Γιατί το ΔΝΤ έπεσε έξω στις προβλέψεις του

Υπάρχουν κάποιες φορές που δεν επιτρέπεται να αποδώσεις σε στέλεχος κάποιας τράπεζας ή επιχείρησης ή οργανισμού ή της κυβέρνησης, τι σου έχει πει ιδιαιτέρως.

Ακόμη κι αν δεν πρόκειται για κανένα φοβερό μυστικό και αφορά το παρελθόν.

Θα πρέπει λοιπόν να βρεις έναν τρόπο να το κάνεις, γιατί αξίζει τον κόπο.

Τα αναλογισθήκαμε όλα αυτά, διαβάζοντας τις νέες προβλέψεις του ΔΝΤ σχετικά με τις δημοσιονομικές επιδόσεις και τον ρυθμό ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας τα επόμενα χρόνια.

Στην έκθεση Fiscal Monitor, το Ταμείο εκτιμά πως το πρωτογενές πλεόνασμα θα διαμορφωθεί στο 3,5% του ΑΕΠ σε ετήσια βάση την περίοδο 2018-2022, υποχωρώντας στο 3% του ΑΕΠ το 2023.

Επίσης, το δημόσιο χρέος θα κινηθεί πτωτικά, ξεκινώντας από το 188,1% του ΑΕΠ το 2018 και καταλήγοντας στο 151,1% του ΑΕΠ το 2023.

Κοντολογίς, το Ταμείο εκτιμά πως η χώρα θα πιάσει τους δημοσιονομικούς στόχους  αλλά δεν θα προκύψει δημοσιονομικός χώρος, όπως προβλέπεται στο Μεσοπρόθεσμο.

Όμως, η ιστορία των προβλέψεων του ΔΝΤ για τα ελληνικά δημοσιονομικά μεγέθη δεν είναι τέτοια για να το κάνει να υπερηφανεύεται.

Είναι κάτι που κυβερνητικά στελέχη δεν παραλείπουν να κάνουν κάθε φορά  που οι νέες προβλέψεις του ΔΝΤ δεν αρέσουν.

Όμως, θα είχε ενδιαφέρον να μάθουμε πού αποδίδει τις μεγάλες αστοχίες το ίδιο το Ταμείο.

Αν επιχειρούσαμε κάτι τέτοιο για τις χρονιές 2016 και 2017, είναι πιθανόν να ακούγαμε την κατωτέρω εξήγηση, με την προσθήκη πως οι αστοχίες της πρόβλεψης από το τελικό αποτέλεσμα βαδίζουν μειούμενες.

Ποια είναι η εξήγηση;

Για το 2017 είναι εύκολη.

Το λάθος της πρόβλεψης του Ταμείου προερχόταν κυρίως από την πλευρά των δαπανών, αφού ήταν μικρότερες από τις αναμενόμενες.

Όμως, επρόκειτο για κυβερνητική επιλογή και δεν υπήρξε πρόθεση από τη δική μας πλευρά, θα πρόσθεταν.

Πιο συγκεκριμένα, η ελληνική κυβέρνηση επέλεξε να δαπανήσει μικρότερα ποσά για το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων, τη συνταξιοδοτική δαπάνη, το αποθεματικό (contingency reserve) και τις ενεργές πολιτικές στην αγορά εργασίας, θα έλεγε το Ταμείο.

Τα πράγματα περιπλέκονται όταν αναφερόμαστε στο 2016.

Το ΔΝΤ γνωρίζει πως η λανθασμένη πρόβλεψή του προήλθε βασικά από τη μεριά των εσόδων.

Όμως, ακόμη και σήμερα, δεν έχει καταλήξει γιατί τα έσοδα πήγαν αρκετά καλύτερα από τις δικές του προβλέψεις παρά το γεγονός ότι η οικονομία βάλτωσε εκείνη τη χρονιά.

«Δεν το καταλαβαίνουμε (γιατί ανέβηκαν τόσο τα έσοδα) με την οικονομία στάσιμη», θα πρόσθεταν.  

Υποψιάζονται λοιπόν ότι ίσως η χρήση δανείων του ESM για την επιστροφή φόρων αντί της αποπληρωμής των υποχρεώσεων του κράτους προς ιδιώτες έκανε τη διαφορά.

Όμως, και πάλι, το ΔΝΤ δεν είναι σίγουρο πως αυτή είναι η σωστή εξήγηση για το μεγάλο λάθος στην πρόβλεψη.  

Υπό αυτές τις συνθήκες, το ΔΝΤ θα περίμενε την εκ νέου συμπίεση των κρατικών δαπανών το τελευταίο τρίμηνο του 2018, κατά τα πρότυπα του τελευταίου του 2017,  για να υπάρχουν χρήματα προς διανομή μέσω του κοινωνικού μερίσματος κ.τ.λ.

Θα τις βρίσκατε επαρκείς, αν αυτές ήταν οι εξηγήσεις που έδινε το Ταμείο για τις αστοχίες στις προβλέψεις του για τα ελληνικά δημοσιονομικά την περίοδο 2016-2017;