Δεν πάμε καλά

Ο υψηλός πληθωρισμός, ο πόλεμος στην Ουκρανία, η εξάπλωση και ο τρόπος αντιμετώπισης της Covid στην Κίνα και η αντιστροφή της πολιτικής της ποσοτικής επέκτασης (QE) μετά αυξήσεως επιτοκίων από τη Fed συνιστούν σοβαρές πηγές ανησυχίας για την παγκόσμια και την ελληνική οικονομία.

Όμως, ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την ελληνική οικονομία είναι εσωτερικός. Τον περιέγραψε με εκπληκτικό τρόπο πριν 100-120 χρόνια ο σατιρικός ποιητής Γιώργος Σουρής, ο «σύγχρονος Αριστοφάνης» όπως έχει χαρακτηρισθεί, στο ποίημά του «Δυστυχία σου Ελλάς».

«Ποιὸς εἶδε κράτος λιγοστὸ σ᾿ ὅλη τὴ γῆ μοναδικό,
ἑκατὸ νὰ ἐξοδεύῃ καὶ πενήντα νὰ μαζεύῃ;
Νὰ τρέφῃ ὅλους τοὺς ἀργούς, νἄχῃ ἑπτὰ Πρωθυπουργούς,
ταμεῖο δίχως χρήματα καὶ δόξης τόσα μνήματα;
Νἄχῃ κλητῆρες γιὰ φρουρὰ καὶ νὰ σὲ κλέβουν φανερά,
κι ἐνῷ αὐτοὶ σὲ κλέβουνε τὸν κλέφτη νὰ γυρεύουνε»;

Πριν από κάνα δίμηνο, αν θυμόμαστε καλά, είχαμε ρωτήσει τον ΥΠΟΙΚ κ. Σταϊκούρα «γιατί ένας ελεύθερος επαγγελματίας που του χαρίσατε έως το 75% της επιστρεπτέας προκαταβολής, να σας επιστρέψει τα υπόλοιπα άτοκα σε 60 (τότε) δόσεις, αφού βασίμως μπορεί να ελπίζει ότι θα του χαριστούν όλα;». «Βασίμως;» είχε απαντήσει ο κ. Σταϊκούρας, για να του επισημάνουμε ότι τα κόμματα ανταγωνίζονται το ένα το άλλο ποιο θα είναι πιο κιμπάρικο με δανεικά. Ο ΥΠΟΙΚ αρπάχτηκε από αυτό για να πει πως όντως τα άλλα κόμματα είναι αυτής της λογικής αλλά η κυβέρνηση αποφασίζει και δεν έχει τέτοια πρόθεση.

Αντιμέτωπος με την απροθυμία της συντριπτικής πλειοψηφίας των ευεργετηθέντων να επιστρέψουν ένα μικρό ποσό από τα λεφτά που έλαβαν, ο υπουργός ανακοίνωσε προχθές πως δόθηκε νέα παράταση στην έναρξη επιστροφής των υπολοίπων και οι δόσεις έγιναν 96 από 90 (και 60 αρχικά). Και χωρίς να έχει γίνει έλεγχος για την επαλήθευση των στοιχείων που υπέβαλαν με απλογραφικό. Αυτά συμβαίνουν όταν ο κόσμος εθίζεται στις κάθε είδους ρυθμίσεις. To αποτέλεσμα είναι η επιβάρυνση του δημόσιου χρέους και οι σχετικά λίγοι φορολογούμενοι (το 25% περίπου) που πληρώνουν φόρο εισοδήματος στην Ελλάδα.

Επιπλέον, στον Τύπο φιλοξενούνταν ρεπορτάζ για τις νέες προσλήψεις (500+ άτομα) στην ΕΑΒ. Ο λόγος; Ο αριθμός τους έχει μειωθεί από τις 2.000 που ήταν πριν από την οικονομική κρίση, έγραφαν. Αν η εταιρεία έμπαινε μέσα όταν είχε 2.000 άτομα προσωπικό είναι λεπτομέρεια, αν το έργο της δικαιολογεί τις αθρόες προσλήψεις και αν σήμερα μπαίνει μέσα επίσης. Όπως και η αδυναμία της να προσελκύσει σήμερα συγκεκριμένες ειδικότητες τεχνικών σε αντίθεση με τις υπόλοιπες, συμπεριλαμβανομένων καθηγητών της αγγλικής κ.λπ.    

Και ύστερα θυμηθήκαμε τι μας έλεγε ο Σ.Γ., ο οποίος μετακόμισε με την οικογένεια και τα μικρά παιδιά του στον Καναδά πριν από λίγα χρόνια, ακολουθώντας τη διαδικασία μετανάστευσης χωρίς να έχει εκεί συγγενείς, παρότι είχε δουλειά στην Ελλάδα. «Το έκανα για τα παιδιά, γιατί πιστεύω ότι το μέλλον της Ελλάδας είναι δυσοίωνο. Επαναλαμβάνει τα ίδια λάθη που οδήγησαν στην κρίση. Εδώ είχαμε καταστροφές από βαριά χιονόπτωση τον χειμώνα και αυτό που απασχολούσε τον Τύπο, τους πολιτικούς και τους πολίτες ήταν από πού θα προέλθουν τα λεφτά. Στην Ελλάδα, πολύς κόσμος πιστεύει στα λεφτόδενδρα», τόνισε. «Πήγαινα στην Κοζάνη και άκουγα ΔEΗτζήδες να μιλάνε για συντάξεις 2.300-3.000 ευρώ μετά από 25-30 χρόνια, γυναίκες να έχουν συνταξιοδοτηθεί από τον ΟΤΕ μετά από 15-20 χρόνια. Πώς είναι δυνατόν να μπορεί να βγει ένα τέτοιο ασφαλιστικό σύστημα;». Ο ίδιος αναφέρθηκε επίσης στην απογοητευτική κατάσταση του εκπαιδευτικού συστήματος και της Δικαιοσύνης, που είναι καθρέπτες της χώρας. «Σε ποια άλλη χώρα, ομάδες σπάνε τα πανεπιστήμια και έχουν ανθρώπους που τους υποστηρίζουν; Σε πόσες άλλες χώρες πας στο Δικαστήριο άτομο που σου έχει φάει λεφτά και περιμένεις χρόνια για να εκδικασθεί η υπόθεση και έρχεται ο αντίδικος γελώντας και σου λέει πως δεν έχει τίποτα πλέον στο όνομά του και δεν θα πάρεις τίποτα;». Για τον συμπατριώτη μας στον Καναδά, ταλέντο υπάρχει στην Ελλάδα, όμως δεν υπάρχει αξιοκρατία. Το πολιτικό σύστημα καθώς και μεγάλο μέρος του λαού δεν τη θέλει καθώς επικρατεί η λογική του βολέματος.  

Αλλοι ίσως έχουν πιο αισιόδοξες απόψεις και μακάρι να έχουν δίκιο. Όμως, οι (μη) επιστρεπτέες προκαταβολές και άλλα πράγματα δεν αφήνουν μεγάλα περιθώρια αισιοδοξίας.