Ο Ερντογάν ίσως μας κάνει καλό τελικά

Τον Απρίλιο του 2019, οι δυνάμεις του στρατηγού Χαφτάρ ξεκίνησαν την εκστρατεία για την κατάληψη της πρωτεύουσας Τρίπολης στη Λιβύη, υποστηριζόμενες από την Αίγυπτο, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα (ΗΑΕ), τη Ρωσία και εμμέσως τη Γαλλία. Ο Χαφτάρ πίστευε ότι θα κατατρόπωνε την αναγνωρισμένη από τον ΟΗΕ  κυβέρνηση της Λιβύης που υποστήριζαν η Τουρκία, το Κατάρ και εμμέσως η Ιταλία.

Κινεζικά drones (Wing Loong ΙΙ) που καθοδηγούσαν χειριστές από τα ΗΑΕ βομβάρδισαν στόχους στην Τρίπολη. Περίπου ένα μήνα αργότερα, η Τουρκία μπήκε στον χορό, συστήνοντας τα δικά της TB2 (Μπαϊρακτάρ-2) UAV, με επιθέσεις κατά των δυνάμεων του Χαφτάρ. Τα τουρκικά TB2 επέφεραν μεγάλα πλήγματα στις δυνάμεις του Χαφτάρ καθώς αποδείχτηκαν εξαιρετικά αποτελεσματικά εναντίον των ρωσικών αντιαεροπορικών συστημάτων Pantsir. Κι αυτό γιατί αλλαγές στο λογισμικό κι αλλού επέτρεψαν στα TB2 να βρεθούν στο κατάλληλο ύψος για να αποφύγουν τα Pantsir.

Τα ΤΒ2 ήταν game changer, σύμφωνα με ξένους αναλυτές, γιατί ανέτρεψαν τα σχέδια του Χαφτάρ, ενισχύοντας το γόητρο και την επιρροή της Τουρκίας στην κυβέρνηση της Τρίπολης, που έσπευσε να υπογράψει το τουρκολιβυκό μνημόνιο.

Σύμφωνα με τον Τζαλέλ Χαρκαουί του ολλανδικού ινστιτούτου Clingendael, η Τουρκία αποφάσισε πως άξιζε τον κόπο να χάσει μερικά από αυτά, γιατί η αύξηση της παραγωγής τους οδήγησε σε οικονομίες κλίμακας, ρίχνοντας το κόστος εκάστου κάτω από τις 500 χιλ. δολάρια, έναντι 1-1,5 εκατ. δολαρίων προηγουμένως. Στην ανωτέρω τιμή του TB2 δεν περιλαμβάνεται το κέντρο ελέγχου.

Η Λιβύη αποτέλεσε το θέατρο του πολέμου, όπου η χρήση UAV (drones) από αντιμαχόμενες πλευρές έγινε η νέα κανονικότητα. Όμως, η Τουρκία έχει χρησιμοποιήσει τα ΤΒ2 κι αλλού, π.χ. Ιράκ, Συρία και πιο πρόσφατα στο αρμενο-αζερινό μέτωπο. Η καταστροφή μιας τουλάχιστον συστοιχίας ρωσικών αντιαεροπορικών πυραύλων S-300 της Αρμενίας, όπως αυτούς που έχει αναπτύξει η Ελλάδα στην Κρήτη, φέρεται να οφείλεται στα τουρκικά drones. Τα τελευταία μεταφέρουν μικρούς πυραύλους μεγάλης ακρίβειας, που έχουν κατασκευαστεί από τουρκικές βιομηχανίες όπως η Roketsan.  

Γιατί τα αναφέραμε όλα αυτά; Γιατί εκτιμούμε ότι οι επιδόσεις των τουρκικών ΤΒ2 έχουν τονώσει την αυτοπεποίθηση των Τούρκων και ασφαλώς του Ταγίπ Ερντογάν, που επιδιώκει την αλλαγή της Συνθήκης της Λωζάνης.

Όμως, οι επεκτατικές νεο-οθωμανικές βλέψεις του Τούρκου προέδρου έχουν επίσης δημιουργήσει ένα συνασπισμό θιγόμενων κρατών, από την Ελλάδα, την Κύπρο, την Αίγυπτο, τη Σαουδική Αραβία, τα ΗΑΕ και το Ισραήλ έως την Αρμενία, τη Γαλλία και την Αυστρία. Οσο μάλιστα ο Ερντογάν επιμένει στην ίδια επιθετική πολιτική τόσο αυξάνονται οι θιγόμενες χώρες.

Αυτό είναι καλό για μας, καθότι αποκτούμε δυνητικούς συμμάχους που δεν θα είχαμε υπό άλλες συνθήκες. Επιπλέον, ο Τούρκος πρόεδρος ενεργοποιεί τα ελληνικά αντανακλαστικά καθώς διαβλέποντας πού το πάει, η Ελλάδα σπεύδει να ενισχύσει την αποτρεπτική ισχύ της. Η επεκτατική πολιτική του προέδρου Ερντογάν δημιουργεί εχθρούς και πληγώνει την οικονομία της Τουρκίας. 

Η Ελλάδα κέρδισε στη Συνθήκη των Σεβρών, γιατί οι Μεγάλες Δυνάμεις βρέθηκαν απέναντι στην Οθωμανική αυτοκρατορία αλλά υπέστη ήττα όταν οι Μεγάλες Δυνάμεις δεν ήταν απέναντί της. Επίσης, έναν αιώνα και βάλε πριν, ο Ελευθέριος Βενιζέλος συνήθιζε να λέει πως όταν απευθυνόταν στους ξένους, δεν αναφερόταν στα ελληνικά δίκαια αλλά για τα δίκαια ελληνικά συμφέροντα. Ας το έχουμε υπόψη μας.