H EKT σπεύδει για την σωτηρία της Ρώμης

‘Εχουν περάσει κάπου 11 χρόνια από το 2011 που η ΕΚΤ αύξανε το παρεμβατικό της επιτόκιο και κάπου 8 χρόνια από τότε που έμπαινε στα αχαρτογράφητα νερά των αρνητικών επιτοκίων.

Με τον ετήσιο πληθωρισμό στο 8,6% τον Ιούνιο στην ευρωζώνη και την πρόβλεψη για 6,8% για το σύνολο της χρονιάς, οι ανησυχίες των Βορείων για τον πληθωρισμό εισακούσθηκαν. Η ΕΚΤ ανέβασε το βασικό επιτόκιο στο 0% από -0,5%, δηλ. υψηλότερα από την επίσημη καθοδήγησή της πριν λίγες εβδομάδες.

Ταυτόχρονα, για να χρυσώσει το χάπι στις νότιες χώρες που είναι πιο υπερχρεωμένες και βλέπουν το κόστος δανεισμού τους να αυξάνεται λόγω της νέας πολιτικής επιτοκίων της ΕΚΤ, η τελευταία λάνσαρε το νέο μηχανισμό συγκράτησης των επιτοκιακών διαφορών (spreads) της ευρωπεριφέρειας, ονόματι TPI.

Φυσικά, όλοι αντιλαμβάνονται ότι ο νέος μηχανισμός αγοράς ομολόγων γράφει στην ούγια του, Ιταλία, ιδιαίτερα μετά την παραίτηση του Μάριο Ντράγκι από την πρωθυπουργία. Δεν είναι τυχαίο ότι η απόδοση του 10ετούς ιταλικού ομολόγου υπερβαίνει την αντίστοιχη του 10ετούς ελληνικού παρότι το ιταλικό χρέος κατατάσσεται στην επενδυτική βαθμίδα από τους μεγάλους οίκους αξιολόγησης σε αντίθεση με το ελληνικό.

Υπενθυμίζουμε ότι κάτι το αντίστοιχο είχε συμβεί τον περασμένο Σεπτέμβριο. Ο λόγος τότε ήταν άλλος. Η έλλειψη μεγάλης ποσότητας ελληνικών διαπραγματεύσιμων κρατικών χρεογράφων σε συνδυασμό με την πολιτική αγορών από την ΕΚΤ στα πλαίσια του έκτακτου προγράμματος για την πανδημία (PEPP). Κοινώς, η ΕΚΤ αγόραζε περισσότερα ελληνικά ομόλογα σε μηνιαία βάση απ’ ότι δικαιολογούσαν οι συνθήκες στην αγορά.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ΕΚΤ προσπαθεί να εξισορροπήσει ανάμεσα σε δύο βάρκες. Των Βορείων που επιθυμούν δραστικότερα μέτρα για την μείωση του πληθωρισμού και των Νοτίων που ανησυχούν αρκετά για την ύφεση και δεν θα έλεγχαν όχι στη διατήρηση ενός ήπιου πληθωρισμού. Κι αυτό γιατί το τελευταίο θα οδηγήσει σε ταχύτερη αποκλιμάκωση του χρέους προς το ΑΕΠ.

Η Ρώμη βρίσκεται στο επίκεντρο γιατί αφενός η Ιταλία είναι η τρίτη μεγαλύτερη οικονομία στην ευρωζώνη και αφετέρου γιατί είναι η πιο ευάλωτη σε μια αύξηση των επιτοκίων λόγω διάρθρωσης του χρέους.

Ο νέος μηχανισμός αγοράς ομολόγων (TPI) που ανακοίνωσε η κ. Λαγκάρντ επιχειρεί να βοηθήσει την Ιταλία, την Ελλάδα κ.τ.λ. υπο όρους που θεωρούνται εύκολο να ικανοποιηθούν από τις τελευταίες.

Παρ’ όλα αυτά άνθρωποι της αγοράς είχαν χθες αρκετά ερωτηματικά σχετικά με την λειτουργία του TPI, π.χ. δύναμη πυρός, κ.τ.λ., και την αποτελεσματικότητά του.

Φανταζόμαστε ότι η κ. Λαγκάρντ θα ήταν πολύ χαρούμενη αν το TPI αναδεικνύετο σε νέο OMT που ο Μάριο Ντράγκι λάνσαρε το Φθινόπωρο του 2012 για να κάνει πιο πειστική την έκφραση «οτιδήποτε χρειασθεί» για την στήριξη του ευρώ.

Το πρόγραμμα ΟΜΤ συνέβαλε στη διάσωση του ευρώ το 2012 χωρίς η ΕΚΤ να χρειασθεί να αγοράσει ομόλογα χωρών της ευρωπεριφέρειας. Οι συνθήκες δεν είναι ίδιες φέτος αλλά η Ιταλία θεωρείται πλέον η μεγαλύτερη απειλή για το ευρώ.

Η Ελλάδα είναι σαν τον βασιλικό και ποτίζεται απο την μεγάλη γλάστρα που λέγεται Ιταλία.