H μπάλα είναι στο γήπεδο της κοινωνίας!

Μια μοναξιά που θα διαρκέσει μέχρι τα μέσα του 2018, με βάση το τρίτο μνημόνιο που υπέγραψε πέρυσι το καλοκαίρι.

Είναι αλήθεια πως η αφετηρία για την Ελλάδα ήταν πολύ χειρότερη σε σχέση με τις άλλες χώρες της Ευρωζώνης που μπήκαν σε πρόγραμμα και γι' αυτό θα απαιτείτο περισσότερος χρόνος.

Όμως, ο βασικότερος λόγος της ταλαιπωρίας ήταν η απροθυμία των εκάστοτε κυβερνώντων να εφαρμόσουν μεταρρυθμίσεις που έθιγαν οργανωμένα συμφέροντα και δευτερευόντως ο σχεδιασμός του πρώτου μνημονίου.

Η μεγάλη ευκαιρία για να βγούμε από το ευρωπαϊκό μνημόνιο χάθηκε στα τέλη του 2014, όταν απέμενε η τελευταία αξιολόγηση και είχε προηγηθεί προεργασία μηνών.

Σήμερα, η κυβέρνηση θέλει να κλείσει το συντομότερο την πρώτη αξιολόγηση του τρίτου προγράμματος.

Όμως, αντιλαμβάνεται ότι το εμπόδιο είναι υψηλό.

Επιπλέον, η ίδια βρίσκεται αντιμέτωπη με οργανωμένες ομάδες στις οποίες τα κόμματα που την απαρτίζουν καλλιέργησαν μεγάλες προσδοκίες που δεν μπορεί να ικανοποιήσει.

Δυστυχώς, αν και πολλά έχουν λεχθεί ή γραφτεί, η μεγάλη μάζα του λαού δεν είναι καλά πληροφορημένη τόσο για τα αίτια που μας έφεραν στην κρίση, όσο και για τι ρεαλιστικές, εναλλακτικές πολιτικής υπάρχουν.

Ως ένα σημείο είναι φυσιολογικό αφού οι συζητήσεις που γίνονται στα κανάλια είναι κατά τεκμήριο επιδερμικές, από πολιτικούς που δεν κατανοούν καλά τα θέματα και καταλήγουν σε μονολόγους.

Προς την ίδια κατεύθυνση συμβάλλουν επίσης οι μύθοι που είναι γερά εδραιωμένοι στην ελληνική κοινωνία και η τάση να κατηγορούμε συνήθως τους άλλους γι' αυτά που περνάμε, αθωώνοντας τους εαυτούς μας.

Δεν εκπλήσσει λοιπόν που οι αγρότες πιέζουν για να μην αυξηθούν οι πολύ χαμηλές ασφαλιστικές εισφορές τους κατά 15-30 ευρώ τον μήνα, ή ο φορολογικός συντελεστής τους στα επίπεδα άλλων ομάδων.

Προφανώς, θεωρούν πως λεφτά υπάρχουν, ακόμη κι αν πρόκειται να επωμισθούν το βάρος άλλες ομάδες που πληρώνουν πολύ περισσότερα, σε μια χώρα που η οικονομική πίτα συρρικνώνεται επί χρόνια.

Η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού εμφανίζεται να επιθυμεί την παραμονή στο ευρώ.

Όμως, κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό χωρίς την υλοποίηση μιας σειράς μεταρρυθμίσεων που έχουν βραχυχρόνιο κόστος και θίγουν ομάδες του πληθυσμού.

Ο κ. Τόμσεν του ΔΝΤ και άλλοι εκτιμούν ότι η ελληνική κοινωνία ίσως δεν θέλει ή δεν μπορεί να αποδεχθεί όλες τις αναγκαίες κατ' αυτούς μεταρρυθμίσεις.

Ίσως έχουν δίκιο.

Κάθε κοινωνία έχει το δικό της σύστημα αξιών. Άλλες θέλουν μεγαλύτερο κοινωνικό κράτος και άλλες μικρότερο.

Άλλες κοινωνίες έχουν πολιτικούς ηγέτες με ξεκάθαρο όραμα, που είναι πρόθυμοι να υλοποιήσουν δύσκολες πολιτικές, αναλαμβάνοντας το πολιτικό κόστος και άλλες έχουν πολιτικούς που βολεύονται με τα εύκολα.

Η ελληνική κοινωνία θα πρέπει σε κάποιο σημείο να αποφασίσει τι θέλει, αφού στο δίλημμα μνημόνιο-αντιμνημόνιο έδωσαν απάντηση οι πρώην αντιμημονιακοί.

Όμως, για να αποφασίσει σωστά, θα πρέπει να ενημερωθεί σωστά κι εδώ υπάρχει πρόβλημα.

Dr. Money