Πληρώνοντας νταβατζιλίκι στο κράτος

Η Ελλάδα, όπως η Ιρλανδία, είναι ταυτόχρονα υπερ-ανεπτυγμένη και υπανάπτυκτη χώρα. Όμως, δεν μπορεί να  αποκαλείται «ανεπτυγμένη» με βάση τα κριτήρια των Δυτικών οικονομολόγων και κοινωνιολόγων ανέφεραν πρόσφατα οι Irish Times. 

Ο αρθρογράφος τόνισε ότι το νέο αεροδρόμιο της Αθήνας συνδέεται μέσω του προαστιακού με το εντυπωσιακό μετρό της πρωτεύουσας, η κυβέρνηση μοιράζει επιδόματα όπως άλλες Δυτικές κυβερνήσεις αλλά δεν παρέλειψε και μερικά δυσάρεστα.

Το ποσοστό των Ελλήνων που βρίσκονταν σε κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού ήταν στο 30% το 2020 έναντι 21% στην Ιρλανδία. Μόνο η Ρουμανία και η Βουλγαρία είχαν χειρότερες επιδόσεις από την Ελλάδα. Ο ίδιος συνέχισε, γράφοντας με νόημα ότι οι φοροφυγάδες στην Ελλάδα είναι πολλοί περισσότεροι από εκείνους που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Δεν παρέλειψε μάλιστα να αναφέρει ότι τα χρέη προς την εφορία ξεπερνούν τα 100 δισ. ευρώ έναντι 40 δισ. το 2010.

 Στο ίδιο άρθρο, οι Irish Times αναφέρθηκαν στον παραιτηθέντα επικεφαλής μιας ειδικής ομάδας που ήταν επιφορτισμένη με τον εντοπισμό φοροφυγάδων, ο οποίος μιλώντας σε διεθνές συνέδριο έκανε μνεία της φόρμουλας «4-4-2» (δεν είναι ποδοσφαιρική). Κάθε φόρος που εισπράττεται μοιράζεται ως εξής: 40% επιστρέφεται στο φορολογούμενο, το 40% μπαίνει στη τσέπη των εφοριακών και το 20% καταλήγει στο κρατικό ταμείο. Ο διάδοχός του, ο οποίος επίσης παραιτήθηκε, παραδέχθηκε ότι πολιτικοί τον «συμβούλευσαν» να μην στραφεί εναντίον συγκεκριμένων υπόπτων για φοροδιαφυγή.

Δυστυχώς, αυτή είναι η μια όψη του νομίσματος. Όμως, υπάρχει κι η άλλη όψη. Η καταπάτηση των δικαιωμάτων πολιτών που κλήθηκαν για έλεγχο αλλά αποδείχθηκε μετά από μια πολύμηνη ψυχοφθόρο διαδικασία ελέγχου ότι δεν έκαναν φοροδιαφυγή. Αντί όμως να τους ζητήσει η εφορία συγγνώμη για την ταλαιπωρία και να τους απαλλάξει, όπως θα γινόταν σ’ άλλες χώρες της ευρωζώνης, τους ζητά συνήθως και τα ρέστα. Κοινώς, να πληρώσουν κάποια λεφτά σε πρόστιμο για να ξεμπλέξουν, διαφορετικά απειλούνται με παραπομπή στον οικονομικό εισαγγελέα, δέσμευση περιουσιακών  στοιχείων μέχρι να γίνει η δίκη κ.τλ.

Γίναμε κοινωνοί μιας τέτοιας περίπτωσης χθες με ένα  οικονομικά εύρωστο άτομο, υψηλόμισθο μισθωτό, που είχε βγάλει τα  χρήματά  του (δηλωθέντα και φορολογηθέντα) σε χώρα της ΕΕ στο παρελθόν. Ο άνθρωπος κλήθηκε για έλεγχο από το κέντρο ελέγχου εφορίας μεγάλου πλούτου επειδή είχε ξεπεράσει το όριο των 100 χιλ. ευρώ από μεταφορές χρημάτων μεταξύ λογαριασμών του με την άλλη χώρα μια χρονιά. Κι αφού τον ταλαιπώρησαν ζητώντας του ένα κάρο χαρτιά -καθότι ο φορολογούμενος θα πρέπει να αποδείξει ότι είναι αθώος και όχι η εφορία ότι είναι ένοχος- στο τέλος αισθάνθηκε ανακούφιση που πλήρωσε το πρόστιμο για ένα απίστευτο λόγο που άλλες χώρες δεν θα ασχολούνταν καν.    

Όπως ο ίδιος παρατήρησε στην Ελλάδα είναι καλύτερα να δηλώνεις φτωχός και να φοροδιαφεύγεις καθώς μπορείς να εισπράτεις και επιδόματα παρά να δηλώνεις τα πραγματικά εισοδήματά σου ως υψηλόμισθος μισθωτός. 

Αν όμως αυτό είναι το συμπέρασμα που βγάζουν νομοταγείς πολίτες από τις επαφές τους με την εφορία, κάτι δεν πάει καθόλου καλά καθώς μόνο η φορολογική συμμόρφωση δεν προάγεται. Επιπλέον, δικαιώνονται οι Irish Times όταν γράφουν ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να  αποκαλείται «ανεπτυγμένη» χώρα με Δυτικά οικονομικά και κοινωνιολογικά κριτήρια.