Δίκοπο μαχαίρι η αύξηση 11% του κατώτατου μισθού

Η Πορτογαλία, η χώρα της ευρωζώνης με την οποία μας συγκρίνουν πολλοί, βγήκε από το πρόγραμμα στήριξης τον Μάιο του 2014 και ανέβασε σταδιακά τον μέσο μηνιαίο κατώτατο μισθό στα 700 ευρώ (σε 12μηνη βάση) από τις αρχές του 2019.

Η Ελλάδα, η οποία βγήκε από το 3ο μνημόνιο τον περασμένο Αύγουστο, θα έχει κατώτατο μισθό στον ιδιωτικό τομέα τα 758.3 ευρώ (σε 12μηνη βάση) από την 1η Φεβρουαρίου του 2019, ξεπερνώντας την Πορτογαλία.

Το ποσοστό ανεργίας στην Ελλάδα είναι λίγο κάτω από το 19% ενώ στην Πορτογαλία είναι κάτω από το 7%.

Η Ελλάδα έχει επίσης την πρωτιά στο ποσοστό ανεργίας των νέων κάτω των 25 ετών με 36,5% περίπου έναντι 20% περίπου στην Πορτογαλία και 15% περίπου κατά μέσο όρο στην ευρωζώνη.

Οι νέοι είναι εκείνοι που αμείβονται κατά κύριο λόγο με τον κατώτατο και τον υποκατώτατο μισθό που καταργείται.

Αν λοιπόν το βασικό κριτήριο ήταν η αύξηση της απασχόλησης γενικότερα και των νέων ειδικότερα, οποιοσδήποτε υπεύθυνος πολιτικός ή μη θα έπρεπε να είναι διπλά προσεκτικός στο θέμα του κατώτατου μισθού.

Από την άλλη πλευρά, αν το βασικό κριτήριο ήταν η αύξηση των εισοδημάτων των εργαζομένων, αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις στην απασχόληση βραχυπρόθεσμα ή προβλέποντας πως θα είναι θετικές, μια μεγάλη αύξηση του κατώτατου μισθού θα ήταν επιβεβλημένη.

Είναι κατανοητό σε μας ότι το δεύτερο κριτήριο υπερισχύει του πρώτου σε περιόδους που η οικονομία ανακάμπτει και η χρονιά είναι εκλογική.

Όμως, δεν είναι τόσο κατανοητό σε τρίτους, π.χ. κοινοτικούς αξιωματούχους, σύμφωνα με τις συγκλίνουσες πληροφορίες.  

Κάποιοι από τους τελευταίους -δεν μπορούμε να μιλήσουμε για όλους- εκτιμούν πως η αύξηση του κατώτατου μισθού κατά 11% είναι υπερβολική και απόδειξη ότι η χώρα δεν διδάσκεται από τα λάθη του παρελθόντος, που οδήγησαν στη μεγάλη κρίση.

Αν έχουν δίκιο ή όχι στις εκτιμήσεις τους θα φανεί σε βάθος χρόνου.

Αλλωστε, οι επιπτώσεις τέτοιων σημαντικών αποφάσεων στην οικονομία είναι τόσο βραχυπρόθεσμες όσο και μεσοπρόθεσμες.    

Πάντως, έχουμε την αίσθηση ότι η συμφωνία των Πρεσπών επισκιάζει το θέμα και επομένως θα μας εξέπληττε αν όλα αυτά έβγαιναν στην επιφάνεια λόγω του μήνα του μέλιτος που διέπει τις σχέσεις της κυβέρνησης με την ΕΕ.

Θα ήταν πολύ ευχάριστο αν ο κατώτατος μισθός μπορούσε να αυξηθεί πολύ περισσότερο, π.χ. κατά 30% ή και 50%, χωρίς να υπάρχουν επιπτώσεις στην απασχόληση και τη διεθνή ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας.

Όμως, κάτι τέτοιο δεν είναι ρεαλιστικό, ακόμη και για τα ελληνικά πολιτικά στάνταρ.

Το ερώτημα που τίθεται είναι απλό.

Πού θα πρέπει να βρίσκεται ο ελληνικός κατώτατος μισθός ώστε να ενισχύσει τα εισοδήματα, να μη μειώσει την απασχόληση και να τονώσει τον ρυθμό ανάπτυξης;

Πάντως, όχι υψηλότερα σε αυτή τη φάση από τον κατώτατο μισθό της Πορτογαλίας, που βρίσκεται τέσσερα και πλέον χρόνια εκτός μνημονίων, έχει αρκετά καλές μακροοικονομικές επιδόσεις και ανεργία 6,8%, θα λέγαμε εκ πρώτης όψεως.

Και φυσικά θα ήμασταν έτοιμοι να αναθεωρήσουμε αν αξιόπιστη οικονομετρική μελέτη/μελέτες μάς έδειχναν το αντίθετο.