H προληπτική γραμμή και ο συμβιβασμός

Απόθεμα ρευστότητας ή προληπτική πιστωτική γραμμή; Η απάντηση στο δίλημμα που θέτουν κυβέρνηση και αντιπολίτευση θα μπορούσε να είναι η χρυσή τομή. Αρκεί να συμφωνήσουν οι πιστωτές.

Δημοσιεύθηκε: 27 Φεβρουαρίου 2018 - 07:54

Dr Money

Για να μην ξεχνάμε.

Το 2014, όταν είχε τεθεί ξανά θέμα εξόδου από το μνημόνιο με την υποστήριξη της προληπτικής πιστωτικής γραμμής (ECCL), η χώρα ήταν αντιμέτωπη τόσο με δημοσιονομικό όσο και με χρηματοδοτικό κενό.

Δεν ισχύει το ίδιο σήμερα.

Επιπλέον, η προληπτική πιστωτική γραμμή είναι δίκοπο μαχαίρι όπως έχουμε ξαναγράψει στο παρελθόν.

Από τη μια πλευρά, παρέχει κάποια εγγύηση στους υποψήφιους αγοραστές ελληνικών χρεογράφων ότι η Ελλάδα θα τους αποπληρώσει.

Από την άλλη πλευρά, η πιστωτική γραμμή είναι ένδειξη αδυναμίας, γιατί δείχνει πως η χώρα δεν μπορεί να τα καταφέρει από μόνη της.

Είναι προφανές πως δεν ταιριάζει στο πολιτικό αφήγημα της «καθαρής» εξόδου στις αγορές μετά το τέλος του μνημονίου που εξυφαίνει η κυβέρνηση και γι’ αυτό δεν τη θέλει.

Αντίθετα, προτιμά τη δημιουργία του αποθέματος ρευστότητας κατά τα πρότυπα της Πορτογαλίας.

Όλα αυτά είναι κατανοητά.

Όμως, το πιο σημαντικό είναι πως η Ελλάδα θα αποκτήσει ξανά βιώσιμη πρόσβαση στις αγορές, χωρίς να θέτει σε κίνδυνο τη φερεγγυότητα του χρέους της.

Η χώρα έχει τεράστιο δημόσιο χρέος, από το οποίο το 80% περίπου είναι στα χέρια της Ευρωζώνης. Όμως, το κόστος εξυπηρέτησης του χρέους είναι πολύ χαμηλό, συναγωνιζόμενο εκείνο της Γερμανίας.

Αυτό θα αλλάξει σε μερικά χρόνια, αν η Ελλάδα ξεκινήσει να δανείζεται αυτόνομα από τις αγορές.

Το ελληνικό χρέος που θα είναι σε ιδιωτικά χέρια θα αυξηθεί μαζί με το κόστος εξυπηρέτησης καθώς τα δάνεια της ευρωζώνης θα λήγουν.

Αν το χρέος δεν είναι φερέγγυο και δεν υπάρχει κάποια εγγύηση, οι ιδιώτες επενδυτές ίσως αρχίσουν να φοβούνται νέο κούρεμα όπως το 2012.

Πολύ περισσότερο όταν τα δάνεια του ESM και του ΔΝΤ προς τη χώρα μας έχουν προτεραιότητα σε περίπτωση αφερεγγυότητας της Ελλάδας.

Γι’ αυτούς τους λόγους είναι σημαντικό να υπάρξει σημαντική ελάφρυνση του χρέους από την ευρωζώνη, για να καταστεί το ελληνικό χρέος φερέγγυο.

Το «κλείδωμα» των επιτοκίων στα τωρινά χαμηλά επίπεδα, η επιμήκυνση των λήξεων, η μετάθεση της πληρωμής τόκων στο μέλλον και η σύνδεση του ρυθμού ανάπτυξης με την εξυπηρέτηση του χρέους είναι μερικά από τα υποψήφια μέτρα ελάφρυνσης.

Όμως, είναι μάλλον απίθανο να προσφέρουν οι πιστωτές-εταίροι μέτρα αναδιάρθρωσης του χρέους χωρίς τουλάχιστον κάποια από αυτά να εξαρτώνται από την υλοποίηση κάποιων μεταρρυθμίσεων.

Οι τελευταίες ή τουλάχιστον μεγάλο μέρος τους θα μπορούσαν να ενταχθούν στο εθνικό σχέδιο ανάπτυξης που ετοιμάζει η κυβέρνηση.

Τι θα μπορούσε να γίνει ώστε να βρεθεί η χρυσή τομή ανάμεσα σε εκείνους που προτιμούν το απόθεμα ρευστότητας και εκείνους που προτιμούν την προληπτική πιστωτική γραμμή, με δεδομένο ότι η ελάφρυνση του χρέους είναι απαραίτητη;

Να χρησιμοποιηθούν οι όροι και προϋποθέσεις για την ελάφρυνση του χρέους που πρέπει να αποδεχθούμε έτσι κι αλλιώς ως πακέτο για την προληπτική πιστωτική γραμμή.

Σημειώνεται πως το συνοδευτικό πρόγραμμα ενεργοποιείται μόνο όταν η χώρα χρησιμοποιήσει την προληπτική γραμμή, με την τελευταία να έχει μέγιστη διάρκεια 18 με 24 μήνες, με βάση τα τωρινά δεδομένα.

Αν η Ελλάδα δεν αντλήσει λεφτά από την πιστωτική γραμμή και απλώς τη χρησιμοποιεί ως μέσο συμπίεσης των αποδόσεων των ομολόγων της, δεν χρειάζεται να κάνει κάτι.

Αν λοιπόν οι πιστωτές αποδέχονταν να χρησιμοποιηθούν οι μεταρρυθμίσεις που συνδέονται με την ελάφρυνση του χρέους, έστω λίγο εμπλουτισμένες, και για τη δημιουργία της προληπτικής πιστωτικής γραμμής, ίσως κέρδιζαν όλοι και κυρίως η χώρα.

Κι αυτό γιατί θα υπήρχε στο τραπέζι η ελάφρυνση του χρέους, το απόθεμα ρευστότητας μειωμένο κατά το μέγεθος της προληπτικής πιστωτικής γραμμής και φυσικά η τελευταία.

Γίνονται τέτοια «θαύματα»; Σίγουρα όχι, αν δεν προσπαθήσει κανείς.

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.