Το Plan Β για την εξαγορά των δανείων του ΔΝΤ

Ενας τρόπος για να πάρεις το μίνιμουμ ή αυτό που πραγματικά επιθυμείς στις διαπραγματεύσεις είναι να ζητήσεις παραπάνω πράγματα και μετά να συμβιβασθείς, υποχωρώντας για να πάρεις το ελάχιστο.

Υπό αυτή την έννοια, το ενδεχόμενο να ζητήσει ο κ. Τσίπρας από τους ομολόγους του στην επόμενη Σύνοδο Κορυφής να αποπληρώσει η χώρα το σύνολο των δανείων προς το ΔΝΤ ύψους 9 δισ. ευρώ, έχει νόημα.

Ισως έχει επίσης εσωτερική πολιτική διάσταση, αλλά η στήλη δεν είναι καλή σ’ αυτό.  

Όμως, το πραγματικό θέμα για την Ελλάδα είναι η αποπληρωμή του ακριβού δανείου, που κυμαίνεται μεταξύ 4,8 και 5,3 δισ. ευρώ, ανάλογα με ποιον μιλάς, γιατί φέρει επιτόκιο άνω του 5%.    

Από διάφορες πλευρές προκύπτει ότι κυβερνητικά στελέχη έχουν θέσει το θέμα της αποπληρωμής του ακριβού δανείου από το ΔΝΤ σε Ευρωπαίους συνομιλητές  τους από πέρυσι.

Επίσης, ο υπουργός Οικονομικών φέρεται να το έχει θίξει στην επικεφαλής του ΔΝΤ κ. Λαγκάρντ, λογικά στο πλαίσιο της διατήρησης ανοικτών διαύλων επικοινωνίας και μιας καλής  σχέσης αφού η απόφαση ανήκει στην Ελλάδα και στους Ευρωπαίους εταίρους της.

Προφανώς, το ΔΝΤ επωφελείται καθώς εισπράττει επιτόκιο άνω του 5% στο ακριβό κομμάτι των «ελληνικών» δανείων. Όμως, δεν γνωρίζουμε  αν θα εισέπραττε περισσότερα σε τόκους, αν δάνειζε τα ίδια λεφτά σε κάποια άλλη χώρα, π.χ. Αργεντινή.

Η επιτυχής έξοδος της Ελλάδας στις αγορές με το 5ετές και το 10ετές ομόλογο έχει ενισχύσει τη θέση της στις νέες επαφές που θα έχει για το θέμα σε επίπεδο πρωθυπουργού κ.τ.λ.

Το μέσο κόστος δανεισμού των δύο ομολογιακών εκδόσεων για τα 5 δισ. ευρώ που «σήκωσε» συνολικά από τις αγορές εκτιμάται σε 3,7% περίπου, ενώ πληρώνει 5,10% περίπου στο ΔΝΤ, οπότε η εξοικονόμηση τόκων είναι σημαντική.

Είναι μια κατάσταση win-win για την Ελλάδα και τον ESM, που θα πρέπει να ενδιαφέρεται για το προφίλ του χρέους της χώρας ως κύριος δανειστής της.      

Παρ’ όλα αυτά οι λίγες χώρες της ευρωζώνης που φέρονται να στήλωναν τα πόδια το 2018 στο ενδεχόμενο πρόωρης αποπληρωμής των ακριβών δανείων του ΔΝΤ  μπορεί να συνεχίσουν να το κάνουν.

Κι ο λόγος που το έκαναν, δεν έχει σχέση με την Ελλάδα, καθώς κατανοούν τα οφέλη, αλλά το ΔΝΤ και την εσωτερική πολιτική σκηνή τους όπως μαθαίνουμε.

Για κάποιον που είναι στην Αθήνα και «βομβαρδίζεται» από τα εγχώρια μέσα για το ΔΝΤ, ίσως μοιάζει οξύμωρο.

Όμως, αξιωματούχοι αυτών των χωρών θεωρούν το ΔΝΤ υπεύθυνο για τα γενναιόδωρα μεσοπρόθεσμα μέτρα ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους από το Eurogroup τον Ιούνιο του 2018, λόγω των πιέσεων που ασκούσε το Ταμείο για αναδιάρθρωση του χρέους.

Αν ήταν να αποτυπώσουμε την κατάσταση σε απλά ελληνικά, θα ήταν κάπως έτσι.

Μας άσκησε πιέσεις το Ταμείο με μοχλό την εικόνα που θα σχημάτιζαν οι αγορές για τα μέτρα ελάφρυνσης αν το ίδιο εμφανιζόταν κρύο και τώρα θέλει να την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια.

Εικάζουμε ότι όλα αυτά είναι γνωστά σε κάποιους, τουλάχιστον, κυβερνητικούς κύκλους.

Ισως λοιπόν γι’ αυτό τον λόγο -πριν την έκδοση του 5ετούς και του 10ετούς ομολόγου- υπήρχε η ιδέα να υπερκεράσουν τις αντιδράσεις αυτών των χωρών, ζητώντας την πρόωρη, μερική αποπληρωμή του δανείου προς το ΔΝΤ για το ποσό του 1,8 δισ. ευρώ.

Το Plan B όπως το αποκαλούμε.

Το 1,8 δισ. ευρώ αντιστοιχεί στις πληρωμές μιας χρονιάς, δηλαδή του 2019, στην προκειμένη περίπτωση.

Σημειώνεται πως η χώρα πληρώνει περίπου 450 εκατ. ευρώ το τρίμηνο κάθε χρόνο στο Ταμείο.   

Φυσικά,  οι δύο πετυχημένες εκδόσεις ομολόγων έχουν ενισχύσει τα επιχειρήματα της Αθήνας για πρόωρη αποπληρωμή του συνόλου του ακριβού δανείου των 4,8-5,3 δισ. ευρώ.

Όμως, δεν θα στοιχηματίζαμε ότι θα δινόταν έγκριση του ESM για την πρόωρη αποπληρωμή του συνόλου του δανείου της χώρας προς το ΔΝΤ, που ίσως επιδιώξει η Αθήνα για πολιτικούς λόγους.