O Τραμπ και το πρότυπο Ρέιγκαν

Σε αντίθεση με πολλούς άλλους, π.χ. ηθοποιούς, που ασκούν κριτική στον νέο πρόεδρο των ΗΠΑ, οι αγορές έχουν αντιδράσει θετικά.

Από τότε που ο Ντόναλντ Τραμπ εκλέχτηκε νέος πρόεδρος των ΗΠΑ, στις αρχές του περασμένου Νοεμβρίου, το αμερικανικό χρηματιστήριο έχει πιάσει νέα ιστορικά υψηλά, οι αποδόσεις των μακροπρόθεσμων κρατικών ομολόγων έχουν αυξηθεί σημαντικά και το δολάριο έχει ισχυροποιηθεί.

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που συγκρίνουν την εκλογή Τραμπ με την εκλογή Ρέιγκαν το 1980 και το γεγονός ότι ο νέος Αμερικανός πρόεδρος προτείνει κάποιες οικονομικές πολιτικές  που μοιάζουν σε εκείνες του «great communicator”.

Όμως, δεν υπάρχουν μόνο κοινά σημεία μεταξύ των δύο. Υπάρχουν επίσης διαφορές.

Κατ’ αρχάς ο οικονομικός κύκλος.

Ο Ρέιγκαν ανέλαβε πρόεδρος τον Ιανουάριο του 1981, προς το τέλος της οικονομικής ύφεσης που είχε ξεκινήσει τον Ιανουάριο του 1980.

Όμως, ο ίδιος αντιμετώπισε επίσης μια ακόμη περίοδο ύφεσης κατά την πρώτη χρονιά της προεδρίας του.

Η ύφεση ξεκίνησε τον Ιούλιο του 1981 και διήρκησε περίπου 16 μήνες.

Το βασικό πρόβλημα που αντιμετώπιζε η αμερικανική οικονομία όταν ο Ρέιγκαν ανέλαβε πρόεδρος ήταν ο υψηλός πληθωρισμός.

Ο Πολ Βόλκερ είχε αναλάβει τα ηνία της Fed προς το τέλος της θητείας του προηγούμενου προέδρου Τζίμι Κάρτερ, με αποστολή να τον μειώσει δραστικά και αυτό ακριβώς έκανε.

Το κόστος της μεγάλης μείωσης του πληθωρισμού ήταν η ύφεση.

Όμως, μετά την ύφεση, η αμερικανική οικονομία μπήκε σε φάση ανάπτυξης που διήρκησε 7 χρόνια και 8 μήνες, καθιστώντας την τρίτη μεγαλύτερη περίοδο οικονομικής επέκτασης από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η μεγαλύτερη περίοδος οικονομικής επέκτασης μετρά 10 χρόνια.

Ο Ντόναλντ Τραμπ βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα τελείως διαφορετικό οικονομικό πεδίο.

Όταν ο νέος πρόεδρος αναλάβει τα ηνία σε λίγες μέρες, η περίοδος οικονομικής ανάπτυξης θα ξεπερνά τα 7μισι χρόνια.

Ακόμη, είναι η οικονομική ανάπτυξη με τον χαμηλότερο ρυθμό, περίπου 2,1% ετησίως κατά μέσο όρο, και φθίνουσα αύξηση της παραγωγικότητας.

Κι όλα αυτά συμβαίνουν με τη Fed να εφαρμόζει μη συμβατική νομισματική πολιτική (QE) και τον ομοσπονδιακό προϋπολογισμό να έχει μεγάλα ελλείμματα.

Επιπλέον, ο Τραμπ δεν θα βρίσκεται αντιμέτωπος με το πρόβλημα του υψηλού πληθωρισμού του τέλους της δεκαετίας του 1970 και των αρχών του 1980, αλλά με το αντίθετο.

Αν λοιπόν ο νέος πρόεδρος κατορθώσει, όπως εικάζεται, να περάσει τις μειώσεις φόρων που θέλει και να αυξήσει τις κρατικές δαπάνες για έργα υποδομής με την αμερικανική οικονομία να οδεύει προς τον 8ο χρόνο ανάπτυξης, θα μιλάμε για ένα νέο μακροοικονομικό πείραμα.

Θα μπορέσει να επεκτείνει περισσότερο την περίοδο της οικονομικής ανάπτυξης, ενισχύοντας τη συνολική ζήτηση και σε δεύτερο χρόνο τη συνολική προσφορά, όπως διατείνονται υποστηρικτές του Ντόναλντ Τραμπ,  ή θα αποτύχει;

Θα πρέπει να περιμένουμε.

Όμως, ένα πράγμα είναι σίγουρο.

Η αφετηρία της προεδρίας του Ντόναλντ Τραμπ είναι διαφορετική από εκείνη του αείμνηστου Ρόναλντ Ρέιγκαν στο μέτωπο της οικονομίας.