Να μπουν στο παιχνίδι  οι τράπεζες

Aν πιστέψει κανείς τις διαρροές που είδαν το φως της δημοσιότητας την περασμένη Ανοιξη,  πρόθεση των ελληνικών αρχών ήταν έκδοση ενός 3ετούς η 10ετούς ομολόγου πριν την έξοδο της χώρας από το 3ο μνημόνιο τον Αύγουστο.   

Στην πορεία και μετά τον σχηματισμό της νέας λαϊκίστικης κυβέρνησης στην Ιταλία και τις αναταράξεις στις αναδυόμενες αγορές, οι διαρροές άφηναν ανοικτό το ενδεχόμενο η επόμενη ομολογιακή έκδοση να γίνει μετά τις 20 Αυγούστου και πιο συγκεκριμένα το δίμηνο Σεπτεμβρίου-Οκτωβρίου.

Όμως, σχετικά πρόσφατα, άρχισε να κυκλοφορεί ότι αυτό θα μπορούσε να γίνει την νέα χρονιά αν το κόστος δανεισμού παραμείνει στα σημερινά επίπεδα από την στιγμή που η χώρα έχει ένα υψηλό απόθεμα ρευστότητας που ίσως ξεπερνά τα 30 δισ. ευρώ.

Η θέση της στήλης ήταν και είναι ότι η χώρα θα πρέπει πλέον να είναι κανονικός εκδότης και όχι ευκαιριακός άσχετα με τις συνθήκες που επικρατούν στις αγορές.

Εστω για μικρά ποσά που δεν αλλάζουν το προφίλ του δημοσίου χρέους.

Κατανοούμε ασφαλώς τους πολιτικούς λόγους που η κυβέρνηση δεν θα ήθελε να το κάνει γιατί πιθανόν θα βγουν ο Σταϊκούρας, ο Πέτσας και άλλοι από την ΝΔ και θα κατακεραυνώνουν αν το επιτόκιο μιας νέας έκδοσης, π.χ. 5ετούς ή 7ετούς ομολόγου, είναι υψηλότερο από την προηγούμενη.

Όμως, αυτό είναι το πολιτικό παιχνίδι. Το ίδιο πιθανόν θα έκανε η σημερινή κυβέρνηση αν ήταν στην αντιπολίτευση.

Eίναι γνωστό ότι η Αθήνα ποντάρει στη διεύρυνση της γκάμας των ξένων θεσμικών χαρτοφυλακίων που θα μπορούν να αγοράσουν ελληνικά ομόλογα για να συμπιεσθούν αποδόσεις και spreads.  

Όμως, η ίδια γνωρίζει ότι αυτό θα πάρει χρόνο γιατί το βασικό εργαλείο είναι η αναβάθμιση της Ελλάδας στην επενδυτική βαθμίδα από ένα η περισσότερους οίκους αξιολόγησης.

Αναμφισβήτητα, η πρόσφατη, απροσδόκητη αναβάθμιση του αξιόχρεου της Ελλάδας από την Fitch Ratings γεννά ελπίδες αφού την έφερε τρία σκαλιά κάτω από το  «ΒΒΒ-«.

H επιβεβαίωση ή υπέρβαση των δημοσιονομικών στόχων, του ρυθμού ανάπτυξης είναι απαραίτητα μαζί με το περιορισμένο πολιτικό ρίσκο για να αναβαθμισθεί στο επιθυμητό επίπεδο.

Ισως λοιπόν χρειασθούν κάπου 2 χρόνια γι’ αυτή την διαδικασία.

Όμως, ακόμη κι όσοι επιχειρηματολογούν υπερ μιας καθυστερημένης εξόδου στις αγορές όσο οι αποδόσεις και τα spreads παραμένουν υψηλά γιατί η χώρα έχει υψηλό μαξιλάρι ρευστότητας και δεν χρειάζεται πρακτικά νέο δανεισμό αντιλαμβάνονται ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να περιμένει τόσο πολύ.

Θα πρέπει λοιπόν να κινηθεί σ’ άλλα μέτωπα.

Η ενημέρωση των ξένων θεσμικών για τα νέα δεδομένα μέσω παρουσιάσεων (roadshows) είναι ένας άλλος τρόπος  και πρέπει να είναι συνεχής από εδώ και πέρα.

Όμως, η δική μας εντύπωση είναι πως οι περισσότεροι ενδιαφερόμενοι τα γνωρίζουν, π.χ. απόθεμα, προφιλ χρέους μετά τα μέτρα ελάφρυνσης.

Ως εκ τούτου θεωρούμε ότι  εκείνο που θα έκανε την διαφορά σε μια ρηχή αγορά ομολόγων όπως η ελληνική που ο ημερήσιος τζίρος ανέρχεται σε 30-40 εκ. ευρώ είναι οι εγχώριες τράπεζες.

Κατά την ταπεινή μας άποψη, οι αρχές θα πρέπει να ρίξουν το βάρος στο να πείσουν τους θεσμούς να αυξήσουν το πλαφόν των ελληνικών ομολόγων που μπορεί να  έχουν οι εγχώριες τράπεζες με αγορές από την δευτερογενή αγορά.

Ακόμη κι αν η αύξηση ήταν για ένα μικρό ποσό της τάξης των 2 δισ. ευρώ σωρευτικά για τις 4 συστημικές τράπεζες, αυτό θα έκανε την διαφορά σε αποδόσεις και spreads έναντι άλλων χωρών όπως η Ιταλία, Πορτογαλία κ.τ.λ.   

Για να ξεπερασθούν οι ενδοιασμοί των θεσμών, η Αθήνα θα μπορούσε να προτείνει όπως οι τράπεζες έχουν την δυνατότητα αντικατάστασης έντοκων γραμματίων με ομόλογα με βάση το ονομαστικό ποσό, π.χ. 2 δισ. λιγότερα σε έντοκα με 2 δισ. σε ομόλογα.

Απ’ ότι κατανοούμε σήμερα το κριτήριο είναι η μέση διάρκεια με αποτέλεσμα 1 δισ. σε έντοκα να αντικαθίσταται μ’ ένα πολύ μικρό  ποσό σε ομόλογα.

Εκεί λοιπόν θα πρέπει να δοθεί το βάρος στις συζητήσεις που θα έχουν οι θεσμοί με την ελληνική πλευρά τις επόμενες εβδομάδες αν η Αθήνα θέλει να δει πιο άμεσα αποτελέσματα στα spreads.

Εξυπακούεται ότι η βελτίωση των μακροοικονομικών δεδομένων είναι εκ των ουκ άνευ μαζί με την εκστρατεία ενημέρωσης των ξένων θεσμικών.