Τι δείχνει ο γερμανικός «φωτεινός σηματοδότης» για την Ελλάδα

Στις διεθνείς σχέσεις δεν υπάρχουν φιλίες αλλά συμφέροντα, λένε οι επαΐοντες και ασφαλώς έχουν δίκιο. Παρ’ όλα αυτά, η ιστορία διδάσκει ότι υπήρξαν συγκυρίες που τα πρόσωπα και οι φιλίες ή καλύτερα οι διαπροσωπικές σχέσεις έκαναν τη διαφορά.

Ποια θα ήταν η εξέλιξη της ελληνικής κρίσης ρευστότητας και χρέους την προηγούμενη δεκαετία, αν η κα Μέρκελ είχε ακολουθήσει τη συμβουλή του ΥΠΟΙΚ της κ. Σόιμπλε το 2010 να μην αναμιχθεί το ΔΝΤ στις ευρωπαϊκές υποθέσεις και την ελληνική διάσωση; Δεν είναι εύκολο να το προβλέψει κανείς. Όμως, μια καλή υπόθεση είναι πως τα πράγματα θα είχαν εξελιχθεί διαφορετικά από αυτά που βιώσαμε. 

Μια άλλη ερώτηση θα μπορούσε να είναι: Ποια θα ήταν η πορεία της ελληνικής κρίσης αν ο κ. Σόιμπλε δεν ήταν ΥΠΟΙΚ της Γερμανίας την κρίσιμη περίοδο; Εδώ μπορούμε να απαντήσουμε με μεγαλύτερη σιγουριά, γιατί ζήσαμε μια τέτοια περίοδο από τον Μάρτιο του 2018 που τον διαδέχθηκε ο Ολαφ Σολτς, δηλ. ο νέος καγκελάριος, στο υπουργείο Οικονομικών μέχρι σήμερα. Η απάντηση είναι πως η κατάσταση θα ήταν πολύ διαφορετική χωρίς τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Επομένως, τα πρόσωπα κάνουν πολλές φορές τη διαφορά, ακόμη κι αν ακολουθούν την ίδια οικονομική πολιτική σε γενικές γραμμές. 

Αναφέραμε το παραπάνω γιατί η νέα γερμανική κυβέρνηση συνασπισμού των Σοσιαλδημοκρατών, Πρασίνων και Ελεύθερων Δημοκρατών θα εφαρμόσει μεν το συμφωνηθέν πρόγραμμα, όμως ο νέος ΥΠΟΙΚ θα προέρχεται από το κόμμα των Ελεύθερων Δημοκρατών και θεωρείται «γεράκι» στα δημοσιονομικά θέματα.

Από τις πληροφορίες που έγιναν γνωστές για την προγραμματική συμφωνία των τριών κομμάτων πάνω στην οικονομική πολιτική που θα ακολουθήσουν, θα ξεχωρίζαμε δύο σημεία: Κι αυτό γιατί είναι ελληνικού ενδιαφέροντος. Πρώτον, ότι θα επιστρέψουν στα αυστηρά όρια για το χρέος από το 2023 και δεύτερον, ότι συμφώνησαν να ενισχύσουν την οικονομική και νομισματική ένωση (ΟΝΕ) στην ΕΕ και να σηματοδοτήσουν ότι είναι ανοιχτοί στη μεταρρύθμιση των δημοσιονομικών κανόνων στην Ευρωζώνη, δηλ. του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης.

Από τα συμφραζόμενα προκύπτει, αφενός, προσήλωση στη δημοσιονομική πειθαρχία από το 2023 με άρση της ρήτρας διαφυγής και αφετέρου, ένα πιο απλό και διαφανές Σύμφωνο Σταθερότητας  που θα διασφαλίζει την ανάπτυξη, τη βιωσιμότητα του χρέους και τις φιλικές προς το κλίμα επενδύσεις. Αν διαβάζουμε σωστά μέσα από τις γραμμές, σε εμάς αυτό μεταφράζεται σε διατήρηση του ορίου για το δημοσιονομικό έλλειμμα στο 3% του ΑΕΠ, με πιθανή εξαίρεση τις επενδύσεις για την κλιματική αλλαγή. Κι αυτές για μερικά χρόνια, ώστε να δοθεί ώθηση στην οικονομία.

Φυσικά, αυτό θα γίνει αντικείμενο διαπραγμάτευσης με πιθανό ενδεχόμενο να καθυστερήσει η όποια απόφαση για την αναμόρφωση του Συμφώνου Σταθερότητας εν αναμονή των γαλλικών εκλογών για πρόεδρο και κυβέρνηση τον Απρίλιο-Μάιο του 2022. Επομένως, η κυβέρνηση-φωτεινός σηματοδότης της Γερμανίας φέρνει μεν μια νέα αύρα, αλλά δεν φαίνεται να φέρνει ανατροπές στην άσκηση της οικονομικής πολιτικής στη Γερμανία και στην ευρωζώνη.  

Για την Ελλάδα, αυτό δεν είναι ούτε ζέστη ούτε κρύο, με ένα μετριοπαθή νέο Γερμανό καγκελάριο κι έναν πιο απαιτητικό νέο ΥΠΟΙΚ.