Οι επιχορηγήσεις, τα κρατικά repos και τα λεφτά των δήμων

Εχουμε αναφερθεί ξανά σ’ αυτή τη λυπηρή ιστορία.

Τον Μάιο του 2010, η Ελλάδα είχε ταμείο 3 δισ. ευρώ και έπρεπε να αποπληρώσει τοκοχρεολύσια ύψους 13 δισ. ευρώ.

Υπάρχουν βάσιμες υποψίες έως βεβαιότητα ότι φορείς της Γενικής Κυβέρνησης είχαν καταθέσεις στις τράπεζες, που ήταν πολλαπλάσιες των ανωτέρω αναγκών της χώρας.

Θα μπορούσαν να ξεπερνούν τα 30 δισ. ή και τα 40 δισ. ευρώ εκείνη την περίοδο, εκτιμούν οι επαΐοντες.

Κοινώς, η χώρα πήγε σε μνημόνιο, αν και θα μπορούσε να το αποφύγει σ’ εκείνη τη συγκυρία.

Έπρεπε να φθάσουμε στο 2013, για να ανακαλύψει στέλεχος του ΔΝΤ, εξετάζοντας τα νούμερα, ότι αρκετοί φορείς του Δημοσίου είχαν καταθέσεις στις τράπεζες που θα μπορούσαν να δανείσουν στο κράτος.

Οι αρχικές εκτιμήσεις μιλούσαν για λίγα δισ. ευρώ, αλλά αβγάτισαν στη συνέχεια.    

Οι συμφωνίες επαναγοράς (repos) έγιναν πραγματικότητα, δίνοντας τη δυνατότητα στο κράτος να καλύπτει κάποιες ανάγκες του χωρίς να καταφεύγει σε εξωτερικά δάνεια από τον ESM ή αλλού.

Σήμερα, τα repos εκτιμάται ότι ανέρχονται σε 16 δισ. ευρώ περίπου, με δυνατότητα σύναψης άνω των 20 δισ.  

Παρ’ όλα αυτά υπάρχουν φορείς της Γενικής Κυβέρνησης, όπως οι δήμοι, που αρνούνται να θέσουν το μεγαλύτερο μέρος των διαθεσίμων τους υπό κεντρική διαχείριση, παρότι επιχορηγούνται από τον κρατικό προϋπολογισμό.

Πιο συγκεκριμένα, οι δήμοι επιχορηγούνται συνολικά με κάπου 2,5 δισ. ευρώ ετησίως, ενώ διατηρούν κάπου 2 δισ. στις τράπεζες και κάπου 400 εκατ. ευρώ στην Τράπεζα της Ελλάδος (Κοινό Κεφάλαιο), τονίζουν οι επαΐοντες.

Με δεδομένο ότι το επιτόκιο στα repos κυμαίνεται μεταξύ 2,5%-3% έναντι 0,5%-1% που εκτιμάται ότι παίρνουν από τις τράπεζες, αυτό σημαίνει ότι οι δήμοι χάνουν έσοδα από τόκους.

Υπό αυτή την έννοια, ο οποιοσδήποτε, π.χ. δημότης, θα μπορούσε να το θέσει θέμα και να αναζητήσει ευθύνες. Ακόμη και για απιστία, λένε τρίτοι παρατηρητές.

Όπως λοιπόν μαθαίνουμε, η κυβέρνηση ετοιμάζεται να ζητήσει από τους δήμους να ανοίξουν λογαριασμούς στην Τράπεζα της Ελλάδος (TτΕ) για να μπαίνουν εκεί τα ποσά των επιχορηγήσεων από τον κρατικό προϋπολογισμό.

Όταν οι δήμοι θα ζητούν επιχορήγηση, θα εξετάζεται μέσω των ΑΦΜ τους αν έχουν καταθέσεις στις τράπεζες.

Αν οι δήμοι έχουν ποσά μεγαλύτερα εκείνων που χρειάζονται για 15 μέρες, δεν θα παίρνουν την επιχορήγηση.

Για να πάρουν την κρατική επιχορήγηση, θα πρέπει να φέρουν τα διαθέσιμά τους στην TτΕ.

Μ’ αυτό τον τρόπο δίνεται ακόμη πιο ισχυρό κίνητρο στους dήμους από τη διαφορά επιτοκίων για να πάνε τα διαθέσιμά τους στην κεντρική διαχείριση όπως ζητάνε οι θεσμοί χρόνια.

Είναι αυτό που λένε πολλοί: Κι ο άγιος φοβέρα θέλει.