Ο διαχωρισμός Εκκλησίας-Κράτους και η Κιβωτός

Η στήλη δεν συνηθίζει να γράφει για θέματα επικαιρότητας που δεν άπτονται του οικονομικού και ενίοτε του γεωπολιτικού ενδιαφέροντος. Όμως, σήμερα θα κάνει μια εξαίρεση, με αφορμή τις καταγγελίες  παιδιών για τα τεκταινόμενα σε δομές της Κιβωτού του Κόσμου και τον πατέρα Αντώνιο.

Αφορμή γι’ αυτό αποτέλεσε μια τηλεφωνική επικοινωνία που είχαμε χθες το βράδυ με γνωστό στέλεχος της αγοράς. Ο τελευταίος ήταν έξαλλος γι’ αυτό το θέμα και εξέφρασε κάποιες θέσεις που συνήθως δεν βγαίνουν προς τα έξω και δεν συζητιούνται. Θα προσπαθήσουμε λοιπόν να τις συνοψίσουμε παρακάτω.

1.  Δεν επιτρέπεται να λειτουργούν τέτοιες δομές για παιδιά χωρίς αυστηρή και συνεχή εποπτεία. Ιδίως όταν ο επικεφαλής είναι παπάς, με δεδομένη την εντύπωση που υπάρχει για σημαντικό μέρος του κλήρου στην Ελλάδα.

2. Θα πρέπει να υπάρξει διαχωρισμός Εκκλησίας και Κράτους. Σε μια τέτοια περίπτωση, υπεύθυνος για τέτοια ΜΚΟ θα ήταν είτε το Κράτος είτε η Εκκλησία. Τώρα, ο επικεφαλής της Κιβωτού είναι παπάς, έχει δοθεί η εντύπωση πως εμπλέκεται η Εκκλησία και απλά βγαίνει ο Αρχιεπίσκοπος να νίπτει τας χείρας του και απλά απαγορεύει στον πατέρα Αντώνιο να λειτουργεί. 

3. Οι μεγάλες δομές για παιδιά στην Ελλάδα είναι λίγες και δεν είναι τόσο δύσκολο για την πολιτική ηγεσία να τις παρακολουθεί. Επομένως, ο αρμόδιος υφυπουργός ή υφυπουργοί θα πρέπει να υποβάλλει/ουν παραίτηση.

4. Αν η κυβέρνηση παρέμβει, παραιτώντας το ΔΣ της Κιβωτού, θα πρέπει να του απαγγείλει κατηγορίες. Κι αυτό γιατί είτε το θεωρεί ένοχο και γι’ αυτό το παραιτεί είτε διατάζει έρευνα για τα πεπραγμένα του και το ΔΣ απέχει των καθηκόντων του μέχρις ότου η τελευταία ολοκληρωθεί.

Δεν θα διαφωνήσουμε σε πολλά, αν όχι σ’ όλα, απ’ όσα ανέφερε το υψηλόβαθμο στέλεχος της αγοράς. Ασφαλώς, η οργή του για τις καταγγελίες που άπτονται της λειτουργίας μερικών δομών της ανωτέρω ΜΚΟ είναι δικαιολογημένη. Κατά την ταπεινή μας άποψη, το δίπτυχο θα πρέπει να είναι αφενός η διερεύνηση των καταγγελιών των παιδιών και ο αδιάλειπτος αυστηρός έλεγχος των δομών και αφετέρου η αποκατάσταση της φήμης της Κιβωτού, καθότι μεριμνά για εκατοντάδες παιδιά.

Μ’ όλα αυτά που συμβαίνουν, η χρηματοοικονομική βιωσιμότητα της Κιβωτού υπονομεύεται και το μεγάλο θύμα μιας κατάρρευσης θα είναι τα παιδιά που φιλοξενεί. Όμως, δεν είναι σωστό μαζί με τα ξερά να καίγονται και τα χλωρά.

Δυστυχώς, στην Ελλάδα, έχουμε το συνήθειο να βγάζουμε εύκολα συμπεράσματα, χωρίς να γνωρίζουμε όλες τις πτυχές μιας ιστορίας, να  καταδικάζουμε εύκολα, αγνοώντας το κριτήριο της αθωότητας και συχνά πολλοί κρατικοί φορείς να μην κάνουν σωστά τη δουλειά τους.