Οι παροχές δεν κάνουν καλό στην οικονομία

Δεν είναι καλή συμβουλή προς τους πολιτικούς να υπόσχονται στους ψηφοφόρους τους «τίποτε άλλο εκτός από αίμα, πόνο, δάκρυα και ιδρώτα» όπως έκανε ο Ουίνστον Τσόρτσιλ στην ιστορική ομιλία του στο Βρετανικό Κοινοβούλιο τον Μάιο του 1940.

Ιδίως στους Έλληνες πολιτικούς, που απευθύνονται σε ψηφοφόρους που σε σημαντικό βαθμό είναι επιρρεπείς σε υποσχέσεις.

Ακόμη κι αν οι ψηφοφόροι γνωρίζουν ή διαισθάνονται ότι πολλές από αυτές τις υποσχέσεις δεν θα υλοποιηθούν μετεκλογικά.  

Ίσως γιατί η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, όπως λένε.

Τι γνωρίζουμε μέχρι στιγμής;

Η κυβέρνηση έχει υλοποιήσει/δρομολογήσει προκαταβολικά ένα πακέτο μέτρων ύψους 1,1 δισ. ευρώ, που η ίδια εκτιμά πως δεν θα οδηγήσει σε δημοσιονομική εκτροπή και ο στόχος για πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ θα επιτευχθεί.

Όμως, η εκτίμηση βασίζεται στην υπόθεση πως η οικονομία θα πάει καλά φέτος, δηλαδή θα αναπτυχθεί με ρυθμό άνω του 2%, παρότι τα στοιχεία του 1ου τριμήνου προβληματίζουν.

Η έκθεση ενισχυμένης εποπτείας  πρόσθεσε ένα ακόμη άγνωστο στην εξίσωση καθώς ισχυρίζεται πως η ρύθμιση των 120 δόσεων σε εφορία και ασφαλιστικά ταμεία θα οδηγήσει σε χαμηλότερα έσοδα ενώ η κυβέρνηση ισχυρίζεται το ακριβώς αντίθετο.

Το εκπληκτικό είναι πως και οι δύο πλευρές -κυβέρνηση και θεσμοί- επικαλούνται την απόδοση της προηγούμενης ρύθμισης των 100 δόσεων για να δικαιολογήσουν τη θέση τους.

Η κυβέρνηση επικαλείται ακόμη τις αστοχίες των θεσμών στις προβλέψεις τους για την ελληνική οικονομία στο παρελθόν, για να υπερασπιστεί τις θέσεις της.

Να κάνουμε μια παρένθεση εδώ για να αναφέρουμε πως αν ρωτούσατε τους «θεσμούς» στο παρελθόν γιατί έπεσαν τόσο έξω, π.χ. στην πρόβλεψη για τον δημοσιονομικό στόχο,  θα ακούγατε ενδιαφέρουσες εξηγήσεις.

Θα τους ακούγατε λοιπόν να λένε πως λαμβάνανε πάντοτε ως σημείο αναφοράς τα νούμερα του προϋπολογισμού που κατατίθεντο στη Βουλή.

Και συμπλήρωναν ότι δεν θα μπορούσαν να προβλέψουν ότι θα υπάρξει σημαντική υποεκτέλεση των κρατικών δαπανών, γεγονός που θεωρούσαν κυβερνητική επιλογή.

Σε άλλες περιπτώσεις, άλλοτε μπορούσαν και άλλοτε αδυνατούσαν να εξηγήσουν την υπέρβαση του στόχου του προϋπολογισμού για τα έσοδα.

Το σίγουρο είναι πως βαδίζουμε σε ένα λεπτό σχοινί αναφορικά με την επίτευξη του στόχου για πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ το 2019.  

Υπό αυτή την έννοια, οποιεσδήποτε υποσχέσεις για νέες παροχές θα πρέπει να ιδωθούν με πολύ κριτικό μάτι, γιατί πολύ απλά είναι πιθανόν να οδηγήσουν σε περιοριστικά μέτρα μερικούς μήνες αργότερα.

Ίσως τα νέα επεκτατικά δημοσιονομικά μέτρα να είναι καλά για την προσέλκυση ψηφοφόρων πριν από τις εκλογές.

Όμως, δεν είναι ό,τι χρειάζεται τώρα η ελληνική οικονομία.