Οι παλιές συνήθειες δεν ξεχνιούνται

«Όταν οι οικογένειες Κανελλόπουλου και Παπαλεξόπουλου αποφασίζουν να φύγει η έδρα της Τιτάν από την Ελλάδα, κάτι που δεν είχε συμβεί σε περιόδους πολέμου, και δυο άλλες μεγάλες επιχειρηματικές οικογένειες της χώρας συμπεριφέρονται λες και βρίσκονται σε μπανανία, αυτό σημαίνει πως ζούμε τις τελευταίες μέρες της Πομπηίας», μας έλεγε χθες στέλεχος της αγοράς (από fund).

Αν και βρίσκουμε σωστές τις ανωτέρω παρατηρήσεις του, προσωπικά δεν συμμεριζόμαστε το συμπέρασμά του.

Με άλλα λόγια, δεν πιστεύουμε ότι ζούμε τις τελευταίες μέρες της Πομπηίας.

Χρωστάμε πάρα πολλά για να μας τραβήξουν τον αναπνευστήρα οι δανειστές, όσο τουλάχιστον συνεργαζόμαστε και δεν αυξάνεται ο λογαριασμός των ιδίων.

Όμως, είναι πιθανόν να μπούμε ξανά σε ένα νέο φαύλο κύκλο εντός ολίγων ετών, π.χ. 1-3 χρόνια, αν η εκάστοτε κυβέρνηση και οι παραδοσιακές  επαγγελματικές ομάδες πίεσης ενεργούν σκεπτόμενοι το στενά κομματικό και επαγγελματικό τους συμφέρον.

Δυστυχώς, τα σημάδια δεν είναι καλά, παρότι απέχουμε μόλις δυόμισι μήνες περίπου από τον Αύγουστο, που βγήκαμε από το 3ο μνημόνιο.

Ανάμεσα στα θέματα που κυριαρχούν στην επικαιρότητα είναι η δυνητική επιστροφή δισ. ευρώ για αναδρομικά σε συνταξιούχους, με εκείνους που παίρνουν τις υψηλότερες συντάξεις να είναι οι πλέον ωφελημένοι.

Επίσης, η πληρωμή αναδρομικών 800 εκατ. ευρώ και πλέον στα ειδικά μισθολόγια (ένστολοι, πανεπιστημιακοί καθηγητές, δικαστικοί) μέσα στον Δεκέμβριο και έπονται άλλα, π.χ. επιδοτήσεις ενοικίων κ.τ.λ.

Μόλις πρόσφατα, η κυβερνητική πλειοψηφία και η ΝΔ υπερψήφισαν τροπολογία για να δοθούν περισσότερα λεφτά στους υπαλλήλους του υπουργείου Οικονομικών.

Γνωρίζουμε ότι ο αντίλογος θέλει, αφενός, τα χρήματα να δίνονται εις εφαρμογή δικαστικών αποφάσεων και αφετέρου, όλα να γίνονται σε συνεννόηση με τους δανειστές.

Αυτό είναι σωστό, αν και κάποιος μπορεί εύλογα να αναρωτηθεί πόσο ηθικό και οικονομικά ορθό είναι να αποφασίζει μια ομάδα για τους μισθούς και τις συντάξεις που θα λάβει.

Όμως, δεν αλλάζει τα δεδομένα.

Αυτό που συμβαίνει και κυοφορείται είναι μια τεράστια αναδιανομή πλούτου μέσω του κράτους από τους υπόλοιπους ενεργά εργαζόμενους και ασφαλισμένους στους ωφελημένους (εισπράττοντες).  

Κι όλα αυτά σε μια χώρα που κάθε εργαζόμενος δουλεύει για να χρηματοδοτεί 2,6 άτομα που δεν δουλεύουν, π.χ. άνεργοι, παιδιά, συνταξιούχοι κ.τ.λ.

Η αναλογία είναι ακόμη χειρότερη, αν στους ενεργά εργαζόμενους δεν συμπεριλάβουμε τους ωφελημένους των επιστροφών από τον κρατικό προϋπολογισμό.

Τότε, σε κάθε τέτοιο εργαζόμενο αντιστοιχεί η χρηματοδότηση 2,9 ατόμων.

Αν μάλιστα ακολουθήσουμε τη μεθοδολογία του Mises Institute, κάθε εργαζόμενος στην Ελλάδα (αφαιρεί τους δημοσίους υπαλλήλους) «τρέφει» κάπου 6 άλλους.

Αναμφίβολα, όλες οι κυβερνήσεις επιδιώκουν την επανεκλογή τους σε μια προεκλογική χρονιά και κάθε νοικοκυριό και επαγγελματική ομάδα θέλει να βελτιώσει τη θέση της.

Ολα αυτά είναι θεμιτά αλλά πρέπει να υπάρχει ένα όριο.

Η μεγάλη αναδιανομή πόρων από τους ενεργά εργαζόμενους στον υπόλοιπο ελληνικό πληθυσμό μέσω δικαστικών και πολιτικών αποφάσεων ίσως κερδίσει ψήφους και χρόνο.

Όμως, δεν είναι βιώσιμη πολιτική μεσοπρόθεσμα και ενισχύει τις πιθανότητες να δικαιωθεί το στέλεχος του fund περί Πομπηίας.