Πορεία σε ναρκοπέδιο

Πώς θα φαινόταν αν η Ελλάδα είχε σχεδόν εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του 3ου Μνημονίου και φθάνοντας στην πηγή για να πιει νερό, στα μέσα με τέλη του 2018, ανακάλυπτε πως η ευρωζώνη και η ΕΕ μεταλλασσόταν σε κάτι διαφορετικό;

Τι θα μπορούσε να είναι αυτό, μπορεί να ρωτήσει κάποιος.

Μια ζώνη με χώρες διαφορετικών ταχυτήτων, είναι η απάντηση.

Είναι μια εικόνα που προσομοιάζει στα σχέδια κάποιων Ευρωπαίων πολιτικών για τη δημιουργία μιας ομάδας χωρών με πολλά κοινά χαρακτηριστικά, π.χ. του σκληρού πυρήνα της ευρωζώνης.

Σ' ένα τέτοιο σχέδιο, οι υπόλοιπες χώρες θα ήταν εξοστρακισμένες σ' ένα άλλο γκρουπ, μικρότερης δυναμικότητας και επιρροής στα δρώμενα της Ενωσης.

Στην ευρωζώνη τα κριτήρια θα είναι κυρίως οικονομικά.

Αν όμως η ομαδοποίηση γίνει σε επίπεδο ΕΕ, τα κριτήρια θα μπορούσαν να είναι περισσότερα.

Μια τέτοια εξέλιξη δεν θα πρέπει να ξενίσει κανέναν, αν η σημερινή κατάσταση στην ΕΕ συνεχισθεί.

Οι χώρες της ΕΕ και της ευρωζώνης διαφωνούν ριζικά μεταξύ τους για σημαντικά θέματα όπως η μετανάστευση, η οικονομική πολιτική και η στάση τους απέναντι στη Ρωσία.

Μερικές φορές δείχνουν να προτιμάνε να μη συζητήσουν σοβαρά ζητήματα παρά να τα συζητήσουν και να αποκαλύψουν τις σημαντικές διαφωνίες που υπάρχουν μεταξύ τους, όπως έγινε στην Μπρατισλάβα.

Όμως, η μετάθεση των προβλημάτων στο μέλλον δεν αποτελεί λύση αλλά ενδεικτικό ενός πιθανού πολιτικού αδιεξόδου σε επίπεδο ΕΕ.

Υπό αυτές τις συνθήκες, η ωρίμανση της ιδέας για τη δημιουργία μιας ζώνης διαφορετικών ταχυτήτων εντός της ΕΕ ή/και της ευρωζώνης δεν εκπλήσσει.

Μερικοί στην Αθήνα ίσως θεωρήσουν τα ανωτέρω γενικόλογα.

Ομως άνθρωποι που παρακολουθούν από κοντά τις εξελίξεις στις Βρυξέλλες κι αλλού προειδοποιούν ότι για πρώτη φορά βλέπουν την τάση για ομαδοποίηση των χωρών να μορφοποιείται.

Οσο μάλιστα πιο δύσκολο γίνεται να επιλυθούν κάποια θέματα, τόσο μεγαλύτερη θα είναι η στήριξη για μια Ενωση διαφορετικών ταχυτήτων.

Η έξοδος της Βρετανίας από την ΕΕ δεν φαίνεται να διευκολύνει, ούτε η διαφαινόμενη ενίσχυση των ευρωσκεπτικιστικών κομμάτων στη Γερμανία κι αλλού στις εκλογές του 2017.

Δεν αποκλείεται λοιπόν να φθάσει η Ελλάδα στο τέλος του δρόμου και να διαπιστώσει ότι λόγω εγγενών αδυναμιών της θα τοποθετηθεί στο γκρουπ των αδυνάτων.

Η κατάσταση θα μπορούσε να είναι χειρότερη, αν η χώρα δεν έφθανε στο τέλος του δρόμου το 2018 και βρισκόταν αντιμέτωπη με μια ευρωζώνη διαφόρων ταχυτήτων.

Επομένως, δεν θα πρέπει να κοιτάζουμε μόνο τι γίνεται στο εσωτερικό της χώρας με τις τηλεοπτικές άδειες, τη δεύτερη αξιολόγηση κ.τ.λ.

Θα πρέπει επίσης να συνυπολογίζουμε τι γίνεται στη γειτονιά μας, π.χ. Τουρκία, και στην ΕΕ.

Dr. Money