Τι θα γίνει με τους θανάτους Covid-19;

Όταν έχεις τόσο πολλούς νεκρούς κάθε μέρα, κάτι δεν πάει καλά. Στις αρχές της πανδημίας είχαμε χαμηλό μονοψήφιο αριθμό θανάτων και υπήρχε καταιγισμός δημοσιευμάτων, σχολίων κ.λπ. Τώρα, με 100 νεκρούς τη μέρα, σχεδόν το προσπερνάμε ως κοινωνία αδιάφορα.  

Η Ελλάδα έχει πλέον ξεπεράσει τις 2.000 νεκρούς ανά εκατομμύριο, δηλ. διπλάσιους σε σύγκριση με την Τουρκία, που έχει κάπου 83 εκατ. πληθυσμό. Αν μάλιστα συνεχίσει με τον ρυθμό που πάει σήμερα, δεν θα αργήσει να ξεπεράσει χώρες που θεωρούνταν παράδειγμα προς αποφυγή κατά τη διάρκεια του 1ου κύματος την άνοιξη του 2020.

Αναφερόμαστε στην Ιταλία, που έχει 2.330 νεκρούς με Covid-19 στο εκατομμύριο και τη Βρετανία των 2.330 νεκρών περίπου, ενώ η Ελλάδα έχει ήδη αφήσει πίσω την Ισπανία με 1.900 νεκρούς. Είναι ίσως μακάβριο και παρηγορητικό, αλλά υπάρχουν κι άλλες χώρες στην ευρύτερη περιοχή με χειρότερες επιδόσεις. Η Βουλγαρία με πληθυσμό 7 εκατ. άτομα περίπου έχει 4.860 θανάτους ανά εκατομμύριο και η Ουγγαρία 4.182 αποβιώσαντες. 

Όμως, δεν είναι λογικό να έχει η Ελλάδα τέτοιες επιδόσεις. Η Σουηδία με ανάλογο πληθυσμό και πιο χαλαρούς νόμους, που κατηγορήθηκε στις αρχές της πανδημίας ότι έχει υιοθετήσει τη στρατηγική της ανοσίας της αγέλης, καταγράφει 10-26 νεκρούς ημερησίως το τελευταίο διάστημα. Επιπλέον, ο αριθμός των νεκρών φθάνει τους 1.500 ανά εκατομμύριο.

Από την άλλη πλευρά, κάπως βελτιώνεται η κατάσταση, αν κάποιος εξετάσει τον λόγο επιβεβαιωμένων κρουσμάτων προς θανάτους με Covid-19. Στην Ελλάδα, βρίσκεται στο 1,3%, όσο δηλαδή και στις ΗΠΑ, αλλά χαμηλότερος σε σχέση με τη Γερμανία του 1,4%, την Ιταλία του 1,6% και τη Βουλγαρία του 3,9% ή της Ρουμανίας 3,1% ή της Ουγγαρίας του 3%. Η Πορτογαλία έχει 1%, η Ισπανία έχει 1,1% και η Γαλλία 0,9%.

Προφανώς, το πρόβλημα του μεγάλου αριθμού με Covid-19 είναι πολυπαραγοντικό. Γι’ αυτό θα έπρεπε να είχε ήδη συσταθεί και να διερευνούσε τα αίτια μια ομάδα από ανεξάρτητους ειδικούς εντός (μη τηλεμαϊντανοί) κι εκτός Ελλάδας (task force). Η ομάδα θα είχε επίσης την υποχρέωση να υποβάλει ρεαλιστικές προτάσεις αντιμετώπισης  των παραγόντων στους οποίους οφείλεται ο μεγάλος αριθμός των θυμάτων. Είτε αυτό οφείλεται στον γηρασμένο ελληνικό πληθυσμό που έχει υποκείμενα νοσήματα, είτε στους ανεμβολίαστους που κολλάνε άλλους πιο εύκολα, είτε στο εξαντλημένο προσωπικό των ΜΕΘ, είτε στις ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις και στην αντικειμενική έλλειψη εντατικολόγων κ.λπ. Μια τέτοια εξέλιξη θα επέτρεπε στην πολιτική ηγεσία να καβγαδίζει επί συγκεκριμένου κειμένου, στο ευρύ κοινό να καταλάβει τι συμβαίνει και το κυριότερο, να γίνουν ενέργειες για να μειωθούν δραστικά οι θάνατοι.

Δεν πρέπει ως άτομα και ως κοινωνία να ξεπερνάμε αδιάφορα το θέμα των θανάτων από Covid-19. Αντίθετα, θα πρέπει να βρούμε λύσεις το ταχύτερο.