Οι μήνες που περνούν και χάνονται

Οι δηλώσεις του κ. Ντάισελμπλουμ δεν αφήνουν περιθώρια για παρερμηνείες. Η ολοκλήρωση της 2ης αξιολόγησης πάει για αργότερα, πιθανόν Απρίλιο-Μάιο, και πρέπει να ζήσουμε με τις συνέπειες.

Δημοσιεύθηκε: 15 Φεβρουαρίου 2017 - 07:45

Dr Money

Η δεύτερη ολοκλήρωση του τρίτου προγράμματος θα έπρεπε να είχε ολοκληρωθεί ένα χρόνο πριν.

Όμως, η καθυστέρηση στο κλείσιμο της πρώτης αξιολόγησης την πήγε χρονικά πίσω.

Η κυβέρνηση διεμήνυσε πως θα την έκλεινε στα τέλη Νοεμβρίου ή έστω στο Eurogroup της 5ης Δεκεμβρίου του 2016, όμως φτάσαμε στα μέσα Φεβρουαρίου χωρίς να υπάρχει αποτέλεσμα.

Μετά τις χθεσινές δηλώσεις του Γερούν Ντάισελμπλουμ στο Reuters, είναι προφανές ότι δεν πρόκειται να βγει λευκός καπνός ούτε στο Eurogroup της 20ής Φεβρουαρίου.

Είναι λογικό.

Η ελληνική κυβέρνηση μιλούσε για πολιτική λύση κάθε φορά που προέκυπτε σοβαρή εμπλοκή στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές, αλλά πάντοτε έπαιρνε την ίδια απάντηση.

Τόσο η κ. Μέρκελ όσο και ο κ. Σόιμπλε την παρέπεμπαν στους θεσμούς, ζητώντας να εφαρμόσει τις μεταρρυθμίσεις που είχε συμφωνήσει.

Ο κ. Τσακαλώτος παραδέχθηκε στην επιστολή που είχε στείλει προς τους θεσμούς πριν το Eurogroup της 26ης Ιανουαρίου ότι το 1/3 των μεταρρυθμίσεων που συνδέονταν με την αξιολόγηση δεν είχαν υλοποιηθεί ενώ ένα άλλο 1/3 ήταν στη διαδικασία της υλοποίησης.

Τα ποσοστά πρέπει να έχουν βελτιωθεί.

Όμως, η μη εφαρμογή των συμφωνηθέντων δίνει πάτημα σε Γερμανούς πολιτικούς να ισχυρισθούν ότι η Ελλάδα δεν έχει υλοποιήσει όλες τις μεταρρυθμίσεις ως όφειλε.

Αυτή είναι η μία πλευρά της εξίσωσης. Η άλλη πλευρά είναι διαφορετική.

Η κυβέρνηση δεν ήθελε να επωμισθεί το πολιτικό κόστος των μέτρων, χωρίς να έχει λάβει διαβεβαιώσεις για το κλείσιμο της αξιολόγησης, κάποια δέσμευση για τα μεσοπρόθεσμα μέτρα ελάφρυνσης και το δισκοπότηρο της ένταξης των ελληνικών ομολόγων στο QE της ΕΚΤ.

Για να «κλειδώσουν» όλα αυτά έπρεπε να διασφαλισθεί η χρηματοδοτική συμμετοχή του ΔΝΤ στο πρόγραμμα.

Αυτό δεν συνέβη γιατί στο τρίγωνο ΔΝΤ-Βερολίνου και Αθήνας δεν βρέθηκε η χρυσή τομή.

Πλέον, ο χρόνος είναι πολύ περιορισμένος για να επιτευχθεί τεχνική συμφωνία μέχρι τη συνεδρίαση του ΔΣ της ΕΚΤ στις 9 Μαρτίου και τις ολλανδικές εκλογές λίγες μέρες αργότερα.

Επομένως, το θέμα της αξιολόγησης θα πάει για συζήτηση στο Eurogroup της 20ής Μαρτίου με μικρές πιθανότητες συμφωνίας και κατόπιν στη σύνοδο των υπουργών Οικονομικών της 7ης Απριλίου.

Λογικά, οι πιθανότητες να γίνει κάτι είναι μεγαλύτερες στη σύνοδο της 7ης Απριλίου και έπειτα στο Eurogroup της 22ας Μαΐου, όταν η Γαλλία θα έχει νέο πρόεδρο.

Η ιστορία διδάσκει ότι σε τέτοιες περιπτώσεις απαιτείται χρόνος και πίεση για να υπάρξει συμβιβασμός.

Η πίεση θα είναι μεγαλύτερη προς τον πιο αδύναμο κρίκο, που είναι η Ελλάδα, και θα λάβει κυρίως τη μορφή χρηματοδοτικής ασφυξίας.

Η χώρα εμφανίζεται να είναι σε θέση να χρηματοδοτήσει πλήρως τις ανάγκες της το πρώτο εξάμηνο του 2017, αλλά να συναντά μεγάλες δυσκολίες, έως ανυπέρβλητες, τον Ιούλιο που πρέπει να αποπληρώσει κάπου 7 δισ. ευρώ.

Όμως, δεν είναι μόνο αυτό.

Η καθυστέρηση θα αυξήσει το πολιτικό ρίσκο και την αβεβαιότητα.

Αυτό θα έχει αρνητικές συνέπειες στην οικονομική δραστηριότητα καθώς θα αναβληθούν επενδυτικές πρωτοβουλίες και θα συμπιεσθεί πιθανόν η κατανάλωση.

Ακόμη, οι τράπεζες ίσως έχουν απώλεια καταθέσεων και αύξηση των «κόκκινων» δανείων, με αποτέλεσμα να διαβρωθεί η κεφαλαιακή τους θέση.

Υπό αυτές τις συνθήκες, η έγκαιρη έξοδος στις αγορές θα μοιάζει πολύ δύσκολο εγχείρημα και το σκιάχτρο ενός νέου μνημονίου θα κάνει την εμφάνισή του, γιατί η χώρα θα χρειάζεται χρηματοδότηση.

Είναι αυτό που πραγματικά θέλουμε;

Δεν το νομίζουμε.

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.