Πυρκαγιές: Τα παθήματα να γίνουν μαθήματα

Όπως έχουμε  ξαναγράψει στο παρελθόν, οι Έλληνες έχουν κάτι κοινό με τις αγορές. Την κοντή μνήμη. Δεν θα εκπλαγούμε λοιπόν αν σε λίγο καιρό, οι πολιτικοί, τα μίντια και ο κόσμος γενικότερα σταματήσουν να ασχολούνται με τις καταστροφικές πυρκαγιές που έπληξαν τη χώρα μας το φετινό καλοκαίρι. Άντε να γίνει καμία αναφορά εδώ κι εκεί όταν ενσκήψουν τίποτα πλημμύρες.  Αντίθετα, το ενδιαφέρον θα επικεντρωθεί στα λεφτά που θα λάβουν οι πραγματικά πληγέντες και οι υπόλοιποι με την κυβέρνηση να εμφανίζεται γαλαντόμα και την αντιπολίτευση να την κατηγορεί γιατί δεν δίνει περισσότερα. Το έχουμε δει το έργο τόσες φορές που στο τέλος καταντά προβλέψιμο. 

Ασφαλώς, η στήλη δεν ισχυρίζεται ότι κατέχει το θέμα των πυρκαγιών και των δασών. Γι’ αυτό τον λόγο βασίζεται στις απόψεις των ειδικών χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν χρησιμοποιεί τη κοινή λογική για να φιλτράρει τα λεγόμενά τους. Μας είχε λοιπόν κάνει εντύπωση το αγανακτισμένο ποστάρισμα του πυραγού Γεώργιου Νικολάου Ι. Αναγνωστάκου με αφορμή τα αβάσιμα λεγόμενα «ιντερνετικών πανεπιστημόνων» για τις πυρκαγιές. Κι αυτό γιατί έλεγε αλήθειες όπως: “ …ζούμε σε μια χώρα όπου επίσημα δεν έχουμε δασικές πόλεις. Ανεπίσημα, όμως έχουμε. Το πρόβλημα είναι δασικό, πολεοδομικό και αρχιτεκτονικό κυρίως. Οικισμοί και πόλεις μέσα σε κωνοφόρα με τα κλαδιά να αγγίζουν τα μπαλκόνια. Πήγαμε και εγκατασταθήκαμε άναρχα με αστικούς όρους μέσα σε δασικές εκτάσεις όπου μέσα στο διαρκώς μεταβαλλόμενο μεσογειακό περιβάλλον τα δάση αυτά μοιραία ανανεώνονται-αναφλέγονται ανα 50 χρόνια και λιγότερο. …Είμαστε μια χώρα  με προϊστορία 200 χρόνων αυθαίρετης δόμησης…φτιάξαμε σπίτια μέσα στη μπαρουταποθήκη των κωνοφόρων δέντρων και βρισκόμαστε στο έλεος των πυρομανών εμπρηστών, ασυνείδητων πολιτών που ψήνουν, κάνουν θερμές εργασίες, αποψιλώνουν εκτάσεις χωρίς αποκομιδή…αφήνοντας τα οικόπεδα τους απεριποίητα, αφήνοντας το πεύκο να ακουμπάει τη στέγη τους, αφήνοντας τους εαυτούς τους ανεκπαίδευτους  και χωρίς ούτε τα στοιχειώδη μέτρα πυροπροστασίας στα ίδια τους τα σπίτια περιμένοντας μόνο το κράτος.» Ο πυραγός μιλούσε για συνυπευθυνότητα.

Κι αφού καούν τα δάση, πολιτικοί και άλλοι μιλάνε για δενδροφυτεύσεις όταν ειδικοί λένε «όχι στις δενδροφυτεύσεις των φυσικών δασών». Οι χειρότεροι εχθροί του καμένου φυσικού δάσους είναι οι δενδροφυτεύσεις τονίζουν. Όπως εξηγούν το κυρίαρχο είδος του Μεσογειακού οικοσυστήματος είναι το πεύκο με χρόνο ζωής 80-100 χρόνια ανάλογα με την περιοχή. Όταν τα πευκοδάση γεράσουν είναι εύκολο να πιάσουν φωτιά ενώ στο κορμό και τα κλαδιά έχουν κουφάλες.

Πολλές από τις φωτιές που βιώσαμε το τελευταίο διάστημα, ισχυρίζονται, είναι αποτέλεσμα της προστασίας από τη φωτιά μεγάλων πεύκων. Η επέκταση π.χ. της Αθήνας στα περιαστικά δάση είχε ως συνέπεια να καθυστερήσει κατά πολύ να καεί το δάσος. «Η φωτιά στο πευκοδάσος είναι ένα φυσικό, περιοδικό φαινόμενο ενώ η φωτιά ευνοεί τη διατήρησή του,» τονίζει ο ομότιμος καθηγητής του Γ.Π.Α. Κώστας Φασσέας. Πώς; Στις κουκουνάρες υπάρχουν εκατομμύρια ώριμα σπέρματα που εκσφενδονίζονται και με τις πρώτες βροχές φυτρώνουν. ‘Ένα πευκοδάσος ξαναδημιουργείται σε 15-20 χρόνια αν το προστατεύσουμε δηλ. να μην επιτρέπονται περίπατοι, οχήματα και βόσκηση.

Υπάρχουν πολλά πράγματα που δεν γνωρίζουμε σχετικά με τις πυρκαγιές και τα δάση και άλλα που γνωρίζουμε και πρέπει να αλλάξουν αλλά δεν το επιθυμούμε, περιμένοντας τα πάντα από το κράτος. Τουλάχιστον, ας τα συζητήσουμε δημοσίως.