε σχεδόν μια δεκαετία.

Επίσης, η κυβέρνηση μείωσε τις ασφαλιστικές εισφορές. Στη ΔΕΘ, ο κ. Μητσοτάκης ανακοίνωσε νέα μείωση κατά μία ποσοστιαία μονάδα από το 2025. Συνυπολογιζόμενης της νέας μείωσης, οι ασφαλιστικές εισφορές εργοδοτών και εργαζομένων θα υποχωρήσουν λίγο πάνω από το 35% από 40,5% περίπου το 2019.  Το καθαρό κόστος εκτιμάται γύρω στα 450 εκατ. ευρώ.  

Είναι ουσιαστικά το μοναδικό μέτρο ελάφρυνσης των μισθωτών για το 2025, με εξαίρεση τις αυξημένες φοροαπαλλαγές για οικογένειες με παιδιά που έχουν στόχο το δημογραφικό. Αν θυμόμαστε καλά, ακολουθεί μισή μονάδα ακόμη το 2026-2027.

Χωρίς να θέλουμε να παραβλέψουμε τα σωστά βήματα που έχουν γίνει, το σκηνικό δεν δείχνει να έχει αλλάξει ριζικά. Τα υποζύγια του προϋπολογισμού τα οποία δηλώνουν σε μεγάλο βαθμό τα πραγματικά εισοδήματά τους, σε αντίθεση με τους μη μισθωτούς, συνεχίζουν να επιβαρύνονται φορολογικά περισσότερο σε σχέση με άλλους.

 Ως εκ τούτου δεν εκπλήσσει που συνεχίζουν να συνεισφέρουν τη μερίδα του λέοντος στους φόρους εισοδήματος. Παρά το γεγονός ότι ο πληθωρισμός ροκάνισε τα εισοδήματά τους, η φορολογική κλίμακα δεν τιμαριθμοποιήθηκε. Ούτε οι συντελεστές της φορολογίας εισοδήματος μειώθηκαν σημαντικά ούτε ασφαλώς το αφορολόγητο.

Ακόμη χειρότερα, δεν δικαιολογείται μεγάλη αισιοδοξία για το μέλλον. Οι νέοι ευρωπαϊκοί δημοσιονομικοί κανόνες είναι αυστηροί και στηρίζονται σ’ ένα ανώτατο όριο αύξησης των κρατικών δαπανών κατ’ έτος. Αυτό σημαίνει πως αν η κυβέρνηση ήθελε να μειώσει τους φορολογικούς συντελεστές εισοδήματος  για τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους, θα έπρεπε να βρει αντίμετρα. 

Κάτι τέτοιο δεν είναι εύκολο πολιτικά. Ως εκ τούτου, η τιμωρία των ανθρώπων που εξαρτώνται από τον μισθό τους για να ζήσουν θα συνεχισθεί.