Ατυχής επιλογή 

Η θέση του προέδρου της ΕΚΤ είναι νευραλγική. Είναι επίσης παραδοσιακά αντικείμενο δούναι και λαβείν μεταξύ της Γερμανίας και της Γαλλίας (κυρίως).

Αυτό επαναλήφθηκε χθες με τη συμμετοχή περισσότερων κρατών στη διαδικασία που οδήγησε στην επιλογή της Κριστίν Λαγκάρντ, δικηγόρου, πρώην υπουργού Οικονομικών της Γαλλίας και επικεφαλής του ΔΝΤ στην προεδρία της ΕΚΤ.

Η επιλογή ήταν προφανώς προϊόν συμβιβασμού, όμως η κα Λαγκάρντ δεν έχει τα τεχνοκρατικά προσόντα που απαιτούνται για τη θέση.

Φανταζόμαστε πως θα έχει πλέον μεγαλύτερη εμπειρία και θα έχει βελτιωθεί, για να μην επαναληφθούν λάθη του παρελθόντος όπως εκείνο  του 2012, που στοίχισε στην Ελλάδα πάνω από 1 δισ. ευρώ.

Για όσους το αγνοούν, η κα Λαγκάρντ είχε κάνει δηλώσεις μετά το Eurogroup του Νοεμβρίου του 2012, όπου βασικό θέμα ήταν η Ελλάδα και στο οποίο συμμετείχε ως επικεφαλής του ΔΝΤ.

Οι δηλώσεις της κας Λαγκάρντ ανέβασαν το κόστος επαναγοράς των ελληνικών ομολόγων ονομαστικής αξίας 30 δισ. ευρώ, επιβαρύνοντας την Ελλάδα με το μισό περίπου του ετήσιου συνταξιοδοτικού κόστους.      

Η κα Λαγκάρντ, που είχε διάφορα θέματα με τη δικαιοσύνη στη Γαλλία στο παρελθόν, δεν καλείται να αναλάβει καθήκοντα στη δίνη μιας κρίσης όπως έκανε ο Μάριο Ντράγκι τον Νοέμβριο του 2011. 

Ο Ντράγκι ήταν επίσης αποτέλεσμα πολιτικού συμβιβασμού, όταν διαδέχθηκε τον Γάλλο Ζαν-Κλοντ Τρισέ. 

Αντίπαλός του για το χρίσμα ήταν ένας Γερμανός υψηλόβαθμο στέλεχος της ΕΚΤ με ορθόδοξες θέσεις, που η γαλλική πλευρά δεν έβλεπε με καλό μάτι.

Η κα Μέρκελ πείστηκε πως ένας Νοτιοευρωπαίος, όπως ο Μάριο Ντράγκι με θητεία στην Goldman Sachs, δεν θα ενεργούσε κόντρα στη λογική που ήθελε την ΕΚΤ να είναι συνέχεια της Μπούμπα (Bundesbank). Επιπλέον, η ίδια δεν θα εκτίθετο, βάζοντας έναν Ιταλό αντί για τον Γερμανό.         

Η πρώτη κίνηση που έκανε ο Ντράγκι όταν ανέλαβε καθήκοντα τον Νοέμβριο του 2011 ήταν να ξεκινήσει τη μείωση των παρεμβατικών επιτοκίων του ευρώ.

Όμως, εκείνο που θα τον συνοδεύει για πάντα είναι κάτι άλλο.

Η δήλωσή του τον Ιούλιο του 2012 ότι η ΕΚΤ θα κάνει ό,τι χρειασθεί για το ευρώ, δίνοντας το σύνθημα στις αγορές για την αποκλιμάκωση των αποδόσεων στην ευρωπεριφέρεια, π.χ. Ισπανία, Ιταλία κ.λπ.    

Η συνέχεια τον δικαίωσε.

Αντίθετα, λίγοι ίσως θυμούνται πως ο πρώτος πρόεδρος της ΕΚΤ ήταν ο Ολλανδός Βιμ Ντούισενμπεργκ, που παρέμεινε στο πόστο του για 4 χρόνια, διαδεχόμενος από τον Γάλλο Ζαν-Κλώντ Τρισέ.

Δημοσιεύματα της εποχής ήθελαν τη διαδοχή να είναι το αποτέλεσμα μιας πολιτικής συμφωνίας μεταξύ του Γάλλου προέδρου Ζακ Σιράκ και του Γερμανού καγκελάριου Γκέρχαρντ Σρέντερ.  

Σύμφωνα μ’ αυτή, ο Ντούισενμπεργκ θα παραιτείτο στο μέσο της 8ετούς θητείας του, δίνοντας τη θέση του στο κ. Τρισέ, όπως κι έγινε. 

Είναι αλήθεια ότι η επιλογή του προέδρου της ΕΚΤ ήταν ανέκαθεν προϊόν πολιτικού συμβιβασμού στην ευρωζώνη.

Όμως, η επιλογή της πολύπειρης κατά τ’ άλλα κας Λαγκάρντ, που δεν έχει εμπειρία κεντρικού τραπεζίτη, δείχνει τους περιορισμούς αυτής της διαδικασίας.

Ασφαλώς, όλοι κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Έτσι και η κα Λαγκάρντ.

Όμως, η ταπεινή άποψη της στήλης είναι πως δεν πρόκειται για την καλύτερη επιλογή.