Η Ελλάδα είναι ειδική περίπτωση

Αναφερόμενοι στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης, οι Ευρωπαίοι δανειστές συνήθιζαν να λένε πως η Ελλάδα είναι ειδική περίπτωση. Αναφέρονταν τόσο σ’ αυτό που προκάλεσε την κρίση, π.χ. χρόνια δημοσιονομικά ελλείμματα και πολύ υψηλό δημόσιο χρέος έναντι φούσκας στην αγορά ακινήτων και προβληματικού τραπεζικού τομέα, όσο και στην αντιμετώπισή της από τους έχοντες την εξουσία.

Αυτό συνέβη γιατί στα χρόνια της πολύχρονης κρίσης, οι εκπρόσωποί τους, π.χ. τρόικα ή θεσμοί, είχαν την ευκαιρία να μάθουν πολλά πράγματα για τον τρόπο που λειτουργεί το σύστημα, δηλαδή, οι εκάστοτε κυβερνήσεις, τα συνδικάτα, τα δικαστήρια και γενικότερα η ελίτ της χώρας.

Αυτό δεν σημαίνει πως αυτοί είχαν πάντοτε δίκιο ή ήταν πάντοτε άψογοι, ασφαλώς. Αν όμως η Ελλάδα διέφερε από τις άλλες χώρες της ευρωζώνης σε κάτι, αυτό ήταν η τήρηση των νόμων και ο σεβασμός στους θεσμούς. Φυσικά, αυτό που παρατηρεί κανείς στις χώρες τους είναι πως κι εκεί δεν υπάρχει ομοιομορφία. Όσο απομακρυνόμαστε από τις βόρειες χώρες και κατεβαίνουμε προς τις νότιες, τόσο ο σεβασμός στους κανόνες και τους θεσμούς αποδυναμώνεται. 

Λίγο πριν από τις εκλογές του Ιουλίου, είχαμε την ευκαιρία να το διαπιστώσουμε εμφατικά ακόμη μια φορά στη χώρα μας. Η κόντρα έφερε στην επιφάνεια ένα πολύ σοβαρό θέμα, που βρίσκεται στα θεμέλια της Δημοκρατίας. Τη διάκριση και την ανεξαρτησία των τριών εξουσιών, δηλ. την Εκτελεστική, τη Νομοθετική και τη Δικαστική.

Η πρώην κυβέρνηση και το νυν κυβερνών κόμμα διασταύρωναν τα ξίφη τους γιατί διαφωνούσαν σχετικά με το ποιος θα διορίσει τη νέα ηγεσία του Αρείου Πάγου αλλά συμφωνούσαν ότι η Εκτελεστική εξουσία θα πρέπει να διορίζει την ηγεσία της Δικαστικής. Κοινώς, συμφωνούσαν ουσιαστικά στην ταύτιση των τριών εξουσιών όπως άλλωστε συμβαίνει αφού η κυβέρνηση (Εκτελεστική) αποτελείται κυρίως από βουλευτές (Νομοθετική) και διορίζει την ηγεσία της Δικαιοσύνης (Δικαστική).

Αναφερόμενος σ’ αυτό το θέμα, ένας πρώην Αμερικανός πρέσβης στην Ελλάδα είχε αναφέρει πως οι σχέσεις πολιτικών, επιχειρηματιών, δικαστών και άλλων δεν είναι απλά στενές. Είναι αιμομικτικές.

Πρόσφατα, η κυβέρνηση αποφάσισε να αλλάξει τον νόμο με βάση τον οποίο η αρμόδια Επιτροπή Επαγγελματικού Αθλητισμού (ΕΕΑ) είχε κρίνει πως δύο ομάδες της Βόρειας Ελλάδας θα έπρεπε να υποβιβαστούν για πολυιδιοκτησία.

Στη Βρετανία ή ακόμη και τη γειτονική Ιταλία, τα αρμόδια όργανα θα έκριναν και ο νόμος θα είχε εφαρμοσθεί όπως δείχνει η ιστορία, π.χ. υποβιβασμός της Γιουβέντους, πρωταθλήτριας Ευρώπης παλαιότερα. Εδώ, ούτε στο παρελθόν άλλοι νόμοι για άλλες ομάδες είχαν εφαρμοσθεί, ούτε τώρα ο συγκεκριμένος εφαρμόστηκε, με κύριο γνώμονα -ας μην κοροϊδευόμαστε- τις ψήφους.

Φυσικά, πάντοτε θα βρίσκονται δικαιολογίες. Όμως, το πρόβλημα παραμένει και είναι διαχρονικό. Όταν ο νόμος δεν μας βολεύει, κακό του νόμου. Όμως, η τήρηση των νόμων και η ύπαρξη και σεβασμός σε ανεξάρτητους θεσμούς είναι εκείνα που προστατεύουν τον απλό πολίτη απέναντι στις αυθαιρεσίες της κάθε μορφής εξουσίας.

Ο Καποδίστριας ήταν ο πρώτος και μοναδικός κυβερνήτης της Ελλάδας που ήλθε από το εξωτερικό, όντας πετυχημένος -υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας, σύνταγμα της Ελβετίας- να αναλάβει τα ηνία και να εκσυγχρονίσει τη χώρα. Όλοι οι άλλοι κυβερνώντες της Ελλάδας ήταν από εδώ.

Δολοφονήθηκε εγκαίρως.  Εκείνη τη δολοφονία πληρώνουμε 200 χρόνια τώρα και όλα δείχνουν ότι θα συνεχίσουμε να το κάνουμε.