Να λείπουν οι «κρατικοδίαιτες» ιδιωτικές επενδύσεις

Έχουν  περάσει αρκετοί μήνες από εκείνο το τηλεφώνημα που δεχθήκαμε από πρώην υψηλόβαθμο στέλεχος μεγάλης ξένης επενδυτικής τράπεζας, αλλά μας έχει μείνει στη μνήμη. Ο άνθρωπος είχε επικοινωνήσει μαζί μας, αγανακτισμένος από δημοσιεύματα στον Τύπο που ήθελαν να μην απαιτείται συμμετοχή ενός ελάχιστου ποσοστού ιδίων κεφαλαίων, π.χ. 20%-30%,  του φορέα που θα ζητούσε την υπαγωγή επενδυτικού του σχεδίου στο νέο Αναπτυξιακό Νόμο. 

Ο τελευταίος ψηφίσθηκε τελικά στις αρχές του 2022 και φθάνει να επιχορηγεί μέχρι το 75% του επενδυτικού σχεδίου, δίνοντας στον φορέα  την επιλογή είτε ιδίων κεφαλαίων είτε τραπεζικού δανείου για το υπόλοιπο. «Το διάβασες αυτό; Θέλουν να βάζουν επενδυτικά σχέδια στο νέο Αναπτυξιακό Νόμο με κρατική επιχορήγηση έως 75% χωρίς ιδία συμμετοχή και δεν μιλάει κανένας… Πάλι τα ίδια θα έχουμε. Η Ελλάδα δεν αλλάζει», θυμόμαστε χαρακτηριστικά τα λόγια του. (Παρένθεση: Ο άνθρωπος είναι φιλικά διακείμενος προς τον κυβερνητικό χώρο, από όσο ξέρουμε).

Θέλαμε να γράψουμε κάτι τότε γι’ αυτό αλλά το ξεχάσαμε στην πορεία. Μας ήλθε στο νου χθες, που διαβάσαμε τις αντιδράσεις του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην είδηση ότι υπό ίδρυση μονοπρόσωπη ΙΚΕ με μετοχικό κεφάλαιο 5.000 ευρώ, που ανήκει στη σύζυγο βουλευτή της ΝΔ, έλαβε έγκριση για υπαγωγή επενδυτικού σχεδίου στον Αναπτυξιακό Νόμο με κρατική επιχορήγηση 4,2 εκατ. ευρώ και τραπεζική προέγκριση δανείου ύψους 6,5 εκατ. ευρώ. Για την ιστορία, ο βουλευτής δήλωσε στη συνέχεια ότι «ήταν άσκηση επί χάρτου» και το επενδυτικό σχέδιο δεν θα υλοποιηθεί. 

Δεν θα σταθούμε στα κομματικά. Είναι λογικό η αντιπολίτευση να φέρνει στη δημοσιότητα και να προσπαθεί να εκμεταλλευθεί πολιτικά το θέμα. Δεν έχουμε καμία αμφιβολία ότι το ίδιο θα είχε κάνει το κυβερνών κόμμα, αν ήταν στη θέση της. Το πρόβλημα είναι ευρύτερο, κατά την ταπεινή μας άποψη. Κι αυτό γιατί ενδεχομένως υπάρχουν πολλές ακόμη τέτοιες περιπτώσεις επενδυτικών σχεδίων με μπροστινούς που ίσως δεν συνδέονται με πολιτικά πρόσωπα και για τις οποίες δεν θα μάθουμε ποτέ. 

Ισως να μην ασχολούμασταν σήμερα μ’ αυτό το θέμα, γιατί πιθανόν δεν θα έμπαινε κάποιος στη διαδικασία υποβολής φακέλου με business plan και πληρωμή των αναλογούντων εξόδων, αν ήξερε ότι θα έπρεπε να ρισκάρει δικά του λεφτά. Κι αυτό θα συνέβαινε αν ήταν υποχρεωτική και όχι προαιρετική η συμμετοχή με ίδια κεφάλαια κατ’ ελάχιστο των φορέων επενδυτικών σχεδίων που αιτούνταν την υπαγωγή τους στον Αναπτυξιακό Νόμο και την κρατική χρηματοδότηση. Και επιπλέον, η κρατική χρηματοδότηση δεν έφθανε τα επίπεδα του 75% (!!), κλείνοντας το μάτι στους «ανοιχτομάτηδες επιχειρηματίες». Η σημερινή προσέγγιση βοηθά επίσης στη διαιώνιση ενός από τα μεγαλύτερα προβλήματα των ελληνικών εταιρειών. Τα χαμηλά ίδια κεφάλαια, γεγονός που σχετίζεται με την κεφαλαιαγορά και την εταιρική διακυβέρνηση.  

Αναμφισβήτητα, η χώρα χρειάζεται πολλές ιδιωτικές επενδύσεις για να καλύψει το χάντικαπ της δεκαετίας της κρίσης και να τονωθεί η ανάπτυξη της οικονομίας της χώρας μεσοπρόθεσμα. Όμως, οι ιδιωτικές επενδύσεις που επιχορηγούνται σε μεγάλο βαθμό από τους φορολογούμενους (έως 75%) και στις οποίες δεν ρισκάρουν τα λεφτά τους οι ιδιώτες δεν έπρεπε να είναι το ζητούμενο.