Αφήστε τον ΦΠΑ, μειώστε τον φόρο εισοδήματος

Ευθύς εξαρχής θα θέλαμε να το ξεκαθαρίσουμε.

Για τη στήλη, τα λεφτά του πρωτογενούς υπερπλεονάσματος θα έπρεπε να κατευθύνονται στη μερική αποπληρωμή του δημόσιου χρέους, που οι τωρινές και προηγούμενες γενεές «κληρονόμησαν» στα παιδιά και στα εγγόνια τους.

Κατανοούμε πως δεν θα ήταν δημοφιλές και όποιος το έκανε δεν θα αποκόμιζε πολιτικά οφέλη.

Δεν είναι λοιπόν ρεαλιστικό σενάριο, αν και έχει οικονομική λογική και υπακούει στη λογική της διαγενεαλογικής αλληλεγγύης.

Με βάση τη φιλολογία που επικρατεί, ένα μέρος του υπερπλεονάσματος μπορεί να κατευθυνθεί σε μειώσεις φόρων.

Δεν είναι κακή ιδέα. Όμως, θα πρέπει να υπακούει σε κάποια λογική πέραν της μεγιστοποίησης του πολιτικού οφέλους.

Ολοι σχεδόν συμφωνούν ότι η Ελλάδα θα πρέπει να αλλάξει παραγωγικό μοντέλο, ώστε να στηρίζεται περισσότερο στις επενδύσεις και τις εξαγωγές και πολύ λιγότερο έως καθόλου στην κατανάλωση ως μοχλό οικονομικής ανάπτυξης.

Υπό αυτή την έννοια, η μείωση των φόρων που ενθαρρύνουν άμεσα την κατανάλωση δεν θα έπρεπε να είναι επιθυμητή.

Ο ΦΠΑ είναι κατ’ εξοχήν τέτοιος φόρος.

Κι όμως, είναι από εκείνους τους φόρους που η μεν κυβέρνηση φέρεται να σκέφτεται να μειώσει, η δε αξιωματική αντιπολίτευση έχει γνωστοποιήσει πως θα μειώσει στον κλάδο της εστίασης.

Φυσικά, υπάρχουν κάποια επιχειρήματα υπέρ της μείωσής του, που άπτονται της διεθνούς ανταγωνιστικότητας κλάδων της ελληνικής οικονομίας και έχουν βάση.  

Αρκετοί  ίσως ισχυρισθούν ότι ο ΦΠΑ είναι μη προοδευτικός φόρος.

Όμως, στην Ελλάδα, όπου μόνο 1 στους 6 πληρώνει φόρο για δηλωθέντα εισοδήματα, ο ΦΠΑ είναι ο μοναδικός φόρος που πληρώνουν όλοι, γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς.

Ακόμη κι αυτοί που δηλώνουν φτωχοί, αλλά προφανώς δεν είναι.

Από τη μια πλευρά, ο ΦΠΑ πληγώνει τους πραγματικά οικονομικά αδύνατους κι από την άλλη, τον πληρώνουν και οι υπόλοιποι.   

Φυσικά, καλό θα ήταν οι συντελεστές ΦΠΑ να ήταν σε χαμηλότερα επίπεδα και ιδίως ο υψηλότερος.

Όταν όμως τα χρήματα προς διανομή από το υπερπλεόνασμα είναι περιορισμένα και θέλεις αφενός να μεταβείς σταδιακά στο νέο παραγωγικό μοντέλο και αφετέρου να είσαι δίκαιος προς αυτούς που σηκώνουν το φορολογικό βάρος, μια άλλη επιλογή είναι σοφότερη.

Η ελάφρυνση της φορολογικής επιβάρυνσης των φυσικών και νομικών προσώπων.

Οσον αφορά τα φυσικά πρόσωπα, η εξάλειψη του αποκαλούμενου φόρου αλληλεγγύης  και η μείωση των φορολογικών συντελεστών με αναδιάταξη των κλιμακίων εισοδήματος θα έπρεπε να αποτελεί προτεραιότητα.

Είναι αλήθεια πως ένα μέρος του διαθέσιμου εισοδήματος των νοικοκυριών θα κατευθυνθεί κι εδώ στην κατανάλωση.

Ομως, ένα κομμάτι θα πάει στην αποταμίευση, ενώ η μείωση των φόρων θα έχει πιθανόν θετική επίπτωση στην παραγωγικότητα εργασίας.

Επιπλέον, θα είναι μια κίνηση αναγνώρισης απέναντι σ’ εκείνους που πληρώνουν φόρους.

Αν λοιπόν ήταν να επιλέξει κανείς ανάμεσα σε ΦΠΑ και φόρο εισοδήματος, η μείωση του δεύτερου κερδίζει κατά την άποψή μας.

Φυσικά, δεν είμαστε αιθεροβάμονες να πιστεύουμε ότι θα εισακουσθούμε. Όμως, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.

Καλό Πάσχα.